Wapens gezocht

Hier ziet er een beetje naar uit dat deze tweede chemo-ronde een ander gezicht heeft dan de eerste in het begin van dit jaar. Zes dagen scheiden me nog van een nieuw verblijf in het ziekenhuis en ik ben nog steeds niet zonder pijn, niet zonder eetproblemen en niet zonder slaapproblemen geweest. Drie zaken die mentale afbraak ten goede komen... Om het in het sappige Westhoeks te zeggen: 't Is om bolwoarde van te komm'.
Enkele dagen geleden voelde ik dan bij het neerliggen die eigenaardige sensatie aan de haarwortels, net alsof het haar in de verkeerde richting ligt onder je hoofd. Dat gevoel ken ik nog van de vorige chemo-ronde en betekende toen dat mijn haarwortels hun greep aan het verliezen waren. En ja hoor: eventjes een plukje haar onder spanning zetten levert algauw een oogst van enkele tientallen haartjes op. Met andere woorden: de krullenbol wordt andermaal een kale bol. Vanmorgen heb ik Miekes nonkel coiffeur gevraagd om mee te helpen anticiperen op het achterlaten van een haarspoor door dit huis en door alle huizen waar ik de eerstvolgende week kom.
Volgende week dinsdag pompt men -en dat is dus letterlijk te nemen- een tweede lading van vier 'cartouchen' gif in mijn lijf. Benieuwd hoe het daar zal op reageren... Ik zie het nu helemaal niet zitten om de drie voorafgaande dagen te vasten. Ik ben zo al zwakjes genoeg door de belachelijk kleine hoeveelheden voedsel die ik naar binnen gewerkt krijg. De drie laatste weken waren eigenlijk een verkapte vorm van vasten.
Bovendien is er zaterdag de langverwachte meeting met de Nederlandse NET-groep in Amersfoort. We hebben er een hotelkamer geboekt, zodat we ons geen zorgen moeten maken over de terugweg in het donker. We hopen er een beetje een klare kijk te krijgen op wat er precies gebeurt in mijn lijf. Vier weken later, op zes december, hebben we dan een tweede ontmoeting met de professor-specialist en kunnen we wellicht enkele duidelijke vragen stellen. Want ik krijg de indruk dat er andere wapens in de strijd zullen moeten gegooid worden om deze bobbel gevloerd te krijgen. Alleen blijft de vraag: welke wapens...
En wat de pijn betreft ... wel die is toch wat afgenomen naar een niveau waarbij ik een beetje 'normaler' kan functioneren dan dat de laatste twee weken het geval was. Vandaag was Saskia hier om samen een geboortekaartje te ontwerpen voor de kleine dreumes die binnen anderhalve maand in ons leven zal komen. Er zijn minder leuke dingen om mee bezig te zijn!