Witte rook?

Het is telkens weer leuk als mensen reageren op deze schrijfsels. Sommigen doen dat rechtstreeks, anderen met een mailtje of een reactie op de website zelf. Vele malen is er lof  voor de ‘moed’ om de blog te schrijven, maar toch moet ik dat een beetje nuanceren hoor. Voor mij is het evenzeer een uitlaatklep als een manier om iedereen op de hoogte te houden.

Eergisteren mochten Mieke en ik een uitvoering meemaken van het Aalbeeks Gemengd Koor, waar we in betere tijden zelf in meezingen. Na al die maanden weer eens tussen de collega-koorleden toeven deed veel deugd. We hoorden onder andere de Mattheuspassie van Kühnhausen, in samenwerking met nog twee andere koren: één  uit Wielsbeke en één uit Waregem. In het Waregemse koor zingt ook nicht Lieve, met wie het weerzien na afloop zo hartelijk en deugddoend was dat het bijna pijn deed. Ben ik dan (nog) een pak gevoeliger geworden, of zorgt die neuro-endocriene kankerbol in mijn buik voor een extra pak emo-hormonen? Zou best kunnen, want nu is men, zoals in vorig berichtje al gemeld, op zoek naar ‘ingangspoortjes’ om een radioactieve behandeling te kunnen opstarten. Naar ik heb begrepen zijn die ‘ingangspoortje’ typisch voor kankercellen die ook hormonen kunnen afscheiden. En als je een teveel aan een bepaald soort hormonen hebt, dan kunnen er vreemde dingen met je gebeuren. Komt er dus op neer dat we hormonale uitspattingen eigenlijk als een goed teken moeten zien, leuk hé? Het is nu enkel nog een weekje geduld oefenen om de dokters te laten uitvissen of die octreotidescan dit ook kan bevestigen. Hold fingers crossed!

En Compostella? Wel, Mieke en ikzelf waren al een heel aantal weken overeen gekomen om niets te beslissen vooraleer we wisten waar we aan toe waren na het onderzoek van vorige maandag. De CT-scan dus, voor wie nog altijd kan volgen. Die was niet echt negatief, maar ook niet veelbelovend. Vorige week woensdag hebben we onszelf in een mini-conclaaf overgegeven aan diepgaand overleg en hebben met 2/3-meerderheid van stemmen besloten dat we begin juli starten. Witte rook dus, maar de derde hoofdrolspeler, de dokter, was voor het gemak even niet uitgenodigd. Er is dus een sterk voorbehoud van belangrijke onbekende factoren, want ergens in juni moet er een nieuwe evaluatie komen… We gaan er nu van uit dat we hoe dan ook vertrekken en we zullen ons ook als dusdanig gedragen de komende maanden. Fysieke en geestelijke voorbereiding: vele kilometertjes wandelen –als deze lange en koude winter eindelijk zijn greep lost– , wat lectuur achteroverslaan, uitrusting verzamelen en routes plannen. Het komt allemaal dichterbij, en we verlangen er ook naar.