Jour de gloire

Het lijkt allemaal een beetje onwezenlijk: je krijgt het zot in de kop en besluit om het er eens goed van te nemen. Je gaat op vakantie. Niet zomaar eventjes een tweetal weken naar de zon, neen hoor, je gaat voor de volle drie maand van huis. Je komt er tot rust, tot jezelf en tot God. Kortom: de vakantie doet alles met je wat je van een vakantie mag verwachten: het roer is omgegooid, je kan de dingen weer in perspectief zien, je voelt je een beter mens en je kan er weer helemaal tegenaan. Wel: dit hebben Mieke en ik mogen meemaken. Schitterend toch?
Maar o wee: je komt thuis en je wordt zowaar een bijna-held. Mensen feliciteren je, plaatsen je zowat op een voetstuk. Je wordt gevraagd om een vertelavond te brengen, om je verhaal neer te schrijven. Je komt zelfs met een paginagroot artikel in de krant. En dat heb je enkel en alleen te danken omdat je op vakantie bent geweest. Omdat je je enkele maanden uit de productie-, consumptie- en winstzieke maatschappij hebt terug getrokken. Is dat geen teken aan de wand? Een teken dat iedereen wel een stuk verlangt om zich ook eens buiten de lijntjes van het 'normale' te begeven, maar niet goed durft? En is het misschien dat tikkeltje meer durf dat op zo'n exuberante schaal in de kijker wordt gezet? Ik denk het haast...
Het is een bedenking die ik me maak na deze 'jour de gloire' dat Mieke en ikzelf hadden, toen we eergisteren over ons avontuur mochten vertellen voor al wie het wilde horen. De dag voordien was iemand van Het Nieuwsblad langs geweest voor een interview over ons wedervaren van het laatste anderhalf jaar. Beide evenementen zetten ons voor een dagje in het licht van de lokale schijnwerpers. Het laat een mens niet onberoerd, dat wil ik graag toegeven. Maar dat een wandelvakantie van drie maanden een soort heldendaad is, dat ligt wat moeilijker. Akkoord: er is eveneens het kankerverhaal dat het geheel doorkruist en er tegelijk parallel mee loopt. Maar ook hier geldt eigenlijk hetzelfde: het geluk is aan mijn zijde, want mede door de ziekte had ik een zee van tijd om alles goed voor te bereiden. En de eerste chemokuur heeft de bobbel een dermate stevige tik verkocht, dat hij amper in de weg zat voor de wandeling. Hij kon enkel naar het einde toe weer een vuist maken, maar toen waren we het punt van tevredenheid over onze tocht -wat zeg ik, Van zegegevoel!- al lang voorbij.
Dus weerom: dank je wel iedereen voor de erkenning, voor het gedeelde enthousiasme, voor de harten onder de riem en niet in het minst voor de aanwezigheid woensdagavond en de financiële steun voor het Cambodjaproject die we achteraf in de collectedoos mochten vinden: ruim vierhonderd euro!

In de krant ... toch met een korreltje zout te nemen