Op de grond

Misschien is het wel de dood van Jean-Luc Dehaene die mij opnieuw een beetje naar beneden haalt, terug met de voeten op de grond. Of de persoonlijke crisisdag van eergisteren, een dag die ik rillend van de koorts in de zetel heb doorgebracht. Maar de doffe pijn in de maagstreek die ik nu voel, zal ook wel een beetje helpen om niet meer met volle goesting door de dag te geraken. De omstandigheden zijn nochtans ideaal om een super-topdag te beleven: we zijn met het ganse gezin (wij twee, drie dochters, drie schoonzonen en drie kleinkinderen) te gast op het Hof ten Thorre bij Karel en Katrien, de zon is overvloedig van de partij en straks gaan we met zijn allen naar het communiefeest van Michiel. Wat kan een mens nog meer verlangen? Juist, ja, dat de pijn achterwege blijft! Want als die om de hoek komt kijken, dan wordt de waarde van al de rest fors gereduceerd...
Met de voeten op de grond dus.  Uit de plotse dood van onze ex-premier heb ik willens-nillens een boodschap overgehouden, namelijk dat alles plots kan omslaan, zelfs als alles in de goede richting schijnt te verlopen. Oh neen, zwartgallig wordt ik er niet van hoor, het blijft voorlopig bij een boodschap die is aangekomen. Zelfs met de pijn en die boodschap kan ik voor mezelf blijven volhouden dat alles op het einde van de rit goed komt. No matter what happens.
We maken ons klaar voor het communiefeest bij Bart en Nele. De pijn is nu wat geminderd en dat geeft goeie moed. Ik post dit bericht maar, had nog meer willen zeggen, maar dat zal voor later zijn. Nu eerst nog twee dagen genieten en dan weer aan de slag met bouwplannen en elektriciteitsleidingen. Er is nog teveel te doen om bij de pakken te zitten. En toch: ik begin meer en meer te geloven in de zin van leegte en verveling. Het boekje van Lieven en Lieve maakt diepe indruk en ik probeer er regelmatig van te snoepen. Zo las ik gisteren bijvoorbeeld "Bij het voortdurend ontwijken van verveling geraken wij nooit tot wat de 'diepe verveling' ons te zeggen heeft." En dit: "We moeten vertraagd van de ene plek naar de andere leren gaan. Als je langzaam gaat, wandel je tussen de dingen (inter-esse), zie je de dingen en worden ze boeiend. Als je snel rijdt, vlieg je aan alles voorbij, ontgaan de dingen en wordt de rit vervelend. 'Zijn we er bijna?'...".
Wat denk je dat we ervaren hebben in onze drie maanden lange wandeling naar Compostela?

Ons groeiende gezin te gast bij Karel en Katrien op Hof ten Thorre