Mosselen, hutsepot en nog meer etoposide

De derde dag van de tweede chemobehandeling. Straks mag ik opnieuw naar huis. Dit keer is het echter niet zonder slag of stoot verlopen, maar ik mag niet op de feiten vooruitlopen.

Nadat Mieke ook haar verhaal op de blog had geplaatst, werd het voor velen nog wat duidelijker dat mijn Boze Beest ook, en misschien nog meer, haar Boze Beest is. Dank voor de vele steun en het begrip!

Zovele steunbetuigingen .... en dit zijn alleen nog maar de kaartjes!

Intussen kabbelt de tijd verder. Het laatste weekend voor ik terug naar het ziekenhuis moet is er op school mosselfeest. Een evenement, waar je als schoolfanaat niet kàn van wegblijven, mij uitgezonderd... Nu heb ik het plan opgevat om op vrijdag, onder het voorwendsel nog iets te moeten doen voor de preventie -en dat wàs ook zo!-, kort voor de namiddagspeeltijd naar de leraarskamer te gaan om mijn gezicht eens te tonen.

Plan ten uitvoer gebracht, en om vijf voor drie ben ik in de leraarskamer. Hmmm, een nieuw beeldscherm en nieuwe, groene, stoeltjes. Maar vooral alle mensen die ik in geen maanden meer heb gezien. Vragen alom, mooie woorden, bemoediging. Dankjewel, collega's. Ik ben geraakt

Na het belsignaal haal ik nog even wat op in de fysicaklas voor de bijles met Aagje en vlug - ik kan het echt niet laten - nog even de sfeer gaan opsnuiven in de keuken. Ikzelf heb vele jaren mee aan de mosselpotten gestaan. Dat zijn twee gigantische kookketels, waar per ketel 75 kg mosselen, samen met een 5-tal kg mosselgroenten, een kleine twee flessen witte wijn, tijm  laurier en look een haast bovenaardse smaakharmonie vormen, waaraan de honderden bezoekers niet kunnen weerstaan. Een paar honderd leerlingen doen volledig vrijwillig de bediening en alle leerkrachten steken de handen uit de mouwen.

Tijdens het laatste lesuur waren daar al een heel pak mensen druk doende met de voorbereidingen en wanneer ik binnen ga voeren het rumoer, de geur en de losse sfeer die er hangt me al direct in een soort roes dat heel herkenbaar is voor mij. Terwijl we wat staan grappen hoor ik plots iemand roepen, kijk om en zie daar klasje 1H staan zwaaien. "Hey, meneer Hanssens!!" roepen ze. Tof! Na enkele minuten wil ik terug vertrekken en er staat plots een deel van dat klasje rond me met vragen honderduit. Wanneer ik terug kom. En dat ze me missen. Hoe erg mijn ziekte wel is... Of het kwaadaardig is... Eéntje vraagt of ik geen les kan geven via bednet!

Dit had ik niet zien aankomen. Ik weet geen blijf meer met mezelf, probeer kort enkele antwoorden te geven en vertrek. Over de speelplaats. De les is nog bezig. Gelukkig. Ik moét weg. Kan het niet meer aan. Enkele leerlingen die toevallig passeren kijken verrast op en willen iets zeggen, maar ik negeer ze. Weg. Weg. Weg. Ik spring in de auto en blijf een volle minuut als versuft zitten. Dat had ik niet meegerekend. Als ik thuiskom zeg ik tegen Mieke dat ik mezelf voor het eerst echt ben tegen gekomen.

HELP!

Ik slaap toch goed en kan het hele gebeuren toch op een positieve manier bekijken en besluit een berichtje te sturen naar de klas in kwestie om wat meer uitleg te geven. Dit weekend is Louise op vakantie bij haar meter Saskia in Aalbeke en wij mogen op zaterdag mee genieten van de hutsepot aldaar. 's Zondags kunnen we op bezoek bij Bart en Nele.  Koffie én avondmaal. We worden vertroeteld!

Maandag weer voetjes op de grond. Om acht uur ben ik verwacht in het ziekenhuis. Om kwart voor zeven gaat de wekker en een kwartier later sta ik in de douche. En dan ... neus op de feiten: een klodder haar verstopt de afvoer. Mijn haar dus, ...
Met de sneeuw van de voorbije week is het beter om op tijd te vertrekken, maar het duurt nog tot tien uur alvorens de eerste verpleegster binnenkomt om de port-a-cath aan te sluiten met een eerste spoeling. Als ik het eerste chemo-infuus krijg komt de dokter langs en hij maakt zich een beetje zorgen over de lage waarde witte bloedcellen. Ik moet een product krijgen om daaraan te verhelpen. De chemo gaat gewoon door. Ik deel de kamer met een man die een acute pancreas-ontsteking over zich heen kreeg. Amai, niets om jaloers op te zijn hoor!

Op dinsdag mag ik normaal gezien naar huis, maar moet dan op woensdag terugkeren voor een derde dosis Cisplatine. Dat feest gaat echter niet door want ik krijg meer en meer last van hoofdpijn en dat lijkt te komen van het felle licht. Stel je voor: door mijn ziekenhuiskamer is een prachtig besneeuwd landschap te zien en ik kan er niet van genieten. 

A room with a view

Gordijnen dicht en ogen zoveel mogelijk dicht. Het is zo erg dat men mij een afspraak geeft met een oogarts, enkele gangen hiervandaan. Die stelt echter geen anomalieën vast en ik keer onverricht ter zake terug naar de kamer. Maar mét een voorschrift voor een nieuwe, blijvende bril op zak. Allez vooruit! 's Avonds komen Jolien, Mieke en Saskia nog langs, een soort eigenaardige blindemansgesprekken, maar deugddoende. Mieke heeft trouwens een paar zonnebrillen bij. Cool hoor, zo in de winter in het ziekenhuis.

Vandaag lijkt het grootste leed geleden. Samen met Mieke besluit ik dat de etoposide de booswicht is. Dat is de stof die ik enkel op de eerste dag toegediend krijg.

EN!

Niet onbelangrijk: ik krijg de toestemming om dit weekend naar Neerpelt te gaan. Naar een infodag voor al wie op tocht wil gaan naar Compostela... –postela… -postela… –postela … -postela