Een breed dal

Ik richt mij eventjes tot mijn generatiegenoten. Stel je het volgende voor: je zit in het derde jaar van de middelbare school. Herinner je je nog wie je leerkracht aardrijkskunde was? Mijn broers en vroegere klasgenoten zullen zich ook die van mij nog wel herinneren: een beminnelijk man, een zeer goeie leerkracht, die voor mij een toonbeeld was en de ‘goesting’ om leerkracht aardrijkskunde te worden bijbracht. Soit. Maar stel je nu ook even voor dat je als veertienjarige een kaartje naar die leerkracht wil sturen. Zou je hem (haar) dan aanspreken met: ‘Liefste meneer’ of je kaartje eindigen met ‘dikke knuffel’? Ik in elk geval niet. Maar ik kreeg vorige vrijdag zelf tientallen zo’n kaartjes!

Het gaat zo: kort na vier uur krijg ik van een excellente collega een sms’je en kort daarna een telefoontje (ik ben geen haas met een GSM) met de vraag of ik een kort bezoekje zie zitten van een drietal collega’s. Dat komt goed uit, want het was rustig geweest die namiddag. Tien minuten later zijn ze present en als het gesprek goed op gang is, komt plotseling uit dat er eigenlijk nog iets is. In het derde jaar hebben leerkrachten Nederlands, godsdienst en P.O. (plastische opvoeding) het idee opgevat om de leerlingen een kaartje te laten schrijven. Krijg ik daar een (mooi roze) tasje met zo’n honderd wenskaartjes in. Zelfgemaakt of (zelf) gekocht, al naargelang de opdracht vanuit P.O. kwam of niet. O-VER-DON-DE-REND! 

Zeg nu zelf!

Het ‘korte’ bezoekje duurt ruim anderhalf uur, maar doet me tegelijk vergeten dat ik al de ganse dag op de dool ben. De gewone kwaaltjes: lichtgevoelig, pijnlijke stem, overdreven vermoeid, lusteloos gevoel, knoop in maag en darmen, … Dankjewel collega's, dankjewel derdes!!!

Maar de gewoonte leert dat zo’n dag een alleenstaand geval is. Dus, zaterdag sta ik op en ga vrolijk naar beneden (voor zover de gereformeerde teen dat toelaat natuurlijk), maar kom tot de vaststelling dat het toch nog niet helemaal voorbij is. Later op de dag moet ik toegeven dat het helemaal niet voorbij is. Integendeel. Maar, geen nood, morgen komen Heidi, Tomas, Louise, Saskia en Christof. ’t Is veel belangrijker dat ik tegen dan weer in orde ben.
Zondag komt. Zondag gaat. Onze bezoekers ook. ’t Is leutig en plezant, maar ik moet me noodgedwongen op de achtergrond houden. Stom licht, stomme maag, stomme voet, stomme kop, ….
Maandag komt en maandag gaat. Dinsdag komt en gaat. Woensdag komt, gaat. Donderdag komt.
En dan gaat het wat beter. Na een geknapt namiddaguiltje heb ik precies geen overdreven last meer van het licht. Ik kan weer lezen! Wel honderd pagina’s die dag. Heerlijk!
Vrijdag ben ik zelfs een hele poos bezig op de computer zonder echt last te hebben. De kracht is niet helemaal terug, maar ik voel dat de Camino mij uit het dal voert. Dit keer geen diep dal, maar een breed dal.
Camino. Een woord dat onze nieuwe paus de avond ervoor een paar maal gebruikte bij zijn eerste toespraak. “Laten we samen de weg van de Kerk opgaan, een weg van vriendschap, van liefde en van vertrouwen…” Heerlijk, toch? Ook zijn naam en zijn stijl overigens. Er is hoop! Het schijnt dat Franciscus van Assisi ook ooit de Camino naar Santiago heeft afgelegd. Dat zal ook wel niet met de trein geweest zijn. 

Ik ben nog steeds van plan mijn 'achterstand' aan mails en zo in te halen. Ik wil ook graag een aantal van de kaartjes van hierboven persoonlijk beantwoorden. Ze zijn het allemaal waard, maar ze allemaal beantwoorden is onmogelijk!