Tussen vreugde en twijfel

Zo veel tussentijd is er nog niet geweest tussen twee berichten. Maar het viel een beetje binnen de verwachtingen dat het in deze tijd wat kalmer zou worden. Het is intussen acht weken geleden dat de laatste chemische aanval op het fort van mijn vege lijf werd beëindigd. De schade was groter dan ooit tevoren. Uit de puinhopen is dan wel geen geheel nieuwe Pieter opgestaan, maar dan toch een licht bijgewerkte versie. Dat bijgewerkte zit hem in een extra pakketje aan inzicht. Met daarbovenop (her)nieuw(d)e vriendschappen groot en klein en met misschien een iets duidelijker kijk op wat er toe doet in het leven.

Dat de eerste twee weken na de vierde chemobeurt een hel waren, kon je vroeger al lezen, maar sindsdien is het dag na dag alleen maar beter geworden en komt het wandelen meer en meer in the picture. Het begon maandag 1 april met een 9-tal kilometer rond Rekkem. Vorige week hadden we er al één van 18 kilometer. Het grootste obstakel is de tijd die ervoor nodig is, vooral bij Mieke dan, want zij moet uiteraard wel nog naar het werk… zij is niet ziek … Raar gezegd, want ik voel me ook niet echt ziek, kan het nauwelijks geloven dat binnen in mij iets zit dat zo dodelijk kan zijn, want ik voel me heel erg levend. Mensen zeggen of schrijven me dat ze bewondering hebben omdat ik open ben, omdat ik mij niet gewonnen geef of omdat ik wil vechten. Ik vecht helemaal niet, maar leef heel gewoon verder en terwijl ik dat doe, wordt me zoveel in de schoot gegooid: de honderden mails en kaartjes, een weekendje aan zee, een volgwagen voor de pelgrimstocht, een olijke kleindochter, een onderdompeling in een andere feestcultuur op een quinceañera-feest,  … het zijn maar een paar voorbeeldjes. Ze hebben wel één zaak gemeen: ze pompen me vol energie en vormen bewijs dat liefde een kracht is met ongekende en onmeetbare eigenschappen. Wat kan ik anders zijn dan dankbaar en gelukkig voor dit alles?

En toch … ergens knaagt het. Wat zal er nog van overblijven als het echt fout loopt? Moet ik daar ook rekening mee houden? Ben ik nu niet teveel aan het doen alsof alles weer goed komt? Men zegt toch dat kanker een stille doder is? Wat de dokters zeggen kan je toch niet helemaal overboord gooien? Het ding zit er wel nog hé! Het is niet weg, het is te zien op de scan. Het heeft wellicht wel een serieuze opdoffer gekregen maar ligt niet op apegapen. Zou het dieet iets uithalen? En als dat zo is, waarom zou de dokter dan zo geen dieet voorstellen?  … ??? … ???

Op dit moment kunnen deze vragen me niet echt raken. Er is vertrouwen, voor een groot deel gevoed door het mooie dat op me afkomt, niet in het minst de pelgrimstocht. Ook deze maand mei heeft zoveel goeds in petto: een tweedaagse met Mieke in Bredene, het verlengde Pinksterweekend met het ganse gezin in Zeeland, de PAG-uitstap naar … (sorry, moet geheim blijven, want het is een verassingsreisje dat ik met Annie voorbereidde). En natuurlijk de voorbereidende wandelingen. Gisteren was dat in Noord-Frankrijk aan de westkant van de steden Rijsel en Tourcoing. Prachtig wandelingetje, al zeg ik het zelf. Ik heb het voordien uitgestippeld op Google Earth en overgezet op de wandel-GPS.
Tussendoor een tandartsbezoek, een update bij de diëtiste, een onderonsje met de podologe om een paar nieuwe steunzolen aan te meten. En dan is er ook nog de evaluatie-CT-scan op 23 mei. Binnen exact drie weken dus. In de tussentijd laten we onze wandelschoenen kilometers vreten. Als Santiago nog niet letterlijk dichterbij komt, dan toch wel figuurlijk!

Een vervoermiddel is het niet, maar je kan er wel op zitten!