Twee delen

Deze dag bestaat uit twee delen. Een deel met veel saaie lange kilometers en een deel met wat minder kilometers, maar pareltjes langs de weg. Een deel met weinig foto's en een deel met veel foto's. Een deel met een pijnlijke voet voor Mieke en een deel met vleugels onder de schoenen. Een deel waarin niet veel wordt gezegd en en deel waarin we honderduit babbelen. Een deel dat zo snel mogelijk voorbij mocht zijn en een deel dat eindeloos mag blijven voordurend. Kortom: een voormiddag die we zo vlug mogelijk willen vergeten en een namiddag die in onze mentale annalen zal blijven voortleven.
Ik vertel enkel over het eerste deel dat we vroeg uit de veren zijn deze morgen. Ik ga in het pikdonker naar de bakker -we wisten van gisteren dat hij al om zes uur opent- en om zeven uur trekken we de deur van de refuge achter ons dicht. Tegen de middag, na 24 kilometer (saai, zonder veel foto's, Mieke met een pijnlijke linkervoet, zwijgend en blik op oneindig) komen we in Cabane, waar we van de asfaltweg afdraaien, de eerste wijngaarden sinds de Bourgognestreek tegemoet. Naast bramen, druiven en peren kunnen we ook wat vijgen plukken. We passeren heerlijke landschappen, magistrale uitzichten, een prachtige eenzame molen op een hoogte, enkele borden, kunstwerkjes van de lokale bevolking eigenlijk, bedoeld voor passerende pelgrims. Er lijkt meer en meer een soort onrechtstreekse interactie te zijn van de mensen langs het pad en de mensen op het pad. Alsof die eerste groep op de achtergrond staat te applaudisseren voor al wie gepakt en gezakt voorbijtrekt. We kunnen het appreciëren en krijgen erdoor als het ware een stimulans om nog dieper in de pelgrimshuid te kruipen. Het stappen met een doel, om op één of andere manier iets terug te doen, dankbaarheid te tonen voor wie ons verder de goeie richting uitstuurt. Dat zijn honderden bekenden van het thuisfront maar ook meer en meer duizenden onbekenden van langs de weg.
Mens, wat kan de wereld mooi zijn!
Maar soms ook hard. We zijn vanavond gelogeerd in een pelgrimsrefuge die ook dient als huis voor opvang van daklozen van het stadje Sainte-Foy-la-Grande. Nu is hier momenteel niemand anders dan wij twee, maar we zien hoe iemand hier terecht kan als hij/zij geen andere mogelijkheid meer heeft. 't Is triestig. Het armtierigste logement dat we al hadden. Maar morgen zijn wij hier weg en slapen we misschien wel (weer) in een kasteel!

We ervaren meer en meer interactie tussen de mensen langs de weg en de mensen op de weg.

Naar boven gaan is lastig, maar boven zijn is dikwijls grandioos.

Een molen op een heuveltop is hier een schattige molen op een schilderachtige heuveltop.

Pootje baden in de Dordogne: daarna nog het water over en deze lange etappe zit erop.

Doorbijten

We hebben een heerlijke nacht achter de rug, een lange nacht ook, want om negen uur zitten we al onder de dekens en het begint reeds te dagen wanneer dat niet meer zo is. Ik verval even in een oud stramien waarbij ik het gevoel krijg nooit op tijd weg te zullen geraken, maar Mieke roept me tot de orde en we nemen een rustig ontbijt, maken onze spullen klaar en staan om kwart na acht op het weggetje dat ons dichter bij Santiago moet brengen.
Maar o wee, dat weggetje. Het daalt en stijgt en stijgt en daalt dat het een lieve lust is. Een lieve lust voor gelijk wie, maar niet voor mij. Het is bovendien bezaaid met dikke stenen, waardoor we na een uur pas drie kilometer verder zijn en na twee uur een goeie vijf. Ik zak even door het ijs en begin erover te klagen dat ze dat toch niet kunnen maken. We hebben wel 27 kilometer voor de boeg hé! Om half elf besluiten we de uitgestippelde route te verlaten en even de gewone weg te nemen, die is recht, effen en zonder zware hellingen. Maar wel saai en met druk verkeer. Het lijkt onze beste dag niet te zullen worden. Ik moet eraan denken dat we bij het begin grootmoedig geopperd hadden dat er mindere dagen zouden komen... En dat het dan kwestie is van door te bijten. Welnu, we bijten door, zij het dan niet in vreugde en blijdschap, maar hoe had je dat anders verwacht?
Van bijten gesproken: we zetten regelmatig onze tanden in de vruchten des velds. Sedert een paar dagen kopen we geen fruit meer, we laten het fruit tot ons komen. In het begin kersen. Nu pruimen, appels, mirabellen en vooral bramen. Ik denk dat er de laatste week geen dag voorbij gegaan is of ik heb een kwartkilo braambessen binnen. En vandaag ook voor het eerst druiven. Die groeien op sommige plaatsen in het wilde weg en langs de weg in het wild. Deze middag komen er ook twee peren tot ons. Een gift van Mireille, de caféhoudster van het enige café'tje in Douzillac. Het is na de middag als we in het dorpje voorbijkomen en het valt ons op dat er aan het raam van het café enkele Jakobsschelpen hangen. We gaan er binnen en vragen of we onze boterhammetjes mogen nuttigen met een drankje van ter plaatse. Geen enkel probleem, we zijn er heel erg welkom. We zijn nog maar pas gezeten, of daar komt Mireille met twee prachtige peren uit haar tuintje. Zomaar, omdat wij het zijn. Is dat niet heerlijk?
De refuge pélérin in Mussidan staat aan de Place Victor Hugo. Die wordt gedomineerd door een eik van 327 jaar oud met een kruin die 38 m diameter heeft. We voelen er ons welkom, maar zijn weer alleen. Waar zijn al die collega-pelgrims naartoe? Terug aan het werk, misschien. Ook dat kriebelt een beetje. Op dit eigenste moment, stel ik me voor, is de personeelvergadering voor de start van het schooljaar aan de gang. Het heeft me de ganse dag bezig gehouden. Wat zal dat maandag niet zijn, als ook de leerlingen op school aankomen?

De morgenstond heeft goud in de mond. We proefden eveneens een druppeltje zweet...

De voetjes eventjes verfrissen is bijna een daad van barmhartigheid.

Het kerkje van Sourzac troont als een burcht uit boven de rivier Isle.

De aanwezigheid van de Camino wordt meer en meer een vast element in het straatbeeld.

Happy end

Mispak je niet aan de titel, het end van onze voettocht is voorlopig nog niet in zicht. Het end van onze dagtocht daarentegen wel. En de reden om het over een happy end te hebben, zal ik nu eens haarfijn gaan uitleggen zie.
Het hotel dat we gisteren in Périgueux geboekt hadden bleek nogal groezelig te zijn. Oud geval met kleine kamers, muffige geur en uitzicht op achterafkoertjes met veel daken, antennes en elektriciteitsleidingen. Tot daar, geslapen hebben we toch en nog redelijk goed ook. Deze morgen bij het vertrek maken we voor het eerst kennis met Andy, een Duitser (weeral!), alleen op weg naar Compostella -niet op terugweg dus-, en die juist aan een koffiestop toe is. We lopen vandaag wat gelijk op en zijn verschillende malen op dezelfde plaats. De geplande route gaat tot Razac-sur-l'Isle, maar de uitgestippelde route is zeven kilometer verder dat wat ik zelf getekend had. We kiezen voor de eigen optie en willen er meteen nog een stuk van de etappe van morgen aan breien, want die is meer dan dertig kilometer. Om een lang (en saai) verhaal kort te maken: we zijn geland in Saint-Astier, in een kasteel, beste mensen, dat ook een pelgrimsgîte heeft. Niet erg bekend, want we zijn hier alleen, kunnen kiezen tussen een twintigtal bedden om in te slapen, hebben een ruime keuken, living/balzaal, badkamer, ruim gazon met tuinmeubels en zelfs een heuse sterrenkijker waar we kunnen over beschikken. Dat wordt een avondje kasteelheer spelen!
Niet overdreven dus om dit een happy end te noemen, na een kleurloze dag met twee lange en zware hellingen en -nog erger- twee kilometerslange trajecten langs een druk bereden tweevaksweg. Toch enkele heel mooie plekjes om dit weinig inspiratievol traject te vergoelijken, maar deze stopplaats zou een nog veel troostelozer dag ook meteen weer goedmaken!

Als we het mogen geloven zijn we ver aan de helft van onze wandeling. Onze kilometerteller staat op 1138 km... Maar officieel zijn we pas aan 1057 km, volgens het schema.

Eén van de dun gezaaide mooie stukjes weg van vandaag, we hadden weer eens een kanaalgevoel.

We kunnen bijna niet geloven dat het hier is, waar we moeten zijn vandaag. Maar toch, het staat er!

Oma in de schommelstoel... waar is dat breiwerk?

Bossen en bossen is twee

Is het het teveel aan energie dat ik gisteren verbruikt heb, is het een gebrek aan slaap van deze nacht of is het de stevige kost van eergisterenavond  die het verschil maakt tussen de dag van gisteren en de dag van vandaag? Wie zal het zeggen? Feit is dat de 23 kilometer van vandaag veel lastiger leken dan de 33 van gisteren. De weg was nochtans heel aangenaam: meestal heel goed begaanbare bospaden, niet teveel hellingen en als die er al waren dan met negatieve stijgingspercentages. Naar beneden dus. Van de meer dan 500 meter hoogte, enkele dagen geleden, schieten er nog een goeie honderd over. Périgueux ligt immers aan de rivier Isle, zijrivier van de Dordogne. In vaktermen zijn we dus van het Loirebekken naar het Garonnebekken verhuisd. Begrijpe wie kan.
Deze morgen nemen we eerst nog hartelijk afscheid van Jurgen en Simone, een Duits koppel dat op terugweg is van Compostella. Die Duitsers toch, die gaan geen uitdaging uit de weg, hoor. Ze zijn in april vertrokken en hopen eind oktober terug thuis te zijn, da's nóg andere koek hé. Zij hebben gisteren dus het traject gelopen dat wij vandaag voorgeschoteld krijgen. 'Mooi en lommerrijk',  luidt de bondige omschrijving.
Ondanks de zware kilometers en de benen die niet echt mee willen werken, kan ik de omgevingen en het landschap zeker appreciëren. Veel bos, maar niet eens eentonig. Er is eikenbos, elzenbos, sparrenbos en tamme kastanjebos. Er is licht bos en er is dicht bos, varenbos, gras- en mosbos, oud bos, jong bos en babybos, kortom voor-elk-wat-wilsbos. Hier en daar een kasteel, een landhuis of een klein Hans-en-Grietje-huisje maken de afwissling compleet.
Groot is de tegenstelling met de buitenwijken van Périgueux, waar het verkeer onrust teweeg brengt. We kunnen nog een laatste rustpauze nemen op het kerkhof, met grafzerken die wel grafkerken lijken en dan duiken we de stad in, boeken een hotel, bezoeken de heel eigenzinnige kathedraal, zoeken het hotel en beginnen het avondritueel, dit keer met een skypevisite aan onze drie dochters als toemaatje.

Kiekje voor het afscheid: Simone, Jurgen en nog twee tsjoolders.

Even rustpauze nemen bij wat een verlaten scouts-kampplaats lijkt.

De grafzerken die wel grafkerken lijken op de begraafplaats Périgueux-Nord.

De eigenzinnige kathedraal, je kan jammer genoeg niet ver genoeg achteruit om ze in zijn geheel te fotograferen.

Een hogere versnelling

Het is de schuld van - of het is dankzij, afhankelijk van hoe je 't bekijkt - Liliane. Liliane is hospitalière in de refuge van La Coquille. Ze heeft gisteren gekookt voor ons, voortreffelijk overigens. Maar dan is ze beginnen vertellen van haar eigen belevenissen als pelgrim op de Camino. Hoe je op een bepaald moment alleen nog leeft in het nu, alleen de geuren, de geluiden en de uitzichten van het moment dringen binnen en alle gedachten aan verleden of toekomst verdwijnen. Je hoofd geraakt op een bepaalde manier leeg en dat doet enorm veel deugd. Het stappen werkt als een mantra en plots is het avond en je beseft alleen maar dat je gestapt hebt doordat je lichaam moe aanvoelt.
Ik wil dat toch ook even proberen. Mieke mag even voor de GPS zorgen, zodat ik niet meer kan kijken hoever het nog is. In ruil neem ik de rugzak even over. En plots heb ik energie over. Alsof er hier binnenin een schakelaar omgedraaid is. Nu ben ik als eerste boven op alle hellingen, nu moet Mieke soms vragen om het tempo wat te milderen. We zouden de etappe wat verlengen, waarvoor we op tijd vertrokken zijn. Maar we zijn om elf uur al op het eindpunt van de dagetappe in Thiviers. Gelukkig is er daar een marktje met streekproducten, zo kunnen we de tijd wat rekken. We kopen er een fles puurnatuur appelsap met kweeperen en een stukje boudin noir. Na een bezoek aan de kerk verdwijnen we weer uit het straatbeeld van Thiviers en volgen opnieuw de geelblauwe pijltjes. Die brengen ons naar een stukje pad dat ons zodanig bekoort, dat we spontaan en uit volle borst beginnen zingen. De Schwung zit er weer in en we besluiten het hotelletje in Négrondes te laten voor wat het is en meteen door te trekken naar Sorges. We weten dat daar een refuge is waar je onaangekondigd kan binnenvallen. De laatste rechte lijn is er wel één van acht kilometer, maar vandaag zijn we echt onkreukbaar. Om half vier staan we voor de refuge en worden er met open armen ontvangen door Marie-Jo. We krijgen op de koop toe nog rondleiding in het prachtig gerestaureerde kerkje...

Markt in Thiviers .... "Voor mij een fles appelsap met kweepeer alstublieft."

Een wondermooi weggetje, precies goed om de moraal super te houden.

In tegenstelling tot voorgaande: de laatste rechte lijn... men noemt die weg hier 'La voie Napoléon'
(aan het einde ervan staat nog steeds ergens zijn fiets verborgen)

De kruisweg in de kerk van Sorges is schitterend.

Goochelen met etappes

Gezellige boel gisterenavond. We waren samen met Twan en Bert in de gîte van Flavignac. Twan is een jonge Nederlander die volgens het boekje naar Compostella loopt. Dit betekent alles te voet, slaapplaatsen proberen vooraf te reserveren, vooruitzien ook wat betreft voeding omdat de winkels hier soms heel dun gezaaid zijn. Ook letterlijk volgens het boekje: de uitgestippelde route volgen die in de wandelgids beschreven is en meestal ook met pijltjes langs de weg aangegeven.
Bert is een jonge Vlaming, die een half jaar over heeft tussen afstuderen en beginnen werken (zijn contract is getekend en start pas op 1 januari). (Aantwaarpse tongval) "Ik docht, 'k gon efkes gon waandele", zegt hij laconiek, naar Compostella dus. Hij heeft zichzelf aangeschaft: een kaart van Frankrijk schaal één miljoenste, da's zo'n kaart waar gans Frankrijk op een dubbel krantenblad kan en een kompas. Voorziet niks. Start 's morgens als hij wakker wordt en begint uit te kijken naar een slaapplaats als hij moe wordt. Koopt eten als er is en lijdt anders honger of gaat met de mensen 'een klapke doen'.
Deze morgen starten we dan iets later dan voorzien.  Ik werp me op als broodzoeker van dienst, de ontbijttafel is gezellig met enkel en alleen nederlandstaligen.
Om kwart na acht staan we vertrekkensklaar op straat. Het regent niet meer en we hebben er zin in. De gids geeft een etappe van 27 kilometer aan, plus drie van de vorige etappe. Maar de clevere aardrijkskundigen-met-ziekteverlof onder ons hadden opgemerkt dat deze etappe een wijde boog maakt. Wat gepuzzel in Google Earth had een weg opgeleverd die dikke zes kilometer korter was. Ook heel mooi overigens, met een heerlijk bosmomentje: een bron met daarbij een kruis en Mariakapelletje waar mensen blijkbaar vanalles en nog wat achterlaten. Er staat zelf een glas om uit de bron te drinken.
Het traject zelf is weerom nogal heuvelachtig, varierend tussen de drie- en de vijfhonderd meter. Over de middag bel ik twintig minuten met de tele-service van de telefoonoperator. Sedert de tabletproblemen van eergisteren was het niet meer mogelijk om op internet te geraken met de telefoonkaart. Het was brokkelen en behelpen. Dat hebben jullie gisteren gemerkt, toen de foto's verschenen zonder onderschriften... Maar ook dat is intussen verholpen.
Morgen doen we wat meer kilometers dan voorzien, om uiteindelijk in twee dagen in plaats van drie in Perigueux te geraken en daar dan eventueel en extra rustdag in te bouwen, volgens behoefte.

Bosmomentje (1) - een rommelig kapelletje dat getuigt van veel volksdevotie

Bosmomentje (2): gratis bosbronwater à volonté

Zelfs als je niet ver kan kijken, kan het uitzicht weergaloos zijn. En de lucht: die zit zóóó vol zuurstof!

Hier heeft Napoleon in 1808 zijn fiets achtergelaten. Niemand heeft hem ooit teruggevonden. ;-)

Mot, blaasjes en pijpenstelen

Vandaag is een uitstekende dag om een aantal zaken te testen, zoals daar zijn: hoe lang kun je in de regen lopen met echte Gore-Tex schoenen zonder dat de voeten nat worden. Of: hoeveel regen kan een trekkersparaplu verdragen, vooraleer hij begin nat te worden langs de binnenzijde. Of nog: kan het op een dag voldoende regenen om een sprankelend humeur om te buigen? Tenslotte: wat is de beste regenbescherming als je acht uur wandelt bij onophoudelijke regen?
Een schitterende dag dus om antwoorden te krijgen op al deze vragen. Het heeft namelijk geregend vandaag, mocht dat nog niet duidelijk zijn. Niet zoals toen we naar Doornik of naar Vézelay aan het stappen waren, maar de godganse dag. Motregen, blaasjesregen, pijpenstelen, zachte regen en 'k-wil-wel-maar-'k-kan-niet-regen. Er het zal ook duidelijk zijn dat we vandaag niet te klagen gehad hebben van de te felle zon of van onlesbare dorst.
Om terug te komen op de vragen van daarjuist, de antwoorden zijn: 3 à 4 uur, schijnbaar oneindig veel, neen en ik weet het niet. Dat laatste omdat we allebei met de paraplu gewandeld hebben en dat we daar allebei een zeer goed gevoel bij hebben. Ik moest zelfs even denken aan het beeld dat ik heb van de voordeur van een coiffuresalon bij regenweer. Af en toe zie je een dametje naar buiten komen met een plastiekje strak over de pas in mis-en-plis gekapte haren om toch maar geen nattigheid te krijgen. Welnu, dames, mijn sinds kort verworven krullen zijn vandaag niet nat geworden dankzij die schitterende paraplu, die we al duizend kilometer meezeulen en die welgeteld al vier uur open geweest was! Puike prestatie, nietwaar?
De zesentwintig kilometer door de regen hebben ons naar een 'refuge pélérin' met vier bedden gevoerd in het dorpje Flavignac. Twan, een Nederlandse jongeling, was hier al voor ons aangekomen en houdt ons dus deze avond gezelschap. We verwachten ook nog André uit Luik, maar hij is een late vogel. Straks potje koken en onder de lakens. Mieke in het bovenste en ik in het onderste deel van het stapelbed ... :-(

Even checken of de boom het zal houden tot we helemaal voorbij zijn.

Léonard is fier op zijn Limousin-kweekprogramma. Toen ik hem over het beroep van onze pa vertelde, was hij fier te kunnen zeggen dat hij alles 'zelf' doet, tot het implanteren van embryo's toe. De plakaatjes zijn allemaal prijzen, die hij met zijn Limousins gewonnen heeft!

Beausoleil mijn voeten!

Citytrip in Limoges

De zusters Franciskanessen zijn de zusters Annonciaden niet. We hebben hier niet het warme gevoel van welkome gasten te zijn. Bovendien is het niet mogelijk om twee nachten te blijven. Dat kregen we pas gisterenavond te horen. Aan de telefoon, eergisteren had de zuster van dienst gezegd dat we het zouden bespreken eens we ter plaatse waren. Toen ik er gisteren naar vroeg, was het antwoord dat ze 'jammer genoeg' volgeboekt waren voor deze avond. Maar toen we bij het Office du Tourisme gingen informeren naar een budgetvriendelijk hotel voor deze avond, was het meteen duidelijk dat je nooit meer dan één nacht bij de nonnekes mag blijven. Enfin, elk zijn regels, maar ze kunnen er wel wat transparanter mee omgaan...
Limoges heeft twee historische centra: Quartier historique du "Château" en Quartier historique de la Cité. Dat laatste omvat de kathedraal en de bisschoppelijke tuinen. Toen we daar twee minuten in rondwandelden, was het meteen duidelijk dat bisschoppen indertijd niet goed begrepen hadden wat Jezus bedoelde, toen hij zei dat hij niet eens een steen bezat om s'avonds zijn hoofd op neer te leggen. Toch laat iedereen zich graag imponeren door de pracht van de middeleeuwse kathedralen. Deze van Limoges heeft het ook helemaal, en wat meer is, grote delen ervan bevatten de muurschilderingen en de gekleurde beelden zoals die indertijd in heel veel kathedralen voorkwamen. Niet dat deze muurschilderingen altijd passend zijn... Zo vonden we een ganse zijkapel met niet mis te verstane afbeeldingen van hoe sommige martelaressen aan hun einde gekomen zijn. Ik merk niet direct het verschil met wat sadisme heet.
En wat Jezus betreft, men is er mijns inziens ook een stuk op vooruit gegaan. Overal in de kathedraal stonden borden met die ene vraag "Qui est donc Jésus?" (Wie is Jezus dan toch?). Dé hamvraag van onze godsdienst in deze tijden. Gisteren nog, het evangelie met de strikvraag (Mt. 22:34-40). "Wat is het grootste gebod?", vroeg de Farizeeëer aan Jezus en hij antwoordde prompt dat je bovenal God moet graag zien. Het juiste antwoord! "Maar," voegde Jezus eraan toe "Het is eigenlijk even belangrijk om je medemens graag te zien." Wat kon men daarop tegen hebben? Maar hij had het toch weer gezegd hé!
Het tweede stadsdeel staat deze namiddag op het programma. We bezoeken de Sint-Pieterskerk (die Sint Pieter heeft ook krulletjes in zijn haar!) en de Sint-Michielskerk, waar ik een speciaal steentje achterlaat aan het beeld van Sint-Michiel zelf. Een steentje en een gebed voor Betty's broer, die ook met kanker te kampen heeft, maar het een heel pak zwaarder te verduren heeft dan ikzelf. Het ga je goed, Mich!
Tenslotte flaneren we nog wat door het oude stadsdeel -Rue des Bouchers!- en trekken we ons terug op de hotelkamer. Want op een rustdag dient gerust te worden!

Eventjes gebruik maken van de faciliteiten van de stad...

De kathedraal van Limoges geeft ons een idee van hoe ze er uitzagen helemaal in kleur. Een openbaring! Bemerk ook de 'hamvraag' op de borden.

Men kan toch niet verhullen dat een serieuze portie voyeurisme in dergelijke prenten schuilt... (ik heb dan nog een 'brave' prent gekozen!)

Sinte Pieter ... de vergelijking dringt zich op sedert de terugkeer van mijn haardos :-)

Onder pelgrims.

We zitten te wachten op ons dessert in een klein restaurantje in Limoges "Chez la Germaine". Een beetje pompaf van de kilometers die achter ons liggen. Het waren er een beetje meer dan verwacht, want deze pelgrim wou willens nillens het 'wow-effect' van de kathedraal aan de overkant van het water. Maar de andere pelgrim, die zo goed is om te delen in het avontuur, is het ermee eens: het zicht is majestueus. De tien procent extra, zijnde drie kilometer, zijn het waard. En nu volgt natuurlijk de vraag, of ik zou geen echte leerkracht zijn: hoeveel kilometertjes hebben we in de benen?
De eerste kilometers van de dag ontrollen zich bij het mysterieuze licht van een frisse morgen: een licht versluierde zon tussen de heuvelruggen en een dik wolkenpak vlak boven. We volgen in hoofdzaak het traject van de autosnelweg, met enkele kronkels door bos en hei. Zo gebeurt het dat het hoogterecord van gisteren al sneuvelt, we gaan er nog vijf meter boven!
We ontmoeten vandaag voor het eerst een fietsende pelgrim, hij stopt plots naast ons en begint zijn verhaal te vertellen. Wou in april te voet starten, maar kreeg toen te horen dat zijn kanker terug aan een opmars begonnen was... Hmmm, komt me ergens bekend voor. Ik hou mezelf wat op de vlakte, vooral als ik hoor dat hij deze avond ook de nacht doorbrengt bij de zusters Franciskanessen in Limoges. Dan zal er tijd zijn om te vertellen. Denk ik althans. Want het is nu intussen acht uur en ik heb hem maar vluchtig gezien. Morgen is hij weer weg. Het valt toch op dat mensen die alleen op pad zijn veel meer geneigd zijn om contact te zoeken met medepelgrims. Wij slapen op een kamer met André uit Luik, die we al ontmoetten in onze etappe naar Neuville-Pailloux, vorig vrijdag.
Morgen tijd voor wat rust. We kunnen niet bij de zusters blijven, want hun bedden zijn morgen allemaal bezet. Hotelletje dan maar, zeker?
Ik kan deze blog vanavond niet posten. De pre-paid SIM-kaart voor 3G-internet doet het niet meer, de geldigheidsduur zal verstreken zijn... Soit, tot morgen dan!

Een niet bijster goed geslaagde weergave van de mistige mystieke morgen.

Zelfs de paddestoelen in het vochtige bos kunnen ons bekoren.

Recept tegen verhitte voeten: men neme een bergbeekje en laat het over de te warme stappers stromen.

Geef toe: dit zicht is drie kilometer omweg waard.

Toch nog

Misschien zal Carlos het zich nog herinneren, het grapje van Chay. Het gaat als volgt: vier mensen waren aan het rijden met een nieuwe auto, elk specialist in hun vakgebied: een ingenieur mechanica , een chemicus, een bankdirecteur en een informaticus. Plots ging het van sputter sputter  sputter en de auto viel stil. De ingenieur mechanica stapte uit en keek onder de motorkap, maar vond niets. De chemicus, die dacht dat het met de brandstof te maken zou hebben, rook even aandachtig in de brandstoftank, maar kon geen euvel vinden. De bankdirecteur, die overtuigd was geraakt dat de nieuwe auto nog niet was betaald en met een antidiefstalsysteem was uitgerust, hoefde niet eens uit te stappen. Hij won de nodige informatie in met zijn tablet en kon verzekeren dat dit ook de oorzaak niet was. Toen zei de informaticus: "Stap eens allemaal uit." Toen dat gebeurd was, vroeg hij om allemaal weer in te stappen. En prompt kon hij de auto opnieuw laten starten!
't Is maar om te zeggen: ik heb de tablet terug op fabrieksinstellingen gezet en het euvel is verholpen. Voor wie nu uit de lucht valt: kijk even naar het vorig berichtje...
Ik zou vandaag vertellen over de boost die ik van Amber kreeg. Amber is een oud-leerlinge, ze stuurde me gisteren zo'n mooi berichtje dat ik me meteen een stuk verder gedragen wist. Ik ben sinds deze morgen overigens helemaal super! De nacht verliep vlekkeloos, diepe slaap, geen pijn, degelijk bed. De 32 kilometer van vandaag lijken wel super kort, ondanks de ongekende hoogten die we onder de voet gelopen hebben: 514 meter! En zeggen dat we tot voor vandaag niet eens 400 meter hoog waren.
We zijn wat afgeweken van het eigenlijke Compostella-pad. Dit omdat we op deze manier toch een dag kunnen winnen. Ik denk niet dat iemand het ons zal aanwrijven dat we eventjes de kortere weg kiezen. De weg was desalniettemin schitterend, maar we hebben twee dagen geen tochtgenoten. Benieuwd wie we morgen zullen ontmoeten!
Zo, "Il n'y a que des solutions, donc!": allemaal uitstappen en opnieuw instappen....

Kort na elkaar vonden we deze morgen eerst een marmot en daarna deze das. Dood langs de weg...

Je hebt oog voor klein en groot... Dit mysterieuze monolithische zwembad heet 'Pierre belle', staat langs de weg en is zonder uitleg.

Ik ken iemand die hierbij toch wel een klein beetje zal watertanden. Of niet, JL?

Een hoogterecord. We moeten de Pyreneeën  zien te halen om dit nog te kunnen verbeteren .

Technisch probleem.

Tja inderdaad, een serieus technisch probleem! De tablet laat het afweten. En ik had absoluut willen vertellen over de boost die Amber me gaf. Ook over de ongekende hoogten die we vandaag bereikten, of over een voorlopig adieu aan de collega-pelgrims, tot morgenavond in Limoges! Ook het in-trieste verhaal van de marmot en de das zal niet tot bij jullie geraken deze avond. En dat allemaal door de tablet. We zaten deze namiddag lekker te niksen aan de oever van een meertje en toen dacht ik om al een aanzet te geven voor de blog. Ik had al een vijftiental regeltjes en toen werd alles ineens onmogelijk. We zijn dan maar opgestapt in de hoop dat het vanzelf zou overgaan. Maar niets van dat alles dus. Ik kan er geen letter meer mee typen. Hij weigert ook foto's van het fototoestel op te slaan. Hoe kan ik dan in 's hemels naam nog bloggen???
Enfin, "Il n' y a pas de problèmes, il n'y a que des solutions...", weet je nog wel. Mijn GSM kan ook bloggen, maar foto's toevoegen is nog andere koek! En mijn dikke vingers vormen ook geen voordeel...
Nu, in elk geval kan ik jullie op de hoogte brengen van de troubles. En dat is ook al wat!
Tot betere blogtijden!

Mooie momenten

Het vinden van een slaapplaats voor de nacht is niet elke dag even gemakkelijk. Voor deze avond hadden we gereserveerd in 'Maison numéro neuf', een heel groot huis, met 'accueil pélérin' en uitgebaat door een Brits koppel. Toen ik gisteren belde om te reserveren, moest de vrouw diep nadenken of ze ons te slapen kon leggen. Ze vroeg of we een slaapzak hadden en zei erbij dat er veel pelgrims zouden zijn... Het klonk een beetje alsof ze er ons absoluut bij wou, kostte wat het kost. Uit een gesprekje met de Duitse vriend die op terugweg was, bleek dat die mensen het nogal duidelijk voor de centen deden. De accomodatie was maar zo en zo (overal zoveel mogelijk bedden), er was maar één toilet, één douche, de drank wordt nog eens apart bijgerekend en je mag niet te veel honger hebben...
Toen we aankwamen hier in La Souterraine, keken we liever uit naar een ander onderkomen en vonden dit in een proper hotelletje dat blijkbaar in geen enkele gids te vinden is. We zullen exact twee euro meer betalen, hebben een eigen badkamer en alle luxe van een hotel. Soms worden pelgrims al eens als een potentiëel marktsegment beschouwd dus!
We laten het niet aan ons hart komen, want de weg hiernaartoe is wederom adembenemend mooi. Het verlaten van Crozant langs de Sédelle is een sprookje, maar ook de zichten, plekjes en bosdoorgangen onderweg. Evenals de mensen, de meeste dan toch. Terwijl we op een klein weggetje aan het stappen zijn, komt plots een klein oud autootje naar ons rijden, een Citroën Visa als ik het goed heb.Daarin een meneer van zestig jaar en dubbel zoveel kilo's (het autootje hing wat door aan de linkerkant). De man had een glimlach opstaan, al even breed als zijn bolle wangen, en stak zijn opgestoken duim zo nadrukkelijk door het neergedraaide raampje, dat ik er met gemak mijn rugzak aan had kunnen ophangen. De hele scène duurt slechts enkele ogenblikken, maar kan op zich een ganse dag goedmaken.
Of dat plekje aan de bosrand, door een 'ami pélérin' ingericht om even te verpozen. Met een notitieboek waar je iets kan toevoegen. We lazen er het stukje van Henk, onze Nederlandse tochtgenoot van vóór de stentstop. Hij is dus op schema. We lazen eveneens zijn nota in het 'livre d'or' hier in de kerk van La Souterraine. Mooi, Henk, we volgen je!
Gisterenavond kregen we nieuws van een jongeman uit Rollegem die het leven liet bij een moto-ongeval. Voor hem en zijn naasten legden we een steentje bij het stenen kruis in Crozant. Wat verder op de weg legden we nog een steentje. Dit keer voor alle mensen die van ver of dichtbij betrokken zijn bij de internetgroep rond NET-NEC-kanker. Voor Marc Sweitzer, de man die zoveel op gang bracht, maar het niet kon afmaken vanwege zijn NEC. Voor Don Scheers, die verder wil met wat al begonnen is. Voor Carmen, de sterke vrouw die alles in goede banen leidt. Voor Marlies, die met haar getuigenis uitspreekt wat bij zovelen onder ons leeft. Voor alle andere mensen die met de ziekte te maken hebben. De band is er, we moeten hem aanhalen en elkaar mee-dragen!

Verscholen achter een hoge muur en tussen veel bomen, dit opmerkelijke kasteel in Saint-Germain-Beaupré

Kerkhoven hebben hier graven onder glas en een 'lanterne des morts'

Een plekje om even uit te rusten en te bladeren in een 'gastenboek', ingericht door mensen met een hart voor de pelgrims.

In de kerk van La Souterraine is een tafel met allerlei info voor pelgrims en -natuurlijk- ook de stempel voor het boekje.

Een recept om elke dag nieuwe vrienden te maken.

Al hebben we niet altijd te kiezen, soms lijken we ons toch graag in te beelden dat dit wel zo is. Mochten we bijvoorbeeld kunnen kiezen tussen een lastige, maar mooie weg en een makkelijke, maar saaie, dan zou ik meteen voor het eerste kiezen. Een bedenking die vandaag bij me opkwam, niet geheel toevallig uiteraard, want sedert gisteren is er duidelijk een verandering opgetreden in het parcours. Ten goede. Lastig, maar o zo mooi, dat merk je wel opnieuw aan de foto's. Toch neem ik me voor om er niet meer dan vier per keer te posten, anders duurt het echt te lang.
We zijn een half uurtje geleden aangekomen in het dorpje Crozant, ooit een machtig militair bolwerk. Dat ooit slaat op de Middeleeuwen, toen er een burcht stond die zich wel een kilometer lang uitstrekte. Nu blijven daar alleen ruïnes van over en die gaan we straks nog bezoeken. Eerst wasje en blogje.
We maakten gisteren en deze morgen ook kennis met drie Franse tochtgenoten, twee dames en een heer, die al een stuk samen optrokken, maar elkaar niet kenden vooraf. Deze avond zijn we opnieuw samen in deze gîte te Crozant. We maken ongetwijfeld straks verder kennis, verhalen uitwisselen... Misschien voelen
we wel weer de drempel, de drempel van het kankerverhaal. Als de gemoedelijkheid een zeker punt bereikt, dan laat ik wat los alsof ik een stap in het ijle doe.
Op dit eigenste moment komt nog een collega-pelgrim binnen, een Duitser. Nooit tevoren ontmoet, maar hij moet noodgedwongen het derde bed in ons deel van de gîte innemen, het laatste. Ik heb een kort gesprekje en hoor dat hij op terugweg is, hij startte in februari uit Duitsland, was op 11 juni in Compostella en keert nu dus terug. Ik merk op dat hij dus nooit 2 maal dezelfde pelgrims ontmoet, waarop hij zegt "Jeden Tag neue Freunde" of iets in die zin.
Vandaag ook even gebeld met de huisdokter op het thuisfront. Hij gaf mij, na overleg met de specialist, de naam van een geneesmiddel, dat de nachtelijke pijn zou moeten milderen. Volgens de specialist is die pijn veel eerder het gevolg van de stent die wat tegenwringt, dan van wat dan ook dat met de tumor te maken zou hebben. Weer een beetje gerustgesteld dus.

In de vroege morgen valt de mist over de Creusevallei.

Kan het nog pittoresker... ? Gargilesse.

Niet echt ideaal, die stapstenen, als je kruier bent.

De restanten van een machtig Middeleeuws bolwerk.

Bondig maar niet zo kort

Er zijn van die dagen dat er hoegenaamd niks te melden valt, en dan blaas je een verhaaltje dat het vermelden nauwelijks waard is, op tot groteske proporties (zeg nu zelf, het sleutelverhaal van gisteren was niet meer dan een fait-divers, toch?). Maar er zijn ook dagen dat er eigenlijk te veel gebeurt om te vertellen. Vandaag is er duidelijk één van de tweede soort! Ik neem me voor kort en zakelijk te zijn, je merkt wel als het lukt.
De gîte in Velles is schitterend. Alleen de bedden wat zacht. Oplossing: matrassen op de grond. Ik maak een limoensapbouillonneke in de hoop dat de maag het dit keer wel houdt (in Charost was dat een probleem). Om half negen in bed. Om twaalf uur weer wakker tot half drie, dan bouilloneke binnengieten. Zelfde effect als in Charost. Om half zeven weer in slaap gesukkeld voor nog en half uurtje.
Doodmoe naar de gouden Geneviève, waar we ontbijten, we krijgen de koffie zelfs gratis. Dat helpt, want de moeheid neemt af.
Na vijf kilometer wil Mieke absoluut eens wisselen: zij de kar en ik de rugzak. Ik had er al een paar keer over geklaagd dat de schokken van het karretje geen goed doen voor de buik. De schat! Het gaat in elk geval veel beter met de rugzak en we beginnen erover te denken om het karretje ergens achter te laten, samen met de slaapmatjes en het gasvuurtje (geen limoenen meer de eerstkomende weken).
Intussen gaat het landschap over van plat en saai naar golvend, groen en mooi. Vanaf Chavin zitten we in de vallei van de Creuse. Het gaat van mooi naar mooier naar schitterend. In Badecon le Pin eten we één van de smakelijkste malen van onze tocht. Achteraf blijkt dat de uitbaters mensen uit Komen (Comines) zijn. We krijgen er meer en meer schik in.
De weg verrast ons nu om de 100 meter met mooie dorpjes, pittoreske boerderijen, prachtige vergezichten, landelijke tafereeltjes, ... Maar als we plots oog in oog staan met Gargilesse vallen onze monden toch echt open. Deze verblijfplaats van George Sand heeft het allemaal. Alleen de coördinatie voor het ontvangen van pelgrims laat te wensen over. We landen uiteindelijk bij Madame Bambi! En ja: ze is bruin, maar zonder witte stippen. Haar Chambre d'hôtes is weergaloos mooi. We krijgen een studio toegewezen met alles op en aan. Geen echt pelgrimsverblijf, maar ik verlang er nu al naar om te kunnen slapen in het heerlijke bed.
Ik heb me vandaag ook ingeschreven voor een symposium over NET- en NEC-kanker in Amersfoort, Nederland. Een organisatie van de Nederlandse organisatie die mensen met de ziekte wil verenigen, en waar ook Marc Sweitzer bij was. Het symposium is op 9 november, het wordt een dag om naar uit te kijken. Bij het inschrijven had ik Carmen aan de lijn, de duivel-doe-'t al die het internetforum en de hele organisatie draagt. Het was een leuke babbel met een dame voor wie ik enorm veel respect heb.
Hmmm ... kort is anders. Maar er was dan ook veel te zeggen! En dan heb ik het nog niet gehad over wat mijn gedachten doorkruiste vandaag: op school zijn de 'die-hards' alweer van start gegaan. Respect!
We dragen ook een aantal steentjes met ons mee, op zoek naar een zinvolle plaats om ze achter te laten, je hoort er nog wel van.
Aan wie vandaag nog vakantie heeft: geniet ervan!
Aan wie vandaag weer aan het werk ging: geniet er evenzeer van!

Het staat haar wel hé, dat karretje ... :-)

Soms kan je aan de koeien zien waar je bent: we naderen Limoges. Dit lichtbruine koeienras heet Limousin.

Heel dikwijls kunnen we ons al eens te goed doen aan bramen...
Zo te zien had ik beter mijn korte broek al vroeger beginnen dragen.

Gargilesse ... een kunstenaarsdorp zoals er wel meer zijn in Zuid-Frankrijk. We krijgen er zowaar een 'Provence-gevoel' bij.