Het had Mars moeten zijn

Het einde van de tweede cyclus komt stilaan in zicht. En die is toch een stuk minder rimpelloos verlopen dan de eerst cyclus. Tot en met het Neerpelt-avontuur was alles ok, zeer ok zelfs. Als we op maandagmorgen opstaan is de heesheid in mijn stem wat terug en tegen de middag stel ik wat temperatuursverhoging vast en doet mijn keel pijn. Na de eerste chemo had ik dat ook, dus geen zorgen. Maar die zorgeloosheid is van korte duur. Mieke vraagt voor de zekerheid toch maar een afspraak met de dokter, mijn stem is intussen volledig weg. Diagnose: keelontsteking – uiteraard!
Therapie: antibiotica. Direct en zonder uitstel wegens lage eigen weerstand.

Dinsdag ervaar ik wat ik me al altijd voorstelde bij nevenwerkingen van een chemokuur. Mottig zijn, geen zin om te eten, geen zin om te drinken, geen zin om TV te kijken of om te lezen. Geen zin om te staan of te liggen. Geen zin in muziek of in gepraat. Geen zin naar bezoek, geen zin om ook maar iets te doen. Geen zin in zijn… Bij 38° koorts moet ik naar het ziekenhuis van de dokter. Omstreeks 18.30 u. staat de thermometer op 37,9° maar dan gaat het weer naar beneden. Gelukkig voor mij én voor mijn huisgenoten is er al wat kentering op woensdag, maar de gevoeligheid voor licht komt weer naar boven. Te lang kijken doet pijn aan de ogen en aan het voorhoofd. Ik lig uren met gesloten ogen in de zetel en kan ’s avonds amper het nieuws op TV uitkijken. Gelukkig is er Algostase, die de pijn tijdelijk terug kan dringen en me toch toelaat om af en toe ‘iets’ te doen. Een boek dat ik kocht met een cadeaubon van de standaardboekhandel vordert op die manier met een tempo van een tien- à vijftiental bladzijden per dag. Dat boek levert me dus nog ontspanning tot eind maart!

Het herstel komt er heel langzaam, maar nu voelt mijn mond als rauw vlees en is eten pijnlijk. Een chipje eten doe ik op zijn Louises: ik heb er een minuut lang werk aan. Op vrijdag kan ik weer meer dan twee happen naar binnen werken.  De extra-energie-drankjes die ik voorgeschreven kreeg van de diëtiste zijn weerzinwekkend. Dan nog liever pannenkoeken bakken, wat dan ook prompt gebeurt. Mieke en Jolien elk zes, ikzelf twee en een kwart, dan wil mijn maag niet meer. Al bij al verlies ik alweer twee kilogram, maar op zondag mogen we aanschuiven aan de lange tafel in Wevelgem voor een portie hutsepot op grootmoeders wijze en dat smáákt zeg! Het spelletje ‘trivial pursuit’ smaakt ook (alleen het feit dat de eerste planeet waarop een ruimtetuig ooit landde, de aarde is, vind ik er écht over!).
Deze zondag is er één waarop Mieke en ik normaal gezien aan de beurt zijn om onze 'vrijwilligersdienst' in het ziekenhuis op te nemen: communie delen voor de zieken die dat wensen en daarna de mementoviering in de kapel bijwonen en assisteren. Iets wat we nu al enkele malen noodgedwongen en met pijn in het hart hebben moeten missen. Maar, 'we'll be back', Nele en Liesbeth!

De kapel van het ziekenhuis

Vandaag, maandag, is het leuk om opnieuw kennis te maken met mijn eigen stemgeluid. Alhoewel, tegen het uur dat Aagje naar mijn verhaal over zwaarte- en andere krachten luistert, is er alweer een boel sleet op die stem gekomen. Er blijft precies een pijnlijk plekje tussen keel en rechteroor zitten.