Aagje

De eerste cyclus van de chemo-behandeling gaat stilletjes voorbij en loopt nu al naar zijn einde. Balans: geen pukkels, wel nog haar, geen misselijke ochtenden, wel wat heesheid, geen tintelingen in vingers en tenen, wat minder witte en rode bloedcellen, maar geen gram vermagerd. Ook dat laatste is positief, begrijpe wie kan.  Het had dus slechter gekund! 

De tijd vliegt als een raceauto voorbij. Geen tijd om te lezen of dvd’s op te leggen. Geen lange winterse wandelingen om de tijd te doden, alhoewel dat misschien wel een goed idee zou zijn. Maar wel honderden mails van familie en vrienden, berichtjes van collega's en leerlingen, tientallen kaartjes, telefoontjes, bezoeken en sms’jes.

En één brief.

Een echte, handgeschreven brief op het medium dat papier heet. In een enveloppe gestoken, gefrankeerd en naar de brievenbus gebracht. Precies een klein wonder! Dat ik dat nog mag meemaken. Getekend door één van de zusters die bijna dertig jaar geleden ook op de missiepost in Rwanda was. De andere zusters laten zich ook niet onbetuigd hoor, maar die hebben nog net het elektronische tijdperk gehaald. Iedereen doet zijn uiterste best om wat steun te geven. Prachtige dingen van heel onvermoede kanten soms. Het werkt heilzaam en knaagt ook een beetje als ik eraan denk hoe ikzelf in het verleden soms, dikwijls, te dikwijls, in gebreke bleef en niets van me liet horen, gewoon omdat ik niet goed wist hoe ik daaraan moest beginnen…

Aan schrijfvoer geen gebrek dus. Maar daarmee zou ik nu ook weer niet alle dagen kunnen vullen. Ik loop graag nog eens langs op school onder het mom van het preventiewerk, maar veelal gaat de meeste tijd op aan gesprekjes met collega’s die langslopen. Het werkt heilzaam.

Wat ook heel erg heilzaam, zelfs therapeutisch werkt, is het contact met Aagje (Dat is niet haar echte naam, maar gewoon de eerste meisjesnaam van een lange lijst op internet). Aagje heeft omwille van ernstige problemen de touwen moeten lossen op school en is dus reeds lange tijd thuis. Schrijfvaardig als ze is, kwam van een eenvoudige wens tot beterschap, een lang over en weer geschrijf op gang en bleek dat nogal wat van onze problemen, soms eigenaardige, raakpunten hebben. Ik verwonder me over de maturiteit en het levensinzicht van mijn vijftienjarige penvriendin. Ik besef beter dat er wellicht nog veel leerlingen op school zijn met problemen waar ik geen weet van heb. Dat er overal, net onder de bodem, nog een ganse wereld kan zijn, die volledig aan het zicht onttrokken is, maar die veel en veel belangrijker is dan lessen wiskunde, Frans of … aardrijkskunde.

Aagje is niet alleen schrijfvaardig maar ook bijzonder leergierig en zou liever niet te veel achterop raken met de leerstof. Ik opper het zotte idee om wat bijles te geven. Zot? … of toch niet? Ik zal een zee van tijd hebben en zij heeft die al. Nu, alles moet wel een beetje correct gebeuren en ik wil graag ook het fiat van de school, maar krijg dit onmiddellijk. Ik stel fysica, chemie en biologie voor, vakken waarvoor ik gevormd ben. Biologie blijkt wat minder belangrijk te zijn omdat er geen continuüm zit in die leerstof, wiskunde komt in de plaats.

We zijn woensdag 9 januari, precies een week na de start van de eerste chemotherapie. En omdat er binnen anderhalve week alweer een beurt chemo aankomt, willen we graag de week die ertussen zit, al benutten voor een eerste ronde. Ambitieus: maandag chemie, woensdag wiskunde en donderdag fysica. Maar ook heerlijk: ik heb er een ‘missie’ bij en Aagje kan bijbenen. Tussen de wiskunde-oefeningen of chemische reacties door gaat het al eens over de eindigheid van het leven, de betekenis die mensen voor elkaar kunnen hebben of hoe we een positieve kijk op de dingen kunnen behouden. Zo heb ik altijd al les willen geven, niet dat het nooit kon in de klas, maar dit is top! Het leven doet ons soms rare kronkels maken…

Dankjewel voor het leven!

Dankjewel, Aagje.