Met pensioen!

Zo, de laatste pillen van de eerste ronde van mijn nieuwe chemotherapie zijn binnen. Twee weken geleden ben ik begonnen met de Xeloda-pillen (die worden normaal gezien ingezet tegen darmkanker) en een vijftal dagen terug kwamen daar nog Themodal-pillen bij (dat zijn er om hersentumoren te bestrijden). Vooral die laatste vijf dagen begonnen zwaar door te wegen. Mijn maag, die al tot niet veel meer in staat was, lijkt er nu helemaal de brui aan te geven. Vooral in liggende positie wordt ze heel opstandig en bezorgt mij op die manier nogal akelige nachten. Nachten die ik steevast in bed begin, maar waarin ik na een kort slaapje van dertig minuten al wakker word van pijn in de maagstreek. Ik heb de morfinepleisters al verdubbeld en neem nu ook nog 20 mg MS-Direct (ook iets uit de morfine-familie) bij het slapengaan. Meer durf ik niet goed, maar blijkbaar is het toch niet voldoende...

Mijn eerste middagmaal in zes dagen .. 't is een begin!

Eén en ander heeft natuurlijk gevolgen voor mijn dagelijks functioneren. Ik val gelijk waar in slaap: al eten aan tafel, in de zetel terwijl we TV kijken, op het toilet, aan de computer enz... Reden genoeg om niet meer alleen met de auto te rijden. Mieke offert zich dan op om overal mee te gaan, Zo ook vorige donderdag naar Brugge, waar ik moest verschijnen bij Medex, de medische controle van de overheidsdiensten. (De beschrijving van deze ervaring pluk ik uit een mail aan collega Luc, die wou weten hoe het me vergaan is omdat hij daar wellicht binnen een jaar ook moet passeren.)
Krachtig staaltje van ouderwetse staatsambtenarij, nochtans in een splinternieuwe omgeving: het reusachtige nieuwe gebouw aan de achterzijde van het station in Brugge. Je komt er binnen in een gigantisch grote hal waar een dame achter een loket zit te kletsen met enkele mensen die de publiekskant van het loket inpalmen. Bekenden van haar blijkbaar, want het gaat er vrolijk aan toe, en het blijft maar duren. Wij vallen blijkbaar niet op. Na vijf minuten wachten, wringen we ons een beetje naar voor en duwt de dame ons een toegangspasje in de handen, zonder ons ook maar één woord te gunnen. We vragen dan zelf maar waar we moeten zijn voor de medische controledienst. Ze maakt en vage aanwijsbeweging met haar hand en zegt: “Einde gang nog eens aanmelden”. Meer contact is ons niet gegund.

Bon, wij naar de aangewezen deur, daar naar binnen en we komen in een iets minder grote hal (niet gigantisch maar ‘slechts’ megagroot) . Aan het andere uiteinde van de ruimte bemerken we zowaar een ander loket. Wij ernaartoe. Als ik mezelf bekend maak weet de mevrouw direct waarover het gaat, Het lijkt wel alsof ik de enige 'klant' ben van vandaag op wie ze nu al de ganse dag zit te wachten en dan naar huis mag. Ze krijgt mijn uitnodigingsbrief en slaat er zelfverzekerd en overtuigd van het grote belang van deze handeling, een mooie stempel op. We mogen plaatsnemen op enkele stoelen die plompverloren tegen een lange en hoge muur staan. Na enkele seconden gaat een deur open en roept iemand "meneer Hanssens!", op een toon alsof hij het geluid van een overvolle wachtzaal moet overstemmen. Ik ben de enige man in de ganse ruimte (naast Mieke is er ook nog een andere dame).

De afroeper neemt me mee door de deur naar een soort kabinet waar ook nog een andere meneer als een schotelvod over de rugleuning van zijn stoel gedrapeerd hangt. Hij stelt zich niet voor en wij hoeven ons niet voor te stellen. De eerste vent blijkt dokter Vonck himself te zijn. Hij steekt zijn hand uit, niet om die van mij te schudden, maar omdat hij een bundel papier van mij verwacht, enfin dat verneem ik nadat ik bij wijze van vergissing ook eerst mijn hand had uitgestoken. De bundel papieren bevat een medisch verslag en een vragenformulier dat ik vooraf heb ingevuld. Hij leest de papieren diagonaal door, stelt nog enkele onbenullige vragen, de meeste waarvan het antwoord eigenlijk in de betreffende papieren te vinden is, en zegt “Sorry, maar ik zal niets anders kunnen doen dan je met ‘vervroegd pensioen om medische redenen’ laten gaan. Tja iets anders had ik eigenlijk niet verwacht. De schotelvod-man krijgt ook nog even de papieren in handen. Hij knikt en daarmee is de zaak beklonken.

Ik ben bij benadering drie minuten binnen geweest. Heb daarvoor 100 kilometer in de auto gezeten, een ganse namiddag tijd gespendeerd en behoorlijk wat adrenaline geproduceerd om een parkeerplaats te vinden dichtbij. Die kostte me nog eens twee euro voor een kwartiertje parkeren.

Soit, daarna zijn we gaan ontstressen bij Heidi en haar kornuiten en hebben op die manier van de nood een deugd gemaakt. Concreet betekent dit dat ik ergens eind mei bericht zou krijgen over mijn definitieve pensionering... Vreemd idee! Op mijn vierenvijftigste...

Ik geef toe: ik heb niet aan de verleiding kunnen weerstaan om het beeld wat extra kleur te geven, maar de hoofdtoon klopt zeker. Er zijn nog ambtenaren à la 'De Collega's'. De N-VA heeft nog werk te doen!