Leeg

Wie deze blog al een poos volgt, zal zich misschien herinneren dat we tijdens onze wandeling naar Compostella een ontmoeting hadden met mijn broer Toon en zijn gezinnetje. Zij stonden toen aan het begin van een nog groter avontuur dan dat van ons. Dat avontuur loopt nu op zijn einde en gisteren was er op hun blog een soort samenvatting van hun opgedane inzichten te lezen. Een heel mooi stukje lectuur, dat ik jullie zeker niet wil onthouden, daarom hier eventjes een link ernaartoe. Het is een soort pleidooi voor onthaasting, voor minder, voor een terugkeer naar waar het toe doet. Lezen maar!

Wat me opvalt is, dat Toon spreekt over 'de lege uren onder de Spaanse of Franse zon'. Waarin het woordje 'leeg' een duidelijk positieve betekenis heeft. Net als in het boek van Bieke Vandekerckhove.

Eergisteren waren we op de begrafenis van onze buurvrouw Cecile, een bloem van een vrouw. Daar gebruikte men, zoals op vele begrafenissen wellicht, een tekst van Dietrich Bonhoeffer, een Duits theoloog, kerkleider en verzetsstrijder in de tweede wereldoorlog. Het gaat over de inwendige leegte die het heengaan van een vriend(in) veroorzaakt bij het afscheid en hoe waardevol die kan zijn:

 '…dan is er op de wereld
niemand en niets die de leegte
van de afwezigheid kan vullen
…
Zeg niet: God zal die leegte vullen,
want geloof me, dat doet hij niet.
Integendeel:Hij houdt die leegte leeg
…’

In onze westerse samenleving is het wellicht een heel moeilijke stap om zetten: ook het nietsdoen kan zinvol zijn. Nikske tijd doden, maar wel tijd leven, of beter: tijd beleven. Het zal wel toeval zijn, maar in de woordenlijst wordt het woordje leef onmiddellijk gevolgd door 'leeg'... (samenstellingen met 'leef' zoals 'leefloon' en leefwijze' natuurlijk buiten beschouwing gelaten. Ook in het Frans valt het op: 'vide' en 'vie'. Hoe drukker we het laten worden, hoe vlugger de tijd gaat. Maar het omgekeerd is evenzeer het geval: hoe trager iets gebeurt, hoe trager ook de tijd gaat. Tijd nemen wordt automatisch meer tijd krijgen. En als time dan toch money is, waarom zouden we ons dan nog haasten?
Het doet denken aan de levenswijze in de kloosters van de contemplatieve christelijke monniken-ordes, waar men afstand doet van aardse beslommeringen, waar de afwezigheid van alle 'speeltjes' van onze consumptiemaatschappij, ingevuld wordt door intenser bewustzijn, een bezig zijn met verbondenheid met alles wat rondom is, niet op de laatste plaats wat men  'hierboven' noemt. God dus. 

De laatste weken hebben Mieke en ik enkele zaken gedaan die al lang op het verlanglijstje staan. Daaronder: een bezoekje brengen aan Jan in Zonhoven. De eerste lotgenoot die ik persoonlijk leerde kennen. Met lotgenoot bedoel ik: iemand die eveneens het verdict van NEC kreeg. Bij hem op de thymus, een klier tussen de luchtpijp en het borstbeen. Jan is iemand met veel courage, een positieve ingesteldheid en een gouden vrouw... Iemand voor wie je automatisch veel respect hebt. We hadden een leuke babbel en, hoewel we elkaar daarvoor slechts een vijftal minuten gesproken hadden en er niet meer dan enkele mails over en weer gegaan zijn, leek het wel of we al lang bekenden waren. Natuurlijk doordat we heel veel herkenden in wat we aan elkaar vertelden over de ziekte die ons in zijn greep heeft.