Veronachtzamen

Al dagenlang zie ik op tegen dit moment: het moment om aan een nieuw blogbericht te beginnen. Het is wellicht de eerste keer sedert ik deze blog opstartte dat ik er helemaal geen zin in heb. In mijn geestesoor klinken meteen al vereende stemmen die beweren dat ik dan beter helemaal geen bericht schrijf, of dat ik er maar moet mee stoppen als de fun er af is, of dat niemand mij ooit verplicht heeft om dit te doen. Allemaal waar, maar het probleem is dat ik mezelf nog slechter zou voelen mocht ik het niet doen.
Hmmm, wat hard van stapel gelopen wellicht, maar niet helemaal uit de lucht gegrepen. Geen rook zonder vuur ... of niet soms? Enfin: waar het over gaat is het volgende. Sinds mijn opname in het ziekenhuis, nu exact een week geleden, ben ik nog niet zonder pijn geweest. Ik had grote verwachtingen door het vasten sedert de vrijdag voor de chemokuur, maar het is wat anders gelopen dan verwacht. Heeft het vasten dan meer schade berokkend dan het goed gedaan heeft? Ik durf het niet zeggen. Feit is dat ik maandagavond plots ondraaglijke buikkrampen krijg. Pijnschaal 8 tot 9. Oorzaak wellicht de pijnstillers die ik al een poos neem en die de darmwerking vertragen. Geen goede combinatie wellicht met vasten. Ik onderga achtereenvolgens een blaassondering, een lavement, twee morfinespuitjes, een spuit met Buscopan, een sterk kalmeringsmiddel in de Baxter en een laxeerdrank. Niets helpt, de pijn blijft mij verpletteren. Tot ongeveer midden in de nacht, als de laxeerdrank eindelijk zijn werk doet. Ik zit half slapend gedurende twee uur op het toilet en de pijn ebt weg.
De volgende dagen in het ziekenhuis en thuis ben ik maar een paar uur mens, de rest van de tijd slaapzombie. Op vrijdag begint er wat kentering te komen, maar nu worden de nachten een verschrikking. Pijn in de rug en soms ook in de buik storen aanhoudend mijn nachtrust. Ik ben bang om nog veel pijnstillers te nemen, maar vind wat verlichting in een warm bad. Dat bad wordt op de duur mijn vluchtheuvel voor de pijn, zowel 's nachts als overdag. Uren spendeer ik er, ik ben in mijn leven nog nooit zo geweekt geweest.
Zaterdag en zondag zet de verbetering zich verder. Heel langzaam. Ik kan al even buiten komen en als Louise zaterdag op bezoek is vergeet ik even de pijn.
Vrijdag zei de diëtiste dat ik best met de citroenkuur herbegin en op mijn voedsel let zoals ik deed voor het Compostella-avontuur. Dat de tumor wat gegroeid is, wijt ze aan de aanhoudende fysische inspanning en het gebrek aan correct voedsel, maar al bij al valt de groei mee en kunnen we weer volop ten strijde trekken. Ik schrijf bewust "we", want alleen zou het helemaal niet lukken. Om zes uur 's morgens een zure groentebouillon drinken die naar look en ajuinen ruikt is geen geschenk. Mieke zorgt ervoor dat hij klaarstaat en wie ben ik om dat te veronachtzamen? De oproep 'Bobbel moet dood' heeft meer dan tweehonderd mensen in de pen doen kruipen. Wie ben ik om dat te veronachtzamen? Mensen telefoneren, sturen kaartjes en staan klaar om het onderzoek naar NET-kanker te steunen. Wie ben ik om dat te veronachtzamen?
Ik heb een poging gedaan om mailtjes en berichtjes te beantwoorden, maar heb gezien de omstandigheden moeten afhaken. Nu is het hopeloos. Sommige mensen maakten er een ganse brief van. Ik heb gisteren de laatste gelezen. Nog steeds kijken dagelijks meer dan 150 mensen naar de blog. Kan ik het dan maken om die dood te laten bloeden? Wie ben ik om dàt te veronachtzamen?

Louise helpt nootjes rapen