Dankbaarheid in het meervoud.

Verrassend eigenlijk hoe een verhaal op het web totaal vreemde mensen beroert. Wij geven nog altijd de voorkeur aan de vriendschappen en contacten “in levende lijve”. Maar we stellen vast dat ook via de elektronische weg ontmoetingen plaats vinden en mensen de steun kunnen vinden die ze zo hard nodig hebben. Hadden wij ooit kunnen vermoeden dat wij voor zoveel mensen buiten onze familie en dichte vriendenkring een bron van energie kunnen zijn? Het mooie is echter dat heel vele mensen dat ook laten weten. Dat zovele mensen vertellen dat zij ons steunen en ons het allerbeste toewensen. Zo laten al deze mensen ons telkens weer weten “jullie staan er niet alleen voor”. Hadden wij ons verhaal echter voor de buitenwereld verborgen gehouden en angstvallig verzwegen dan zou deze warme keten van wensen en wederwensen, van steunbetuigingen en bemoedigingen nooit tot stand zijn gekomen. Zelfs de “wonderbaarlijke” broodvermenigvuldiging zou er nooit gekomen zijn als niemand gevolg had gegeven aan de oproep om alle mensen te eten te geven.

Lieve mensen, al jullie mailtjes, berichtjes op welke manier dan ook, zijn voor ons een hart onder de riem. Een teken dat mensen om elkaar geven, dat onze wereld nog boordevol warmte zit (al schijnt de zon veel te weinig).
Nu staan we hier, aan de vooravond van ons vertrek, een beetje ongemakkelijk door de aandacht dat ons project gekregen heeft. Maar één ding hebben we alvast geleerd: er bestaat een kracht die je vooruit kan stuwen. Die kracht hebben we gevonden in de mensen rondom ons en we geloven erin dat God deze kracht in de mensen legt.

De laatste dagen ontvingen we vele aanmoedigingen en steunbetuigingen. Omdat we ze niet allemaal meer persoonlijk kunnen beantwoorden willen we via deze weg iedereen daar nog eens heel stijf straf voor bedanken. (Mieke)

tja...