Evalueren en evolueren

We zijn een dik uur terug thuis van het ziekenhuis. Het was in de blog nog niet te lezen, maar vandaag was er evaluatie van de chemotherapie. ’t Is te zeggen: eerst even binnen bij de dienst ‘medische beeldvorming’ voor een zoveelste doorlichting (da’s in een groter tempo dan op school, hoor). In wezen een doorzwommen watertje, maar na de injectie van de contrastvloeistof gaat het toch even de verkeerde kant uit. Plots lijkt het alsof mijn keel zodanig aan het zwellen is, dat ik geen adem meer kan halen. Lang duurt het allemaal niet, maar ’t is wel een enge ervaring.

Nu, op zo’n verhaaltjes wil ik je eigenlijk niet vergasten, belangrijker is natuurlijk wat we bij de dokter te horen krijgen. Ik voel me nogal zeker van mijn stuk en ben ervan overtuigd dat het gezwel serieus in omvang moet zijn verminderd, hoe zou het anders kunnen dat ik weer kan eten ‘gelijk ne dijkendelver’ (en geen ‘dikke delver ‘hé, zoals sommigen plegen te denken)? Hoe zou ik mij anders de week voor de laatste chemo en nu stilletjes aan weer zo goed gevoeld hebben? Maar die vrij hoge verwachtingen worden meteen serieus afgetopt als de dokter op zijn computerscherm de situatie voor en na de chemobehandeling toont. “Je ziet dat de tumor niet groter geworden is, maar hij is er ook niet op verkleind”, zou er in het tekstballonnetje van de dokter staan, mocht dit een stripverhaal zijn. Maar dat is het niet en de woorden zijn echt. Tja, ik moet toegeven, dat is niet direct hetgeen ik verwachtte te horen. En Mieke ook niet. Niemand wellicht.
Maar ja, dat is maar het begin van de uiteenzetting. Wat volgt, ontkracht de negatieve reactie nagenoeg volledig. Mocht de chemo niet aangeslagen hebben, dan zou er pas echt een groot probleem zijn en navenant ook een veel grotere tumor. Zouden er nog meer metastasen (=secundaire tumoren) te zien zijn. Zou ik mij niet zo goed voelen als ik mij nu voel. Zou men ook direct moeten kijken voor een andere strategie. Maar dat is het allemaal niet. Integendeel, de secundaire tumoren zijn wel in omvang afgenomen, weliswaar niet heel erg duidelijk te zien, maar toch. Het feit van herstelde eetlust wijst er heel duidelijk op dat het gezwel dan wel niet gekrompen is, maar wel sterk verzwakt. Wat hadden we ons eigenlijk wel voorgesteld?

En dan is het vragenronde. Bijna alle vragen gaan over bijkomende klachten, maar kunnen onder de noemer ‘nevenwerkingen van de chemotherapie’ bij het huisvuil wordt gecatalogeerd. Eén vraag is van een andere orde: “Kunnen we in de vakantie onze tocht naar Santiago de Compostella op het programma laten, of moeten we dat op die grote, zieke buik van me schrijven?” (Da’s niet letterlijk J) Het antwoord is, zoals verwacht, diplomatisch en allesbehalve glashelder. Binnen drie maanden moet er een tweede evaluatie volgen om te zien hoe het verder evolueert. Evalueren, evolueren, soit: de tocht gaat dus niet door zoals gepland. Slik. Nu moet ik de tijd nemen om alle sporen van de chemo uit mijn lichaam te verbannen en weer op krachten te komen. Dit is mijn opdracht. Later zien we wel. En uitstel is geen afstel. De dokter is desalniettemin het idee van de tocht genegen. “Misschien vertrekken aan de Pyreneeën … zorgen voor een volgwagen …” Het zijn ideeën die hij oppert.

Verder deze week moet ik nog eens in de tunnel voor een ‘octreotidescan’. Ingewikkeld woord voor een ingewikkeld onderzoek. In wezen komt het erop neer dat men op die manier ‘ingangspoortjes’ in de tumoren hoopt te vinden om ook een behandeling met radioactieve stoffen te kunnen laten doorgaan. Zonder al te veel hoop. Heel duur overigens ook, maar het proberen waard.

En dan zijn er nog de derdes. Die heerlijke derdes. Die steken hun tong uit naar kanker! Speciaal voor mij, dankjewel! Mieke en ik -en Louise!- doen alvast mee, wie nog?

Steek je tong uit tegen kanker!