Niet jij kiest de weg, maar de weg kiest jou...

Vandaag is het een week geleden dat ik opnieuw wakker werd in mijn eigen bed na een staptocht van 18 dagen. Een pelgrimstocht van Firenze naar Assisi stond dit jaar op mijn vakantiekalender. Wat die tocht bij mij heeft wakker geschud kon ik in de verste verte niet vermoeden toen ik na lang twijfelen in oktober 2016 besliste om ook deze uitdaging aan te gaan.

Februari 2016: Sinds Pieter overleden is blijf ik de hoop koesteren om weer te kunnen gaan stappen. Maar helemaal alleen op tocht gaan durf ik (nog steeds) niet. In het februari 2016 nummer van Hola!, blog van het Vlaams Compostelagenootschap, vind ik een link naar de Assisi groepstochten georganiseerd door Tau. (http://www.franciscaansleven.be). Een ideale formule voor mij om weer op stap te kunnen gaan. Deze staptocht, in het gezelschap van 40 andere stappers en 5 begeleiders doet mij heel veel deugd. Stappen is echt wat ik nodig heb om mij helemaal los te kunnen maken van de dagelijkse sleur. In een sfeer van sober leven, met ruimte voor gebed en spiritualiteit, van Rome naar Assisi stappend in de voetsporen van Franciscus, vind ik wat ik nodig heb om mijn batterijen terug op te laden.
Op de terugkomdag in oktober 2016 overvalt mij de vraag om in juli 2017 opnieuw mee te stappen. Deze keer van Firenze naar Assisi met 11 medetochtgenoten. Een nog zwaardere tocht dan die van Rome naar Assisi. Met een klein hartje (zal ik het aankunnen?) en mezelf overtuigend dat 'Alles goed komt', beslis ik om mij in te schrijven. Met weinig goesting, veel twijfels (onvoldoende voorbereid) en nog moe van de drukte van de voorafgaande dagen sta ik op 5 juli 2017 gepakt en gezakt met 14kg bagage in Zaventem klaar om te vertrekken.

En hier zit ik nu, 30 juli 2017, ... weer alleen... maar met een overweldigend gevoel van dankbaarheid voor deze prachtige reis die ik heb mogen meemaken. 350km stappen in 18 dagen. 9380m bergop klimmen en er evenveel weer naar beneden gaan. Het heeft, nee... geen blaren, maar wel heel veel zweet gekost. Ik ben mezelf meermaals tegen het lijf gelopen en heb het soms heel moeilijk gehad. Steile klimmen, losse stenen, rollende dennenappels, wegversperrende braamtakken... maar ook het gemis van mijn liefste stapmaatje liet zich soms heel hard voelen.

"I did it" boven op de laatste berg van deze tocht. Nog vier uur dalen en ik ben (wij zijn) in Assisi.

De adembenemende wijdse vergezichten onderweg of boven op de bergen waren dan ook echte 'vitamientjes voor het hart' (zoals tochtgenoot Marc het zo mooi uitdrukt). Maar ook de warme aanwezigheid van de andere tochtgenoten hielp mij over de moeilijke momenten heen.
In elk van hen voelde ik iets van Pieters aanwezigheid. Als je 18 dagen lang met zo'n kleine groep op tocht gaat dan leer je elkaar heel wat beter kennen. Deze mensen hebben mij (soms onbewust) elk op hun manier een spiegel voorgehouden. Ze hebben mij er aan herinnerd hoe mooi het leven is, hoe goed we het hebben. Maar ook dat ik niet mag vergeten op tijd en stond die rugzak leeg te maken en dat het soms beter is om wat trager te lopen zodat ik niet op mijn stappen moet terugkeren omdat ik de juiste afslag voorbij ben gerend.

'... de weg kiest jou, maar jij bent het die bepaalt hoe je die weg wilt gaan!'

Ze hebben mij ook hoop gegeven... hoop en vertrouwen om door te kunnen gaan zonder Pieter.
Deze voormiddag, toen ik de pyxis (doosje voor hosties) ging ophalen in de kapel van het ziekenhuis (ik doe nog steeds de communiebedeling, zoals Pieter en ik vroeger samendeden)  stond vooraan in de kapel een mooie tekst van Vaclav Havel over 'Hoop'. De laatste zin spreek voor zich:

Hoop,
 is de zekerheid dat iets zinvol is

ongeacht de afloop, 
ongeacht het resultaat.