Verder boeren

Het was de bedoeling om tijdens de lange uren in de witte kamer van het ziekenhuis een blogbericht op te stellen. Maar er is er mij ééntje te vlug af geweest. Haar boodschap bevat echter grotendeels deze die ikzelf de wereld wou in sturen: we zijn nog maar eens grootouders geworden en - daar onmiddellijk mee in verband te brengen - 't leven is mooi. Ook van achter de ramen van de ziekenhuiskamer. En ook als je de slaap niet kan vatten, zoals nu het geval is. Enkele dagen al, trouwens. Maar als dat de prijs ik die ik moet betalen om verder weinig ongemakken te ondervinden van de chemo, dat betaal ik die heel graag.
Vorige cyclus was er een kleine week buikpijn, nu is er voorlopig nog niks, behalve de wakkere uurtjes tijdens de nacht. En de onvermijdelijke terugval van mijn bloedlichaampjes, maar daar voel ik niks van. Intussen boeren we verder. Letterlijk en figuurlijk. Het letterlijke gedeelte situeert zich uiteraard in de moestuin, die er -al zeg ik het zelf- schitterend bij ligt. Helemaal omgespit, gefreesd (met dank aan broer Pol), compost ingewerkt en effen gelegd. Helemaal klaar om een lading groentezaden te injecteren en er later de vruchten van te plukken.
Het figuurlijke situeert zich dan in de rest: de bouwplannen die stilaan concrete uitwerking krijgen (man, wat een verschil met 25 jaar geleden, toen we ook aan het bouwen waren!). En verder natuurlijk de Cambodja-gerelateerde activiteiten. Ik blijf me verwonderen over wie zich allemaal aan het treintje vast haakt om te helpen trekken. Het doet zo'n deugd. Gisteren hebben we het er met de specialist eens over gehad. Of hij dat wel ziet zitten dat we voor enkele weken naar ginder gaan. Verschieten deed hij niet echt, gezien het exploot van vorig jaar, maar toch wel eens in het haar scharten. "Niet al mijn patiënten zijn zo ondernemend" leek hij wel te willen zeggen. Maar goed: echte problemen ziet hij niet onmiddellijk. Hij zou wel de stent voordien nog preventief vervangen (blijft slechts drie tot negen maand goed en tegen dan zijn we al zes maanden ver) en we zouden toch ook een ziekenhuis moeten vinden dat wat 'op de hoogte' is.
Tenslotte moeten we ons nog wat voorbereiden op de avond van 9 april. Dan is er een reis-vertel-avond gepland in Aalbeke over onze tocht van verleden jaar. Georganiseerd door zowat alle verenigingen en met dus wellicht een pak aanwezigen. Wie wil, komt gerust af: het is gratis en je moet niet inschrijven. Afspraak om 19.30 in het OC van Aalbeke. Ik moet er wel bij vermelden dat alle bloglezers wellicht enkele déjà-vu-momenten mogen verwachten....

't Is maar dat je 't weet