Een onverwacht vakantieeinde

Voor het laatste weekend van de vakantie staat er in mijn agenda: "weekend met Jopa". Een rustige week afsluiten met een gezellig samenzijn met vrienden van de parochiewerkgroep voor we een nieuw schooljaar in duiken was het plan. Ik wist nog niet of ik terug zou kunnen starten op school en ik zou zeker niet voor 1 oktober kunnen beginnen. Ik had dus ruim de tijd om de tentoonstelling van de Aalbeekse amateur kunstenaars V.A.L.K. op 18, 19 en 20 september voor te bereiden en nog een boel ander zaken in orde te brengen. Dat "rustig" bleek algauw een iets te voorbarige inschatting.

Het begon al vorige zondag toen ik het bericht kreeg dat tante Lieve gestorven is. Tante Lieve is de vrouw van mijn dooppeter. Haar afscheid begon eigenlijk jaren geleden al toen ze geconfronteerd werd met dementie.  De kracht en het positivisme waarmee zij en de familie met deze ongenode gast omgingen laten een diepe indruk na. Haar overlijden veroorzaakt dan ook nogal wat roering in mijn binnenste.

Op maandagochtend moet  ik de afspraak met vrienden afzeggen omdat ik mij niet goed voel. De nabespreking van de vergadering van de plaatselijke kunstvereniging V.A.L.K. op dinsdag duurt langer dan verwacht doordat onze secretaris forfait moet geven.

Donderdagochtend krijg ik te horen dat ik toch al op 1 september kan beginnen. Voor 4 uur weliswaar maar dat is al bij al toch goed nieuws. Dat betekent echter dat ik op vrijdagnamiddag verwacht wordt op school voor de eerste personeelsvergadering. In de namiddag laat mijn moeder weten dat de afscheidsviering voor tante Lieve zal doorgaan op zaterdag om 10u. en krijg ik telefoon van de “marmerkapper” dat de grafzerk van Pieter geplaatst is.

Wat een rustige week had moeten worden wordt zo stillaan en aaneenschakeling van ... Het rustige weekend zou niet alleen later starten vanwege de vergadering op school maar zou ook onderbroken worden door de begrafenisplechtigheid van tante Lieve. Daarbij wil ik nog voor het weekend al de steentjes die jullie mij bezorgden op Pieters grafzerk gaan leggen, wat mij ook lukt. 

Pieters laatste rustplaats

De afscheidsmis voor tante Lieve is mooi en sereen. Het is fijn om heel wat familieleden terug te zien. En alhoewel ik het met momenten heel moeilijk heb ben ik toch blij dat ik er bij ben. Ik heb het gevoel dat ik tijdens de viering opnieuw afscheid van Pieter neem. Weer een stukje loslaten. Het verdriet komt dan ook weer heel fel naar boven. Maar omringt door het verdriet van de anderen kan ik mijn verdriet delen met hen. Het geeft me kracht en ik kan het een plaats geven en loslaten. Dat dacht ik toch. Tot ik deze namiddag rond een uur of vijf alleen thuis kom van het weekend met de vrienden. De emoties van de voorbije week, waarvan ik dacht dat ik ze goed had weten te plaatsen, komen als een razende storm weer naar boven. De pijn om het gemist... die grote leegte... een tranenzee... Ik kan en mag ze niet meer tegenhouden. Als het je overvalt moet je het tijd geven om uit te razen. "Il faut donner du temps au temps" staat hier op een kaartje dat ik kreeg van een tante van Pieter. Een wijze les die ik ter harte neem. Ik laat mij in de zetel zakken en blijf uitgeteld liggen. Langzaam kom ik tot rust.

18u30. De vrolijke kreten van Cas in het zwembad trekken mij uit de zetel. Zijn uitnodiging om bij hem otenamtjes (boterhammen) te komen eten maakt alles weer goed.