Werken

Ik had vorige week woensdag of ten laatste donderdag een berichtje moeten schrijven en posten met een opgewekt verslagje van de sponsortocht. Het was een fantastische dag, wel lastig, maar een topper in vergelijking met de normale dagen die de ziekenhuisverblijven met elkaar verbinden. Een dag tussen leerlingen en collega's wandelen, foto's nemen, iedereen die zwaait naar je en lacht, met als kers op de taart een prachtige vroeg-lentedag.Een dag die vele mindere dagen kan goedmaken. Wel fysisch vermoeiend, maar wie maalt daar nu om?

Top-sfeer op de solidariteitstocht ... aangevuld met een paar Compostella-pelgrims

Het vroege lenteweer betekent voor mij ook altijd een niet te weerstane drang om 'iets' in de tuin te doen. De natte winter is voorbij en de twee weken zonder regen hebben gezorgd dat de tuin 'spitbaar' is. Ikke dus donderdag vol enthousiasme aardkluiten beginnen omdraaien. Strak schema, strak tempo en ... stramme spieren. Ook de buikspieren. En zijn het nu die, is het gewoon de omslag van relatieve rust naar vrij intense fysische arbeid of is het nog wat anders, maar vanaf vrijdag begint één en ander verkeerd aan te voelen in de buik. Eerst geen acht op geslagen, maar dag na dag wordt het wat vervelender. Tot het verschijnsel als 'pijn' betiteld mag worden en tegen woensdag als serieuze pijn.
Donderdag (20 maart) zou men beginnen met de werken voor onze zorgwoning. Ik ga ervan uit dat ik de opstart van de werken niet zal kunnen meemaken of toch enkel vanuit het ziekenhuis. Ook de geboorte van mijn tweede kleinzoon zou ik -net als van mijn eerste- wellicht vanuit het ziekenhuis moeten meemaken. Zo zie ik de dingen op woensdagavond.
Maar de nacht kan het verschil maken. Donderdag sta ik om zeven uur op alsof er niks aan de hand is. De aannemer meldt zich om zeven uur kwart en ik vlieg er direct in. De pijn is zo goed als verdwenen, de bijna-koorts is volledig verdwenen en de doemdenkerij is een vage herinnering. Een riooldeksel vrijgraven, met Mieke een deel van het plankier ontmantelen, besprekingen met architect en aannemer, telenet verwittigen dat een kabel gesneuveld is, ... het eist 's avonds zijn tol, maar voorlopig is dat enkel een grote vlaag van vermoeidheid.

De verwoeste gewesten ...

Intussen is de tuin volledig omgespit, zijn er vele tientallen kruiwagen compost ingewerkt (met dank aan Jolien en aan Christof), staan er reeds ajuinen, sjalotten en erwten, staat de serre halfvol met radijsjes, sla, worteltjes, spinazie, prei- en tomatenplantjes. De zijtuin is een werf waar de combinatie van graafwerken, klei en regen doen denken aan de Ijzervlakte een kleine honderd jaar geleden en we reppen ons van hot naar her voor kiezen van vloeren, sanitaire toestellen, keuken, ramen en deuren. Bobbel krijgt geen aandacht meer. Eist die soms wel nog op, maar ook dan probeer ik hem zoveel als mogelijk te negeren.
En Cambodja? Wel: dankzij vele kleine en enkele fikse solidariteitsbijdragen gaat de teller richting €3000. Erg verdienstelijk vind ik dat en wij zijn de mensen die daar een aandeel in hebben uitermate dankbaar. In naam van Chay en de medewerkers van de vzw Banteay Mean Chey, maar vooral in naam van de vele jongens en meisjes die dankzij jullie een betere toekomst kunnen krijgen!

Stappen voor Cambodja

Ik moet een record gebroken hebben . Een diepterecord weliswaar, maar toch een record; Het is vandaag immers precies drie weken geleden dat er nog een bericht kwam op deze blog. Als je van het paniekerige type bent, dan zou het misschien kunnen dat er doemscenario's opduiken in je hersenspinsels. Niets van dat alles echter zou terecht zijn: hier geldt het principe 'geen nieuws is goed nieuws'. Heel goed zelfs, want de laatste drie weken ben ik als een vlinder door het leven gevlogen: dartel en fris. Geen zere hoofden (behalve dan die kopstoot tegen het openstaande kofferdeksel van de auto), geen zere buiken (met uitzondering van die avond 'plaagske', die ik deels zittende op de wc-bril en deels rondwandelend in de buurt ben doorgekomen), geen eetstoornissen (voornoemde avond niet meegerekend) en geen andere bobbel-gerelateerde ongemakken (de nu dagelijkse spuitjes, de misselijkmakende verteringsdrankjes en de ochtendlijke limoen- en selfmade groentenbouillondrankjes eventjes terzijde gelaten).
Het is ook niet de bedoeling van deze blog om saai te worden met een wekelijks terugkomend gezondheidsbulletin waarin niks anders staat dan dat alles OK met me is, of dat ik mijn ganse leven met alle opens en toe's uit de doeken doe. Wat ik in dit verband wel kwijt kan, is dat we enkele dagen op bezoek waren bij Chay en daar nader kennis gemaakt hebben met zijn project en met Jozef. Jozef is een ex-prof van Chay, die nu op pensioen is en de taak van Kabinetschef van de Consul-Generaal op zich genomen heeft. Geheel op vrijwillige basis overigens. Hij is ook een drijvende kracht achter het project, samen met Chay's vrouw Marijke en nog enkele mensen.
In dat verband -of toch een beetje in dat verband- moet ik nog even kwijt dat er gisteren een reportage over weeshuizen was in Terzake. Weeshuizen, die eigenlijk dienen als lucratieve dekmantel van gewiekste Cambodjanen om zoveel mogelijk geld uit de zakken van toeristen los te weken door kinderen (niet noodzakelijk weeskinderen) in te zetten, die getraind zijn om zielig en aanhankelijk te lijken, op het gemoed van de toeristen te werken om op die manier zoveel mogelijk geld van hen te krijgen. Best te begrijpen dat mensen, die dat gezien hebben, serieuze vragen stellen omtrent steun aan Cambodja. Maar ook heel makkelijk om te ontkrachten, want zulke weeshuizen zijn een fenomeen van de laatste twee jaar, terwijl het project van Chay als zovele jaren (decennia) loopt. Bovendien gaat het hier niet over weeshuizen, maar over scholen en deze scholen zijn gelokaliseerd in een regio waar omzeggens geen toeristen komen (in het noordwesten van Cambodja).
Volgende week is er op school de solidariteitstocht, het 'core-vent' van de solidariteitsactie op school. Ik ben nog steeds van plan om daar te proberen in mee te stappen. En natuurlijk om me te laten sponsoren. Dus: al wie dit leest en dit wil: steun mij. Alstublieft. Twintig cent is OK, twintig euro ook. En alles wat daartussen ligt ook. Voor één keer vraag ik dit. Dan nooit meer. Niet om mijn ziekte aan te pakken, want daarvoor zouden miljoenen euro's nodig zijn en dat zou dan hoogstwaarschijnlijk toch te laat zijn. Maar om honderden kinderen in die uithoek van Cambodja een kans te geven verder te raken in het leven. Verder dan hun ouders of grootouders, die het land ten onder hebben zien gaan aan de terreur van de Rode Khmer. Ik stel die vraag hier ook een beetje om aan onze leerlingen een soort 'voorbeeld' te geven, want uiteindelijk zijn zij het die het gros van de financiële steun zullen inbrengen. Hen steunen is dus al even goed voor het project als mij steunen! Waarvoor dank. Veel dank.
Overigens: al een pak mensen zijn ingegaan op de vraag van 2 februari. Toen gaf ik op deze blog het rekeningnummer van het project. Intussen is daar al voor een bedrag van 1500 euro op gestort. Als dat niet mooi is. Weeral dank dus, aan allen die hun hart hebben laten spreken.
Voor de komende dagen (volgende maandag), staat alweer een driedaagse in het ziekenhuis op het programma. Een driedaagse tijdens dewelke ik een poging doe om op woensdagvoormiddag te ontsnappen om aan de solidariteitstocht deel te nemen (met goedkeuring van de dokter weliswaar). Vorig jaar was ik op dat moment ook in het ziekenhuis... de geschiedenis probeert zich te herhalen, maar daar stap ik niet in mee!