Over pijn en een Chinese dropvoet

Ik loop me nu al een viertal dagen af te vragen hoe ik dit berichtje moet schrijven... De voorbije dagen zijn er immers geen om vrolijk van te worden. Ik kan ze samenvatten in één kort woordje: pijn. Moeilijk te omschrijven wat het met je doet. Het is begonnen vorige week dinsdag met pijn in de rug. Ik ben er intussen achter dat dit soort pijn niks te zien heeft met hernia, geblokkeerde of scheef zittende wervels, noch met verkrampte spieren. Het heeft te maken met mijn falend spijsverteringssysteem. Omdat ik grotendeels alles wat dierlijk is moet bannen uit mijn dieet, eet ik nogal wat bonen en andere peulvruchten omwille van de eiwitten. Met applaus van mijn Mexicaanse diëtiste, maar blijkbaar niet van mijn op de proef gestelde darmen. Als protest produceren die massa's gas (methaan?) en dat geeft volume, dat vervolgens overal tegen drukt. Pijn dus. Remedie: gas laten ontsnappen. Niet echt een sociaal gebeuren, maar 't is voor de goeie zaak!
Was het alleen maar dat... De nacht van dinsdag op woensdag is een hel. Ook mijn maag ligt danig overhoop. Niet kunnen slapen omwille van pijn is vreselijk. Vooral als je voelt dat rondlopen het minst pijnlijke is en neerliggen het pijnlijkste. De lichte opiaat-pilletjes die ik liggen heb helpen voor geen moer. De uren kruipen voorbij en tegen de morgen ebt de pijn weg. Ik slaap met enkele onderbrekingen tot drie uur in de namiddag. Dan is het ongeveer tijd om naar de hartspecialist te gaan. Dat doe ik ieder jaar omdat in 2011 hartritmestoornissen werden vastgesteld, maar het onderzoek wijst uit dat er van die kant geen problemen (meer) zijn. Woensdagnacht verloopt vrij goed, maar donderdag herbegint alles van voor af aan. Ik begin een patroon te herkennen: twee, drie uur na een maaltijd die op het randje af niet armtierig kan genoemd worden (in casu: twee boterhammen en een kommetje soep) begint de herrie in de maag. Dat duurt twee à drie uur, ebt dan weg en een uur of zo later begint het in de onderbuik: een band met een breedte van een kleine tien centimeter rondomrond en juist onder mijn navel verkrampt. Buik, rug en zijden: het doe allemaal zo'n zeer. Ik weet niet hoe te zitten, te staan of te liggen. Het overkomt me weeral 's nachts. Vrijdag is dus weer uitslapertjesdag, maar wel met een bezoek aan de diëtiste. Ik neem me vast voor om haar instructies meticuleus op te volgen. Het helpt tot op zekere hoogte. Ik heb nog een tweetal pijn-'cyclussen' te verwerken, maar minder heftig.
In de vooravond van vrijdag staat er weer een bezoekje aan het ziekenhuis op de rol. Dit keer naar de neuroloog voor mijn dropvoet. Dropvoet? Ik vind het een schitterend woord omdat het zo plastisch zegt wat het is. Komt in het kort hierop neer: door al dat vermageren (nu al zo'n 'dikke' 25 kilo) is het vet onder mijn huid weg. Daardoor kan ik veel makkelijker mijn benen over elkaar leggen, wat ik ook (te) veel doe. Hierdoor echter kan een zenuw aan de achter-buitenkant van de knie gekneld zitten en haar functie deels verliezen. Die functie is: de spieren activeren om je voet op te trekken (tenen naar boven). Meer moet ik niet zeggen, zeker? Op een dag sta ik op van tafel en kom pardoes op de vloer terecht: gevallen over mijn eigen voet. Die hangt naar beneden terwijl hij moet opgetrokken zijn om een stap te zetten... Dropvoet dus! Maar dit onderzoek valt ook mee. Meer dan de helft van de schade is al genezen en het gaat verder de goede kant op.
Wat niet de goede kant opgaat is mijn galsecretie. Het buisje (stent), waarvoor we begin augustus speciaal onze pelgrimstocht onderbroken hebben, is verstopt. Dat is te zien aan de kleur van mijn water en intussen ook aan te kleur van mijn ogen en mijn huid. Die ziet er hoe langer hoe chineser uit. Zou dat ook een oorzaak kunnen zijn van de vele pijn die ik de laatste week heb moeten doorstaan? In elk geval: wanneer ik deze morgen in het ziekenhuis aankom voor de chemo, vraag ik om eerst even de dokter te kunnen zien. Binnen de vijf minuten staat hij in de kamer en ziet meteen wat het probleem is. Chemo moet wachten: eerst een maagonderzoek om de oorzaak van de pijn eventueel te vinden en morgen terug om de stent te vervangen. Volgende week dan een nieuwe poging voor de chemo. Ik zit nu dus thuis. Onze agenda ligt compleet overhoop, want door die verschuiving van een week kunnen een pak zaken niet doorgaan zoals gepland. Maar goed: gezondheid komt op de eerste plaats en ik ken geen mens die daar geen begrip voor opbrengt!