Een bewogen week

Ik ben in gebreke gebleven in mijn vorige post. Was begonnen met te zeggen dat alles door elkaar lijkt te lopen deze week. Maar ik heb nog niks verteld over deze week. Ze begint op zondag, wat wel eens meer gebeurt, niet? Of is het eigenlijk zaterdag, want dit keer hoort die dag er misschien ook bij. In ieder geval, zaterdag is de dag waarop we samen met de Cambodjaanse gemeenschap in België en Noord-Frankrijk hun Nieuwjaar vieren. Te beginnen met een Boeddhistische ceremonie en te eindigen met een oosters feestmaal. Chay is de centrale gastheer en we worden even ondergedompeld in het Boeddhisme, dat o zo veel parallellen heeft met onze Christelijke godsdienst.
Zondag komt kleine zieke Louise even op bezoek en maandag gaat rustig voorbij. 's Avonds is er wel een probleem in mijn buik en ik sla de maaltijd over. Dinsdagmorgen is het probleem alleen maar vervelender geworden. Ik heb weinig geslapen, want heb tot driemaal toe van pyjama moeten wisselen wegens kleddernat van het zweet. Maar zonder merkbare koorts. In de voormiddag gaan we nog naar het stadhuis om onze reispas aan te vragen, Chay heeft zaterdag immers gezegd dat het driehonderd procent zeker is dat we begin van de zomer naar Cambodja gaan. Maar o wee, wat een miserie om mezelf recht te houden met een buikpijn die maar blijft aanzwellen. Mieke mag het stuur hebben en, eens thuis, kruip ik sito presto in een warm bad. Dat heeft me al dikwijls verlichting gebracht en ook nu. Ik val zowaar in slaap in het bad...
In de namiddag komt de koorts. Tot 39°C. Ik zou moeten bellen naar de dokter, maar vertik het. Want anders breng ik de Paasdagen, net als de kerstdagen, door in het ziekenhuis. De koorts neemt af tot net onder de alarmgrens en tegen woensdag is alles weer normaal. We kunnen dus naar Zevenkerken, zo hadden we afgesproken: van woensdag tot vrijdag na de Goede Vrijdagdienst. Even de tijd nemen om één en ander op een rijtje te zetten.
Woensdagmiddag lijkt mijn maagprobleem niet helemaal van de baan. Ma zou veertig jaar geleden gezegd hebben dat mijn ogen groter zijn dan mijn buik. Knap vervelend, zo in de refter van de abdij, waar we eten in stilte en iedereen dus tijd heeft om mijn 'zonde' (gij zult niet verkwisten, als dat al bestaat) in het volle licht te aanschouwen. Zeg nu zelf: vol-au-vent met frietjes. Gelukkig zit Mieke naast mij en kunnen we heimelijk wisselen van bord, nadat zij alles voorbeeldig naar binnen heeft gewerkt en nog wel wat aankan.
Soit, dit is bijzaak. Wat meer telt, is dat ze me er in de vooravond op wijst dat ik wel geel zie. En dat wordt gestaafd door het vloeibare geelconcentraat dat ik onder ogen krijg bij een toiletbezoek vijf minuten nadien. Het is weer van dattum dus. Niet panikeren, "Ici, il n'y a pas de problèmes. Il n'y a que des solutions!"
We laten de avond voorbijgaan. Ik herneem het boek van Bieke Vandekerckhove en raak er meer en meer van overtuigd dat zij iets heeft gevonden dat ik ook wil zoeken. Ze spreekt over de diepte van psalmen en de leegte die je kan vullen. Een citaat: 'De ontmoeting met de westerse contemplatieve traditie heeft in mij iets ontgrendeld en opengemaakt. Het vuur kon/kan branden. Ik kon weer ademen. Ik kan mijn leven niet uithouden zonder die opening op een ongrijpbare overkant. Maar open wil zeggen open. Ze moet leeg blijven, maar wel open... (...) Hoe het werkt weet ik niet. Belangrijk is, denk ik: je met een weg verbinden en gaan.'  Enkele bladzijden verder schrijft ze over een boek van een monnik, waarin zaken duidelijk beginnen te worden. Nog twee bladzijden verder blijkt de monnik André Louf te heten en zijn boek 'Inspelen op genade'. Onze kamer ligt schuin tegenover de gastenbibliotheek van de abdij en om een ongekende reden was dat boek mij in het oog gesprongen. Waar zou ik elders nog de kans krijgen om het boek in handen te krijgen?
Ik moet dus vlug beginnen lezen, want morgen moeten we al in de voormiddag naar huis. Tegen de middag moet ik mij melden in het ziekenhuis voor nog maar eens een stentwisseling... Maar niet zonder nog mee te geven dat, toen we deze middag van hier uit een wandeling maakten tot bij Heidi in Sint-Michiels, we plots, zonder voorafgaande waarschuwing, op een bewegwijzerd pad liepen. Naar Compostella...

De abdijkerk van Zevenkerken

Eventjes opnieuw op weg ... onverwacht. Maar op die manier dubbel welkom?

Bij de ingang van de stilte-kapel in de abdij: dit ene woord.

Zevenkerken

Alles lijkt door elkaar te lopen deze laatste week. Maar het begint eigenlijk een half jaar geleden: toen ik in Burgos een telefoontje kreeg van broer Renaat (verkeerd verbonden, hij moest zoonlief Pieter hebben), overtuigde hij me om niet tot het uiterste te willen gaan met de queeste. "Het doel van de tocht is de weg, niet de bestemming..." weet je nog wel? Wel toen opperde hij het idee om later eens -als een soort afsluiter- een paar dagen in Taizé of in de abdij van Zevenkerken te verblijven (hij heeft daar in vroegere tijden nog les gegeven in de abdijschool). Dat eerste deden we, maar de omstandigheden waren allerminst ideaal. Dat tweede ... wel: hier zijn we, in de Sint-Andriesabdij van Zevenkerken. Om alles eens te laten bezinken en tegelijk de dagen voor Pasen op een wat intensere manier te beleven.
Alles leek in deze richting te wijzen. Reeds in januari, toen nicht Lieve een bezoekje kwam brengen met tante Monique en haar man Lieven. Hij duwde me een boekje in de handen vooraleer ze vertrokken "om eens te lezen als 't past". Het boekje draagt de titel 'De smaak van de stilte' en is geschreven door ene Bieke Vandekerckhove. Zij kreeg op haar negentiende te horen dat de ziekte A.L.S. de rest van haar leven zou bepalen en uiteindelijk haar dood zou worden. Stel je voor NEGENTIEN jaar oud! Tegen de prognose in stabiliseert haar ziekte na enkele jaren. Ze blijft zoeken en vindt een weg. Een weg met twee kanten, ze noemt het in haar boek 'twee oren om te luisteren naar de stilte': de Benedictijnse spiritualiteit en het Zenboeddhisme. De Benedictijnse spiritualiteit vindt ze onder andere in de abdij van Zevenkerken. Verder ben ik niet geraakt tot nu toe. Alles was zo dichtbij en toch ook niet.
Een aantal weken geleden kreeg ik plots een mail van Chay, mijn Cambodjaanse vriend met de vraag om aanwezig te zijn op een vergadering met vertegenwoordigers van nog een tweetal andere scholen die ook een link met Cambodja hebben: de Heilige Familie in Ieper en ... de abdijschool van Zevenkerken. Op die vergadering zat ik naast Vader Abt van Zevenkerken. Ik had toen bijna het gevoel dat er sturing zit achter al deze toevalligheden. Ik sprak hem na afloop dan ook aan en vroeg of er mogelijkheid was om hier met Mieke enkele dagen door te brengen. Hij trok me mee naar een ander lokaal en legde uit wat we moesten doen daarvoor. En hier zijn we nu dus. Op zoek naar een sleutel. Een weg. Een opening... en dit is maar het begin van mijn verhaal. Maar toch het einde voor deze Witte Donderdag.

Jour de gloire

Het lijkt allemaal een beetje onwezenlijk: je krijgt het zot in de kop en besluit om het er eens goed van te nemen. Je gaat op vakantie. Niet zomaar eventjes een tweetal weken naar de zon, neen hoor, je gaat voor de volle drie maand van huis. Je komt er tot rust, tot jezelf en tot God. Kortom: de vakantie doet alles met je wat je van een vakantie mag verwachten: het roer is omgegooid, je kan de dingen weer in perspectief zien, je voelt je een beter mens en je kan er weer helemaal tegenaan. Wel: dit hebben Mieke en ik mogen meemaken. Schitterend toch?
Maar o wee: je komt thuis en je wordt zowaar een bijna-held. Mensen feliciteren je, plaatsen je zowat op een voetstuk. Je wordt gevraagd om een vertelavond te brengen, om je verhaal neer te schrijven. Je komt zelfs met een paginagroot artikel in de krant. En dat heb je enkel en alleen te danken omdat je op vakantie bent geweest. Omdat je je enkele maanden uit de productie-, consumptie- en winstzieke maatschappij hebt terug getrokken. Is dat geen teken aan de wand? Een teken dat iedereen wel een stuk verlangt om zich ook eens buiten de lijntjes van het 'normale' te begeven, maar niet goed durft? En is het misschien dat tikkeltje meer durf dat op zo'n exuberante schaal in de kijker wordt gezet? Ik denk het haast...
Het is een bedenking die ik me maak na deze 'jour de gloire' dat Mieke en ikzelf hadden, toen we eergisteren over ons avontuur mochten vertellen voor al wie het wilde horen. De dag voordien was iemand van Het Nieuwsblad langs geweest voor een interview over ons wedervaren van het laatste anderhalf jaar. Beide evenementen zetten ons voor een dagje in het licht van de lokale schijnwerpers. Het laat een mens niet onberoerd, dat wil ik graag toegeven. Maar dat een wandelvakantie van drie maanden een soort heldendaad is, dat ligt wat moeilijker. Akkoord: er is eveneens het kankerverhaal dat het geheel doorkruist en er tegelijk parallel mee loopt. Maar ook hier geldt eigenlijk hetzelfde: het geluk is aan mijn zijde, want mede door de ziekte had ik een zee van tijd om alles goed voor te bereiden. En de eerste chemokuur heeft de bobbel een dermate stevige tik verkocht, dat hij amper in de weg zat voor de wandeling. Hij kon enkel naar het einde toe weer een vuist maken, maar toen waren we het punt van tevredenheid over onze tocht -wat zeg ik, Van zegegevoel!- al lang voorbij.
Dus weerom: dank je wel iedereen voor de erkenning, voor het gedeelde enthousiasme, voor de harten onder de riem en niet in het minst voor de aanwezigheid woensdagavond en de financiële steun voor het Cambodjaproject die we achteraf in de collectedoos mochten vinden: ruim vierhonderd euro!

In de krant ... toch met een korreltje zout te nemen

Verder boeren

Het was de bedoeling om tijdens de lange uren in de witte kamer van het ziekenhuis een blogbericht op te stellen. Maar er is er mij ééntje te vlug af geweest. Haar boodschap bevat echter grotendeels deze die ikzelf de wereld wou in sturen: we zijn nog maar eens grootouders geworden en - daar onmiddellijk mee in verband te brengen - 't leven is mooi. Ook van achter de ramen van de ziekenhuiskamer. En ook als je de slaap niet kan vatten, zoals nu het geval is. Enkele dagen al, trouwens. Maar als dat de prijs ik die ik moet betalen om verder weinig ongemakken te ondervinden van de chemo, dat betaal ik die heel graag.
Vorige cyclus was er een kleine week buikpijn, nu is er voorlopig nog niks, behalve de wakkere uurtjes tijdens de nacht. En de onvermijdelijke terugval van mijn bloedlichaampjes, maar daar voel ik niks van. Intussen boeren we verder. Letterlijk en figuurlijk. Het letterlijke gedeelte situeert zich uiteraard in de moestuin, die er -al zeg ik het zelf- schitterend bij ligt. Helemaal omgespit, gefreesd (met dank aan broer Pol), compost ingewerkt en effen gelegd. Helemaal klaar om een lading groentezaden te injecteren en er later de vruchten van te plukken.
Het figuurlijke situeert zich dan in de rest: de bouwplannen die stilaan concrete uitwerking krijgen (man, wat een verschil met 25 jaar geleden, toen we ook aan het bouwen waren!). En verder natuurlijk de Cambodja-gerelateerde activiteiten. Ik blijf me verwonderen over wie zich allemaal aan het treintje vast haakt om te helpen trekken. Het doet zo'n deugd. Gisteren hebben we het er met de specialist eens over gehad. Of hij dat wel ziet zitten dat we voor enkele weken naar ginder gaan. Verschieten deed hij niet echt, gezien het exploot van vorig jaar, maar toch wel eens in het haar scharten. "Niet al mijn patiënten zijn zo ondernemend" leek hij wel te willen zeggen. Maar goed: echte problemen ziet hij niet onmiddellijk. Hij zou wel de stent voordien nog preventief vervangen (blijft slechts drie tot negen maand goed en tegen dan zijn we al zes maanden ver) en we zouden toch ook een ziekenhuis moeten vinden dat wat 'op de hoogte' is.
Tenslotte moeten we ons nog wat voorbereiden op de avond van 9 april. Dan is er een reis-vertel-avond gepland in Aalbeke over onze tocht van verleden jaar. Georganiseerd door zowat alle verenigingen en met dus wellicht een pak aanwezigen. Wie wil, komt gerust af: het is gratis en je moet niet inschrijven. Afspraak om 19.30 in het OC van Aalbeke. Ik moet er wel bij vermelden dat alle bloglezers wellicht enkele déjà-vu-momenten mogen verwachten....

't Is maar dat je 't weet

't Leven is mooi

Een tijdje terug vroeg  iemand mij hoe we het doen om, desondanks Pieters bobbel en mijn werkloos zijn, toch positief te blijven en altijd (allez toch veel) content rond te lopen. Ik was toen een beetje overrompeld door die vraag. Later bleek dat die persoon ook te horen had gekregen dat één of andere ongeneeslijke ziekte zijn deel was geworden. Die vraag bleef in elk geval hangen. Hoe doen wij dat? Een schijnbaar simpele vraag met een schijnbaar eenvoudig antwoord: blijf kijken naar de mooie dingen van het leven. Die gouden regel in de praktijk brengen is echter een ander paar mouwen.

In het begin vallen vele activiteiten stil, toekomstplannen worden opgeborgen. Je concentreert  je op de dagelijkse activiteiten en op de taken (chemo, verzorging, dieet…) die de nieuwe situatie met zich meebrengt.  Maar stilaan komt het verlangen naar boven om weer wat verder te kijken. Nieuwe plannen (een weekend met de kinderen, onze Compostella trip…) durven maken vraagt moed en vertrouwen. Steun van familie en vrienden is hier zeer welkom. Het leven gaat door … voor ons ook, en dus worden feesten, uitstapjes, … gepland.

Door actief bezig te blijven verschuift het hele kankerverhaal naar de achtergrond. Op die manier kunnen we van het leven blijven genieten.

Op 20 maart zijn de werken begonnen voor de bouw van een kleine woning naast ons huis. Dochter Saskia en schoonzoon Christof (mama en papa van Cas) komen in het grote huis wonen en wij gaan in de kleine zorgwoning wonen. Veel vroeger dan verwacht (was gepland voor binnen een jaar of 10) gezien de gezondheidstoestand van Pieter. Toch proberen we ook hier vooral de positieve kanten van het verhaal te zien.

Het mooie weer brengt nieuwe energie en dus is Pieter volop bezig de groentetuin aan te leggen. Spitten, planten, zaaien ... ajuinen, tomaten, patatjes, sla, radijs, peterselie, kolen.... . Het compenseert een beetje het gemis van zijn job. Lesgeven is niet mogelijk als je chemo krijgt maar dat betekent niet dat je geen ander werk kan doen.  Alles op een rustiger tempo weliswaar en op tijd een dutje. Het helpt de moraal hoog te houden.

De zorgeloosheid van Louise, de geboorte van onze kleinzonen Cas en Arne … het is onvoorstelbaar hoe die kleine pagadders het leven kunnen opfleuren en zin geven. Arne, broertje van Louise en neefje van Cas is vorige week maandag geboren. Het leven gaat door... en wij zijn fiere, diepgelukkige grootouders.

Blijven investeren in de toekomst, het positieve in elke situatie trachten te vinden (…” ici Il n’y a pas de problèmes,  il n’y a que des solutions!” … weet je nog wel), bewust omgaan met de beperkingen, openstaan voor het onverwachte, durven een andere weg te gaan, vertrouwen… maar vooral blijven geloven dat alles goed komt. (op welke manier dan ook!)

Drie meters op een rij (Jolien/Arne - Mieke/Cas - Saskia/Louise)         ....        en een opa om de rij af te sluiten