Pol Pot

Eindelijk kan ik dit bericht de wereld in jagen. Een idee waar ik al vele maanden op zit te broeden, maar dat ik eerst even moest overleggen met mijn vriend Chay. Voor de mensen die er al vroeg bij waren om dit geschrijfsel te lezen moet ik niet verwijzen naar de berichtjes van 5 maart ('Eten en hongeren') en 8 mei ('Hoe het gaat'), want die weten dat nog hé. Soit, ik moet wat meer vertellen over Chay.
Hij is geboren en getogen in Cambodja, heeft dezelfde leeftijd als Mieke en ikzelf (52 dus). Dit betekent dat hij 14-15 jaar was toen Pol Pot met gruwelijke hand van Cambodja een landbouwstaat wou maken. Wie een bril droeg of gestudeerd had,was omwille daarvan verdacht. Honderdduizenden mensen werden op die wijze vermoord. Mensen van onze of vorige generaties zullen zich nog wel de nieuwsberichten over dat verschrikkelijke terreurregime herinneren. Chay was op dat moment student in Phnom-Penh, hoofdstad van Cambodja. hij mocht dus terecht voor zijn leven vrezen. Via omzwervingen slaagde hij erin om als vluchteling erkend te worden door de toenmalige EEG en werd naar België over gebracht. We zijn intussen 1979. Chay is 18 jaar, spreekt geen woord Nederlands en komt terecht in een gastgezin in Moorslede, dat hem niet alleen adopteert, maar hem ook de kans geeft om verder te studeren. Hij is een briljant student en haalt in Oostende een diploma industrieel ingenieur elektronica. Zijn interesse voor computers, zijn zin voor zelfstandigheid en zijn commercieel doorzicht laten hem toe om een winstgevend computerbedrijf op poten te zetten.
Het is in die hoedanigheid dat ik Chay halfweg de jaren negentig leer kennen. Ikzelf ben dan werkzaam bij aRCHITEC in Wevelgem, waar ik de verantwoordelijkheid over de computers heb. Chay wordt er als extern computerexpert bijgehaald, want mijn kennis is niet voldoende. Op die manier gebeurt het dat wij soms een ganse nacht bezig zijn om aanpassingen, uitbreidingen of herstellingen van het computerpark in het architectenbureau door te voeren.
Chay vergeet niet uit welke heksenketel hij ontsnapt is en beseft dat het terreurregime van de Rode Khmer zijn vaderland een paar decennia in de tijd terug gekatapulteerd heeft. Hij wil daar iets aan doen en begint met eigen middelen en giften aan een project om een school te kunnen bouwen in Cambodja. Het initiatief wordt in 1997 geformaliseerd in de oprichting van een vzw: Banteay Mean Chey.
Ondertussen ben ikzelf begonnen met een deeltijdse job in het Don Boscocollege te Kortrijk. Ik voel me er heel goed thuis en kan stelselmatig het lessenpakket uitbreiden. Koen en Bart, zaakvoerders van aRCHITEC, zijn hierbij heel genereus en passen zich aan aan mijn wisselende uurpakketten in Don Bosco. In 2000 is de school bereid om een deel van de opbrengst van de jaarlijkse solidariteitsactie te besteden aan het project van Chay. Enkele jaren later krijg ik de kans om fulltime leerkracht te worden, een kans die ik graag grijp. Ook het contact met Chay is hiermee verbroken en wij verliezen elkaar een beetje uit het oog.
Tot december vorig jaar, als ik op LinkedIn plots een uitnodiging tot connectie krijg van Chay. Hij is intussen Consul voor Cambodja in België geworden en woont in Bredene, waar ook het consulaat is gevestigd. Als hij hoort dat ik het verdict van kanker gekregen heb, schuift hij enkele afspraken aan de kant en komt me bezoeken. Helemaal Chay: medemenselijkheid op de eerste plaats, de rest kan wachten. Het hernieuwde contact resulteert in een tweede steuncampagne van de school en een tweedaagse voor Mieke en ik in Bredene. Met uitnodiging om naar Cambodja te gaan en er de opgerichte scholen te bezoeken.
Ik moet hier eindigen. Dit verhaal loopt verder in een volgend berichtje.

Eén van de door Chay opgerichte scholen in Cambodja plus een sfeerbeeld van het openingsfeest.

Het uur der waarheid

Ik lig onder vuur van mijn wederhelft. Dat komt omdat ik zelf naar de kippen geweest ben met hun voeder. Je denkt natuurlijk 'Wat is daar nu verkeerd aan?'. Wel: ik had deze namiddag wat temperatuurverhoging (37,9°C) en dat is geen goeie zaak. Het doembeeld van kerstmis in de kliniek was plots weer heel erg reëel. Waarom temperatuursverhoging? Wie zal het zeggen? Feit is dat ik een rotnacht achter de rug heb. Altijd maar weer wakker worden (maximaal 30 min. slaap na elkaar) tot rond half drie en dan pijn in de maagstreek. Alsof ik van een feestdis kom die zijn weerga niet kent. Een extra pijnstiller brengt na een uur wat soelaas en de pijn verschuift naar de onderbuik terwijl hij ook wat in intensiteit afneemt. Kortom: tegen de tijd dat we moeten opstaan ben ik klaar om aan mijn nachtrust te beginnen...
Dat zou allemaal geen probleem zijn, ware het niet dat er om 9 u. een afspraak met de specialist op de agenda staat. Dit is dus de dag waar we al een hele poos naar uitkijken, want we zullen te weten komen of de chemo de beoogde uitwerking heeft gehad. En of er nog een vervolg komt aan de chemische aanvallen. Wel, het antwoord op beide vragen is ja. Wat dus eigenlijk heel erg positief is. De tumoren zijn niet verder gegroeid en er zijn er geen bijgekomen. Meer moet dat niet zijn, ware het niet dat er in mijn lever tekenen zijn dat de bloeddoorstroming niet meer verloopt als zou moeten. Maar daar bestaat blijkbaar een oplossing voor: elke dag een prik in de buik met een bloedverdunnende stof. Tja, als dat moet, hé?
Verder is er nog het probleem waar ik deze nacht mee te kampen heb gehad: buik- en maagpijn. Ondanks het feit dat ik deze morgen niets gegeten heb, is er nog voedsel in de maag, zo blijkt uit de foto's. De maagwerking is dus ook aan het slabakken. Ook in de darmen is dat zo. Daar zijn heel wat zwarte vlekken te zien op de scanbeelden. Dat zijn gassen, die door de tragere doorstroming meer kans hebben om zich op te hopen. Vandaar dat ik een opgeblazen (uitgerekt) gevoel heb in mijn buik. Daar bestaat ook een oplossing voor: druppeltjes.
Al bij al dus deftig nieuws om aan moekes en dochters te melden, wat we dan ook meteen doen als we thuiskomen. Alleen: als ik vraag aan de dokter om het ziektebriefje te verlengen (het was al enkele dagen vervallen), schrijft hij meteen als einddatum 30 juni. Dat is even slikken. Ik had een beetje gehoopt dat ik in het derde trimester toch eventjes de draad in school zou kunnen (mogen) oppikken. "Beter niet", is het advies: de vier chemobeurten die eraan komen eindigen pas in het begin van het derde trimester. Tel daarbij nog een zestal weken herstel en we zijn juni... een beetje laat om een schooljaar aan te vatten, niet?
Soit, een mens kan niet alles willen. De grondtoon is positief en dat is toch het belangrijkste!

Tijd

Eén van de eerste spreekwoorden, die we als kind te horen kregen, was ongetwijfeld 'De tijd gaat snel, gebruik hem wel'. Ik hoor het de meester in het eerste leerjaar haast nog zeggen. Het was voor hem natuurlijk de bedoeling om ons, kadullekes van amper zes jaar, aan te zetten tot groter spoed bij het maken van één of andere oefening.
Ik moet toegeven: in de vijfenveertig jaar die daarop volgden, heb ik dit spreekwoord, dikwijls tot ontsteltenis van de mensen uit mijn nabije omgeving, ten zeerste ter harte genomen. Alleen het laatste jaar is dit wat veranderd. Heeft natuurlijk heel veel te maken met het feit dat de druk van de job achterwege gebleven is en nog meer misschien met een soort besef dat de tijd die me rest geen langgerekt stressmoment mag zijn. De weg naar Santiago heeft me daarbij erg geholpen.
Tijd, een begrip waar filosofen, wetenschappers en zelfs theologen zich op hebben stukgebeten en waar sommigen zich in hebben vastgereden. Het is ook iets wat mezelf bezighoudt sinds ik te horen kreeg dat de tijd die me hier rest eerder beperkt is. Het trof me dus toen op één van de nieuwjaarskaartjes de volgende tekst te lezen was:
VOOR ALLES EEN TIJD
Een tijd om vol vuur te spreken en een tijd om één en al oor te zijn.
Een tijd om van de stilte te proeven en een tijd om uitbundig het leven te vieren.
Een tijd om je met taaiheid te verweren en een tijd om teder alles te omarmen.
Een tijd om innig elkaar nabij te zijn en een tijd om enkel maar te wachten en te weten.
Een tijd om vervoerd te worden door wilde dromen en een tijd om met inzicht terug thuis te komen.
Een tijd om niets dan vaste grond te zoeken en een tijd om met vertrouwen uit te varen.

Binnen een week (volgende week donderdag) lig ik in de CT-scanner om te kijken hoe het gesteld is met de tumoren. Het wordt een week van tijd doden en proberen niet te veel na te denken. Ondanks de verschillende gif-injecties heb ik me de laatste weken behoorlijk gevoeld, alleen de laatste week was minder. Ik verwacht dan ook dat er zal besloten worden om door te gaan met de behandeling - nog meer gif-injecties dus. Of zou men nog andere zaken vinden? Of zal blijken dat de behandelingen met cisplatine en etoposide geen voldoende uitwerking meer hebben? Een mens stelt zich vragen... Ik neem me voor om de tijd niet te doden, maar om hem te leven, zoals we al suggereerden op ons eigen nieuwjaarskaartje...

Als je de tijd kan doden, kan je hem ook leven.

omtrent Kerst en Nieuw

Zou het de 'writers block' kunnen zijn, zoals de Engelse schrijvers hun gemis aan muze noemen? Of gewoon luiheid misschien? In ieder geval: ik kom er niet toe om nog veel met deze blog bezig te zijn. Nochtans is er wel één en ander te vertellen. Ik moest het bijvoorbeeld al lang gehad hebben over de zeer ingetogen kerstbezinnning die we op school met de leerkrachten meemaakten. Ingetogen, maar ontdaan van alle zeemzoeterigheid waarin zo'n kerst-evocatie meestal dreigt te vervallen.
Ik kon het natuurlijk ook hebben over de nieuwe kleine Cas, die door velen als een kerstekind werd aangeduid. Niet waar natuurlijk: Cas is Cas en we weten dat hij in zeer goede handen is. En daar zijn we stilletjes ook heel fier op natuurlijk.
Op zondag 29 december was er het kerst/nieuwjaarsfeest van de Hanssens-clan ten huize van Bart, onze Benjamin. Uitermate geslaagd! Vooral het deeltje van de traditionele nieuwjaarsbrieven, gewoonlijk een onderdeel waar ik niet heel graag bij ben, maar sinds vorig jaar is mijn petekind Pieter (Hanssens!) begonnen met eigen nieuwjaarsbrieven te redigeren. Ikzelf sta natuurlijk niet helemaal onbevooroordeeld te luisteren op de eerste rij als hij met enig ongemak maar vol overgave zijn schrijfsel voorleest, maar de woorden die gezegd worden doen me een aantal tranen wegpinken. Dankjewel, Pieter, ik ben trots op jou! Trots dat ik je peter mag/kan zijn! En ook heel erg dankbaar natuurlijk voor de nieuwjaarsbrief.
De niet-goesting om te schrijven ging zelfs zover dat ik naliet om een simpel sms-je te schrijven naar enkele collega's die mij langs die weg al het beste wensten om het jaar in de beste condities te kunnen volbrengen. Vele leerlingen zijn me ook nog niet vergeten en sturen mooie wensen. Het doet deugd!
Maandag volgt dan de 'voorlopig laatste' chemo. Drie daagjes ziekenhuis en dan evaluatie. 't Wordt weer een beetje spannender, maar ik doe mijn best om jullie op de hoogte te houden.
Die 'jullie' doet me een beetje vreemd. Want je bent zulk een heterogeen publiek. Regelmatig nog komen mensen me zeggen dat ze mijn/ons welvaren volgen. Soms uit zeer onverwachte hoek en het doet telkens veel deugd. Daarom graag ook een woordje van dank. Echt gemeend. Zonder jullie had ik misschien al de handdoek in de ring gegooid. Zonder jullie waren we wellicht nooit in Spanje geraakt enkele maanden geleden. Wie je ook bent die deze schrijfselen volgt, die bekommerd bent, die misschien niet veel laat blijken maar toch begaan bent, ik ben jullie oneindig dankbaar. Voor mij zijn jullie allemaal samen een blijk van mijn God die Liefde is...
Ik zal niet beginnen met hoogdravende nieuwjaarswensen af te haspelen. Ik wens maar één ding: dat de vonk, die intussen een brandende vuurzee geworden is, dat die ook voor andere mensen mag verder branden en zo verder uitbreiden tot iedereen is aangestoken. Dat die droom van vrede en broederschap die de meesten hebben een beetje meer werkelijkheid wordt.
Dure woorden misschien, maar ze zijn gemeend!

"Ikke willen sommelen" ... Louise 'in action' op het nieuwjaarsfeest te Wevelgem