Hoe het gaat

Eergisteren vroeg Jozef me tussen twee liedjes door in het zangkoor "Hoe gaat 't?". Niet direct een geheel onverwachte vraag, zelfs een heel gewone, die ieder van ons dagelijks wel een aantal keer stelt en gesteld wordt. Meestal antwoord je dan half automatisch "Goed..." en in het betere geval "Goed, merci." Maar op dat moment leek me dat eigenlijk een verkeerd antwoord en ik hoorde mezelf reageren "Ik voel me goed, maar eigenlijk gaat het niet goed." Hoe kan ik zeggen dat het goed gaat als de dokter, ondanks de enige behandeling die mogelijk lijkt, alleen maar kan vaststellen dat de oorzaak van je miserie niet gegroeid is? Of dat je diëtiste de boodschap geeft dat ze zo'n lang eind stappen niet echt een heel goed idee vindt? Dat is vanwege de afvalstoffen die in het lichaam gevormd worden bij langdurige fysische inspanning en die de positieve effecten van de intussen honderden limoenen zouden kunnen tegenwerken. Temeer daar het bijna onmogelijk zal zijn om het dieet door te zetten tijdens de wandeling. Misschien moeten we tijdens onze tocht dan maar in elke kruidenierswinkel, groentenwinkel of supermarkt die we passeren, limoenen kopen, en dat als een extra uitdaging zien om onze 'Compostela' te verdienen. Zo'n Compostela is een document dat je bij aankomst in het bedevaartsoord kan ontvangen als je je credencial (geloofsbrief) en je gevulde stempelboekje kan voorleggen. Maar zover zijn we nog niet. Nu gaat het erom om een beetje tegen de stroom in te varen en toch de voorbereidingen te treffen, iets wat ik met veel gretigheid doe, niettegenstaande de eerlijkheid van het antwoord op Jozefs vraag in de weg zit. Het gaat niet goed, maar zo voel ik me niet. Ik voel me super, ik kan nauwelijks zelf geloven dat het niet goed gaat. Dat komt natuurlijk voor een groot deel door die vele kleine en grote ervaringen die me -ons- voortstuwen om de plannen door te zetten. Het wordt stillaan bijna hallucinant welke wonderlijke dingen me overkomen de laatste dagen. Zo is er de stapel kaartjes die ik vrijdag laatst in handen kreeg van de PAG-collega's van de school. (PAG staat voor Pastorale Animatie Groep en bestaat uit een twaalftal collega's die rond zingeving, spiritualiteit en solidariteit één en ander organiseren op school). Ze hadden er niks beters op gevonden dan tijdens de kaartjes- en posterbeurs op school aan de leerlingen voor te stellen om een extra kaartje te kopen en het ook meteen naar mij te schrijven. Ik heb ze niet geteld, maar het moeten er een veertigtal geweest zijn. Sommige van individuele leerlingen, andere van groepjes en enkele van ganse klassen. Ook van leerlingen die al jaren geen les meer van me hebben. Ongelooflijk hoe die jonge mensen sommige dingen schrijven! Dat was vrijdag. Zaterdag was het openschooldag. Wilde ik ook niet graag missen. Er was een veiling voor het goede doel met werkjes van leerlingen uit de derdes, een initiatief van collega Francis en de ouderraad. Twee van de kunstwerkjes sprongen me in het oog en ik deed een bod vooraf. Maar de goesting om één van de twee ook effectief in bezit te krijgen steeg exponentiëel toen ik vernam wie de kunstenaar was: de leerling die mij overhaalde te rade te gaan bij moeke-diëtiste-met-kankerspecialisatie (zie berichtje van 4 april, "Vers, verser, versst"). Een prachtig werk overigens: een "echte" Roy Lichtenstein. Op de veiling zelf scheerde het schilderij dan ook hoge toppen ... Zo hoog dat het de actuele inhoud van mijn portefeuille ruim overschreed en ik dus met een groen lachje mee applaudisseerde toen mijn buurman zich het kleinnood toeëigende. Er kon zelfs nog een groen grapje van af: nu zou ik toch niet ver moeten lopen om het nog eens te kunnen zien. Zondag was weerom een topdag: wandeldag in Brugge met bezoekje aan Louise, die mee met haar moeke spullen hielp verkopen op de rommelmarkt in Sint-Andries en dan een eerste wandeling van 20+ kilometers. Met na afloop een zie-je-wel-dat-het-zal-gaan gevoel. Als we 's avonds luilekker in de zetel zitten uit te rusten gaat de bel. Mieke opent de voordeur en daar staan de kinderen van naast de deur met een cadeau. 40 op 40 cm groot, precies de afmetingen van de namaak-Roy. Kun je dat geloven? Buurman heeft het simpelweg voor onze neus weggekaapt om het dan stiekem cadeau te kunnen geven! Slik. Kun je nagaan dat ik me goed voel! Maar het blijft doorgaan. Gisteren werden we door Miekes dooppeter de ganse dag op sleeptouw genomen door de frontstreek van 'Den Grooten Oorlog'. Wonderlijke dag. Heerlijke dag. Leerrijke dag. Onvergetelijke dag. Momenteel zit ik in een sofa in een appartement in Bredene. We zijn hier een tweetal dagen op uitnodiging van Chay, hervonden vriend van vroeger (ik verwijs naar het berichtje van 5 maart, "Eten en hongeren", die hier zijn geluk en definitieve stek gevonden heeft. Het was een fantastische wandeling deze morgen: langs de zee van Bredene naar Wenduine en terug met de tram. Vanavond wordt het wellicht een Cambodjaanse maaltijd, want Chay gaat voor ons koken...

Louise op de rommelmarkt                  -                  in en rond Ieper                -                langs het strand in Bredene