Ommekeer

Ik moet toegeven: toen Mieke mij dinsdagmorgen naar het ziekenhuis bracht, was dat met een donker gemoed. De voorbije drie weken zijn anders verlopen dan ik had durven hopen. Alleen de dagen van het verlengde elf november-weekend waren wat beter, maar niet voldoende om mij mentaal voor te bereiden op een nieuwe chemische aanval. Klein hartje, onzekere tred en duistere gedachten waren dus mijn deel, toen we door de gangen liepen naar kamer 1210, dit keer. En ja hoor, 't was al meteen bingo. Ik wou nog een mandarijntje eten voor de chemo er aankwam, maar zelfs dat was teveel gevraagd. Zo'n 20 seconden nadat het in mijn maag was verdwenen, lag het al in de WC-pot. De rest van mijn Kennedy-driedaagse was dan ook niet meteen om naar huis over te schrijven. Slapen, wakker worden, toiletbezoek, etoposide en cisplatine met daarbij middeltjes tegen misselijkheid, tegen zwelling, tegen pijn en tegen weet-ik-veel, en dat is het zowat. Eten is daar dus niet bij, het lukt gewoon niet. Woensdagnamiddag krijg ik van de dokter te horen dat ik de dag erop niet naar huis zal kunnen als dat zo blijft.
Donderdagmorgen slaag ik erin een beschuit en een paar lepeltjes yoghurt naar binnen te werken én binnen te houden. Tegen de middag is de halve inhoud van het yoghurtpotje binnen en krijg ik het fiat om naar huis te mogen. En dan komt als bij toverslag bijna de verandering. Ik slaap goed en kan deze morgen al wat appelmoes, ananassap en nog meer yoghurt binnenhouden. Het mooie weer nodigt me uit om wat licht werk in de tuin te doen (blaadjes harken) en het doet me zichtbaar deugd. Het één brengt het ander met zich mee en tegen de middag ben ik een aardappelpureetje met een gebakken eitje achterover aan het slaan. Pijn voel ik nagenoeg niet, alleen wat sufheid van de halve hongerweek en wat gewring in de nog ontstelde maag. Maar het voelt goed aan, iets wat ik de voorbije weken niet meer gevoeld had...