Een bekentenis

Ik moet toegeven: ik vertel niet alles, want sedert een week of twee ben ik aan het diëten geslagen. Geen citroenkuur, Weight Watchers, caloriearm of calorierijk dieet. Maar een kanker bestrijdend dieet. Het gaat als volgt: een week of vier geleden, da’s de week voor de laatste chemobeurt krijg ik een berichtje van een brave leerling met de mededeling dat de moeke diëtiste is en gespecialiseerd is in kankerbestrijding. Haar moeder, de oma dus, was 20 jaar geleden zo goed als opgegeven door de dokters omwille van een kanker en nu is ze springlevend. Een redelijke verklaring is het dieet dat ze volgde. Ik zeg dus aan mijn leerling dat ik na de chemobeurt contact zal opnemen en daarmee pin ik mezelf dus vast om dat ook te doen. Op vrijdag 8 maart pleeg ik het afgesproken telefoontje en vier dagen later zitten Mieke en ikke al aan tafel met een kleine, zwartharige dame die met hand en tand –of is het met handen en voeten– uitlegt wat ik zoal moet doen om de kankercellen het leven zuur te maken. Zo zuur dat ze het voor bekeken houden. En dat is nogal letterlijk te nemen! Ik moet elke morgen een groentebouillonnetje tot mij nemen dat de avond te voren gekookt werd en bestaat uit een bundeltje groene groenten naar keus (preibladeren, selder, savooikool, peterselie, broccoli, noem maar op) met daarbij een ajuin en drie (DRIE!) teentjes knoflook. Plus daarbij –en nu komt het– het sap van drie tot tien (TIEN!) limoenen. Dag per dag oplopende van drie naar tien en dan weer aftellend naar drie. Je begrijpt dus wel dat je het ‘zuur maken’ letterlijk mag nemen. Elke morgen naar binnen kieperen die boel en daarna drie uur niets eten of drinken. Concreet komt het erop neer dat ik rond vijf uur uit bed rol, mijn sapje (3 grote glazen, burps) drink en dan weer het beddeke opzoek voor nog een tweetal uurtjes onder zeil. Nu en dan zit er een pauzedag tussen. Verder moet ik zoveel mogelijk verse groenten eten, dagelijks een vijftal stukken fruit en veel patatten en bruin brood, weinig vlees en nog minder vet. Tenslotte moet ik dagelijks een drankje brouwen van zes sinaasappelen (of andere vruchten), een paar eetlepels rietsuiker en een liter leidingwater dat niet door de waterverzachter verzacht werd. Ik ben daar nu een tweetal weken mee bezig, ben al weer bijna 2 kg bijgekomen en voel me goed in mijn vel. Da’s één.

Het strikte minimun voor morgen, vlees en groenten exclusief (de selder is voor de bouillon)

Het tweede is geen toegeven of opbiechten. Maar gewoon dit: vanmiddag tijdens mijn dutje krijg ik een telefoontje van de oncologisch verpleegster uit het ziekenhuis om te zeggen dat het resultaat van de octreotidescan van verleden week binnen is en dat ze me zal doorverbinden met de dokter. Die weet me te vertellen dat er geen cellen met ingangspoortjes zijn gevonden. Net zoals bij de uitslag van de CT-scan klinkt dat slecht, maar is dat volgens de dokter geen slecht, maar goed nieuws. Ah bon??? Het gaat als volgt: dat er geen cellen met ingangspoortjes zijn zal wellicht te verklaren zijn dat, als er al waren, ze nu kapot zijn door de chemo. Dus dat de chemo zijn werk gedaan heeft! Kwestie van positief blijven of écht goed nieuws? We durven er ons niet echt over uit te spreken. Maar hij zegt ook nog dat hij de volgende CT-scan liever binnen twee maand dan binnen drie maand zou hebben. We spreken af op 23 mei … Daar ben ik blij om, want dat betekent toch dat we iets vroeger duidelijkheid krijgen omtrent de eventuele start van de Grote Tocht Naar Compostella.
Vandaag ben ik ook nog eens gaan werken. Echt werken, je kent dat wel: je gaat naar je werk en doet daar nuttige dingen. Preventiewerk, maar ook speelplaatsassistentie, zoals we dat bij Don Bosco noemen. Het verschil met surveilleren is dat je geen politie-agentje speelt, maar jezelf tussen de leerlingen begeeft en open staat voor wat ze zeggen of doen. Zo ook vandaag tijdens de lange examenspeeltijd, ik was vooral bij leerlingen van de eerstes. Vertellen wat ik zoal meegemaakt heb, vragen hoe ze het stellen met de examens (ze hadden die voormiddag juist proef aardrijkskunde gehad) of gewoon een beetje keuvelen over zoetjes en zalfjes. Als een vis al gevoelens heeft, dan voelde ik me als een vis die van een klein bokaaltje in een grote vijver mocht verhuizen. Het was bitter koud en felle zon, maar ik had geen last van het uitbundige licht.

En dan is er nog dit: ik heb eindelijk een methode gevonden om mensen op de hoogte te houden van nieuwe blogberichtjes. Dat ‘volgers-gedoe’ schijnt nergens naartoe te leiden, maar als je door scrolt naar helemaal onderaan, dan kan je daar je email-adres opgeven en dan krijg je automatisch het nieuwe blog-bericht in de mailbox. Wel eerst nog even je aanvraag bevestigen met een code die je krijgt en daarna een link aanklikken in een mail die je even later toegezonden krijgt, het wijst zichzelf. Verder moeten jij noch ik iets doen. Ik heb het al getest bij het vorige bericht en het werkte!