Een drukke week

De derde chemo zit er bijna op. Deze namiddag nog een laatste infuus met cisplatine en we zitten op drie vierde van de behandeling. Na de volgende keer wordt het spannend, want dan komt de evaluatie van al deze chemische ellende. Dan hopen we te kunnen vernemen dat er nog een mogelijkheid bestaat om –toch minstens een deel van– de tocht naar Compostella af te kunnen werken.

Om dit in te tikken staat de tekst in het wit op een zwarte achtergrond op het computerscherm. Dat heeft te maken met de overgevoeligheid voor licht die de chemo met zich meebrengt. Maar dat heeft ook als gevolg dat ik mezelf in het scherm gereflecteerd zie, met het askruisje op het voorhoofd. Daar zorgden Liesbeth en Nele voor op deze aswoensdagmorgen, met nog een aangenaam gesprekje erbij en een kaartje om nog even bij stil te staan. Het gaat als volgt:

“Vandaag beginnen we aan een stevige tocht…
Onderweg kom je mensen tegen. Je kruist ze of ze trekken samen met je mee…
Verinnerlijking, versobering, verzoening én solidariteit.”

Deze tocht is een symbolische, naar Pasen. De volgende … tja, de volgende…?

Begin van een stevige tocht!

Toch blijven we optimistisch, want het eten gaat opmerkelijk goed, behalve tijdens het ziekenhuisverblijf. Vorige week echter stond er maar weinig maat op en het goeie nieuws is dat dat goed nieuws is! Hoe meer, hoe beter. Dat is het devies dat de diëtiste me gaf.
Wat vorige week ook opmerkelijk leuk was, dat waren de vele vele bezoeken, de ganse week door. Al die mensen, die een half uur, tot soms bijna een halve dag uittrekken om op ziekenbezoek te komen. Wonderbaarlijk en hartverwarmend, maar jammer genoeg ook vermoeiend. Dit laatste woord is, naast eetlust en bezoeken, het derde dat die voorbije week kenmerkt. Jammer, want bezoeken zijn heerlijk om te krijgen. Voor Mieke is het wellicht nog lastiger, want door mijn ziekte heeft ze al meer werk dan anders. Maar klagen willen we, en doen we dan ook niet.
En dan zijn er ook nog de vele kaartjes en berichtjes –SMS, mail en smartschool– die ik nog steeds allemaal probeer te beantwoorden. Maar het lukt niet meer de laatste weken. Sorry Hilde, sorry Jos, sorry Karel ... Lieve, Katrien, Ignace, Peter, Nele, Pol, Geert, Eleonoor, Aaron, Christine, Aagje, Annelien, Jolien… ik kwam er nog niet toe een antwoordje te sturen. En nog een iets grotere sorry aan al degenen die ik in dit lijstje vergeten ben!

Ik hoor een karretje door de gang van het ziekenhuis rollen. Middagmaal. Mijn kamergenoot kreunt van de honger, maar krijgt niks vanwege een gepland onderzoek. Alleen al de gedachte aan voedsel doet mijn maag protesteren, alsof ik de hond van Pavlov naar binnen heb gewerkt, maar ik moét eten. De wereld lijkt oneerlijk, maar ook daar moet je mee kunnen leven. Hmmm, bij nader inzien neemt de lekkere spaghetti het oneerlijkheidsgevoel grotendeels weg J!