Tijdig thuis

Wat is zeker? Wat is toeval? Wat is mogelijk en wat is onmogelijk? Het wordt allemaal zo moeilijk en het overlapt elkaar zo veel. Ik verduidelijk me: vorige week kon je lezen dat het cadeauboek waarmee Karel en Katrien me die zondagavond verrasten, zo veel vreugde bracht. De maandag erop ben ik echter alweer in het ziekenhuis met een spannende buik: er is nog twee liter vocht in te vinden... ook dat gaat eruit. Maar nu lijkt het alsof men met dat vocht ook alle restantjes energie uit mijn vleselijk omhulsel heeft weggezogen. Ik voel mezelf een schotelvod, een toestand die een vier- vijftal dag aanhoudt.
Op vrijdag heb ik er genoeg van en wil niet meer de slunse zijn die zich voortsleept tussen zetel en bed en stoel. Mieke stelt voor om even naar Ieper te gaan, naar het oorlogsmuseum. Het idee slaat aan, in niet onbelangrijke mate geruggensteund door het schitterende weer, die we op deze laatste oktoberdag cadeau krijgen. Een bezoekje aan haar dooppeter en hij neemt ons mee op een korte wandeling door de vredesstad. Met een onderbreking op een terrasje om mezelf de kans te geven even op adem te komen. Het bezoek aan In Flanders Fields gaat niet door, want het weer is er te mooi voor. Wél een half uurtje op bezoek bij nonkel Edgard. Niet langer, want ik moet tijdig thuis zijn voor de thuisverpleegster...
Het weekend is goed gevuld met drink op de nieuwe woonst van Miekes ouders. Niet al te laat, want ik  moet tijdig thuis zijn voor de thuisverpleegster...
Op zondag is er het verjaardagsfeestje van onze Louise. Ze wordt drie jaar, kan je dat geloven? Kort na haar eerste verjaardag kreeg ik mijn doodvonnis te horen. En nu ben ik hier levend en wel aanwezig op haar derde verjaardag... Wat met haar vierde? En haar vijfde? Zal ik daar ook bij zijn? Dat zou eigenlijk moeten, als ik wil dat ze zich mij herinnert... Mooi feestje, hoewel ik mij toch eventjes moet terugtrekken in de slaapkamer voor een korte tuk. Om vijf uur vertrekken want ik moet tijdig thuis zijn voor de thuisverpleegster...
Dinsdag stap ik uit bed met een klein beetje koorts... Er daagt meteen een beeld voor me op van een extra verblijf in het ziekenhuis, wat ik helemaal niet zie zitten, want volgende week moet ik er sowieso heen voor een chemobeurt. Bovendien staat het uitgestelde bezoekje aan nicht Lieve op de agenda. Zij wil me graag een massagebeurt geven. Ik negeer het ziektebeest en spreek af met mezelf dat ik niet toegeef aan de ongemakjes die ik voel (kouwelijk gevoel, lusteloosheid, ...) met als gevolg dat ik om half vier in Elzendamme op de massagetafel terecht kom. Ik laat me wegglijden in de weldoende zaligheid van warmte, ontspanning, zachte muziek en aangename geuren. Het schijnt dat ik een uurtje later een blos op de wangen heb. Het ziektegevoel én de koorts zijn volledig verdwenen. Dankjewel Lieve, je hebt me enkele trapjes omhoog geduwd! Ik kan er weer een stuk beter tegen. Maar oei, de tijd loopt snel, we moeten naar huis, want ik moet tijdig thuis zijn voor de thuisverpleegster...
Vandaag lijkt alles weer mogelijk... Gisteren woensdag voelde ik me voor even weer de Pieter van enkele jaren terug. Kanker? Wie heeft kanker? En wanneer was dat?
Ik word wel gauw genoeg weer met de neus op de feiten geduwd, maar laat me eerst eventjes genieten van enkele goeie dagen. Wel bedankt!

Op de massagetafel bij Lieve in Elzendamme.