Op het plein

Gezeten op het plein voor de kathedraal, begin ik aan dit laatste blogbericht, vooraleer we terugkeren. Er spelen zich allerlei tafereeltjes af voor mijn neus. Pelgrims die aankomen op het plein en elkaar met tranen in de ogen omhelzen, anderen die zich in lotushouding midden het plein zetten, maar ook enkele levende standbeelden die op een kitcherige manier de middeleeuwse pelgrim of Sint-Jacob willen uitbeelden, of een vol toeristentreintje waarop je in  vier talen kan horen hoe de apostel Jacobus hier in een bootje aan de Galicische kust is aangespoeld en hoe men na een dikke 700 jaar op deze plaats zijn graf heeft ontdekt.
Wij hebben sinds onze aankomst in Santiago gisteren toch al enkele merkwaardige zaken meegemaakt. Te beginnen met een probleem dat we de laatste drie maanden niet gekend hebben: een parkeerplaats vinden voor de auto. Geen lachertje. We nemen het gemak voor en rijden een parkeergarage in het centrum binnen. Met een ongemakkelijk gevoel halen we de rugzakken uit de koffer, nemen ze op de rug en lopen quasi stiekem de parkeergarage uit. Na 100 meter al komt een vriendelijk man ons vragen of we een slaapplaats zoeken en wijst ons de weg naar het Seminario Menor. Het is een bombastisch gebouw met honderden bedden, ruimte, stilte en veel te veel trappen. We laten er onze rugzakken achter en trekken de stad in om toch nog even de kathedraal te zien, een soort voorproevertje. Na vijf minuten komt al een eerste moment van grote verwondering. Ik hoor mijn naam roepen en daar zit niemand minder dan Eddy ... de Nederlander, de allereerste pelgrim die we ontmoetten op dit avontuur, de dag dat we met Bart, Nele en de kids naar Sézanne aan het stappen waren (18 juli) en later nog in leuke, minder leuke en twijfelachtige omstandigheden gezien hebben.
Twee minuten later zijn we aan de kathedraal. We waren niet van plan binnen te gaan, maar de zijdeur staat open en we zien dat er een dienst aan de gang is. We gaan toch even piepen. Ze zijn aan het einde van het Onze Vader en tegen dat we een plaatsje hebben is er de vredeswens. We geven elkaar de vrede en wensen nog veel veel meer voor elkaar en voor al wie met ons op tocht geweest is. Misschien overdrijven we wat, maar we zijn wellicht de allerlaatsten in de overvolle kathedraal die elkaar weer loslaten. Who cares? We gaan naar de communie en tot onze grote verbazing en vreugde zien we dat men voorbereidingen treft om de Butafumeiro te zwaaien. Dat is een reusachtig wierookvat dat heen en weer geslingerd wordt door de volledige kruisbeuk van de kathedraal.  Dit meemaken was één van de zaken die bovenaan mijn verlanglijstje staan... en ze doen dit maar één of twee keer per week.
De nacht verloopt rustig en om negen uur deze morgen staan we op het plein voor de kathedraal. We halen eerst onze 'Compostella', een officieel bewijs dat we de pelgrimstocht gemaakt hebben. We hopen dat ze niet teveel vragen zullen stellen over de laatste paar honderd kilometer, maar dat valt reuzegoed mee. We zijn nu dus officiëel erkend als pelgrims in Santiago de Compostella. We bezoeken de kathedraal, een heel heftig en emotioneel gebeuren. Bij het graf van de apostel moeten de pelgrims die na ons komen maar wat langer wachten, want we hebben en heel erg dringende vraag ... maar hoe stel je die? We doen het elk zoals de inspiratie van het moment ons dat ingeeft, wellicht is er geen echt 'juiste' manier. We ontsteken ook enkele kaarsjes voor mensen die een speciale vraag met ons meestuurden. We bekomen even van de emotie in de hoofdruimte van de kathedraal en komen terug naar het plein. Mieke zoekt enkele waardevolle souvenirs en ik geniet van de sfeer op het plein, terwijl ik dit schrijf en de zon voor het eerst in vele dagen overvloedig warmte geeft. We zijn gelukzakken!