Getuigenissen

Ik had het al in vorige berichten over het dubbele gevoel van je goed voelen en toch weten dat de verwachtingen daar haaks op staan. Ik wordt de laatste dagen steeds frequenter herinnerd aan het feit dat Mister Bobbel niet dood is. Meer zelfs, dat hij zijn chemische opdoffer te boven aan het komen is. En dat is niet via telefoon, SMS, mail of brievenpost, maar gewoon buikgevoel, letterlijk dan. Sinds vorige week worden de signalen duidelijk: een normale maaltijd voelt copieus aan, een late snack veroorzaakt ongemak in bed, stilzitten na een maaltijd geeft gegarandeerd kloppingen in mijn buik. Net alsof mijn hart de helft van mijn buikholte vult en daar tekeer gaat alsof ik de koepel van de Sint-Pietersbasiliek naar boven gerend ben. Niet zozeer wat de snelheid van de kloppingen betreft, maar wel de kracht van de slagen.

Wat moet een mens daar allemaal van denken? Heeft de chemo maar tot nu zijn effect gehad? Heb ik me drie maand laten vergiftigen om me dan een zestal weken goed te kunnen voelen? Moet ik vraagtekens plaatsen achter alles wat ik nog van plan ben? Ben ik mijn goeie dagen in ijltempo aan het opsouperen?  En wat moet ik dan aan Mieke vertellen? Ik heb het haar nu wel verteld, maar die vraag bleef een poos vastzitten in mijn keel. Kan ik het wel maken om nu toch het touw te lossen en aanvaarden dat het doembeeld van december echt is? Is er überhaupt een uitweg?
‘k Heb zojuist naar het ziekenhuis gebeld, verwacht nog een telefoontje terug om te horen wat er moet gebeuren. Moet ik de dokters misschien veel meer contacteren? Consulteren? Ambeteren? Ik zag gisteren op internet twee getuigenissen van Nederlandse lotgenoten. Marlies heeft een neuro-endocrien carcinoom in de longen met uitzaaiingen in haar ganse lichaam. Iets verschillend dan die van mij maar met heel veel gelijkenissen. Wat ze vertelt over het verloop van de behandeling is heel treffend: na de diagnose volgt heel snel de behandeling en ze was opgelucht dat er een behandeling was. Ze getuigt:“Ik had zoiets van ‘Kom maar op, gooi het er maar in’…  Na twee drie maanden was de behandeling klaar en stond ik buiten en dacht ik ‘En nu?...’ Voor patiënten met andere types van kanker zijn er revalidatieprogramma’s … maar met mijn prognose … volgens mij moest je daarvoor eigenlijk nog minimaal een jaar te leven hebben en dat was bij mij al onzeker. En ik stond buiten met een heel ernstige vorm van kanker en ik moet maar zien hoe ik nu mijn leven weer oppak. … “ Het is een gevoel dat me eveneens overkomt en dat het niet eenvoudig maakt. Ik zou het niet beter kunnen formuleren.

Jeroen vertelt precies wat ikzelf allemaal heb doorgemaakt: de onderzoeken, de diagnose en de prognose. Zo griezelig gelijklopend. Het brengt me met de voeten terug op de grond.

Toch ontbreekt er iets. Geen van beide zegt iets over dood. Jeroen schuift het afscheid nemen naar ‘een volgende fase, voor als ik niet meer vitaal ben’. Misschien alleen maar omdat het zo moeilijk om daar iets zinnigs over te zeggen. Ik ben ervan overtuigd dat ze er beiden sterk mee bezig zijn. Hoe kan het ook anders als je in zo’n situatie bent. Ik mag niet ontkennen dat ik er ook mee bezig ben. Als een refrein dat telkens opnieuw terugkomt. Ik ben er nog niet klaar mee. Hoe kan iemand er ooit mee klaar zijn?
Ik kreeg telefoon van het ziekenhuis. De CT-scan is met een week vervroegd, naar nu donderdag. Het wordt dus een spannende week ... weerom.
Compostella of etoposide en cisplatine deze zomer???