De omgekeerde pelgrim

Sahagún en Mont-de-Marsan liggen zo'n 600 kilometer uit elkaar. Die afstand hebben we in één dag afgelegd...
We hebben maar één programmapunt vandaag: onze achtergelaten spullen (Carrix, slaapmatjes, enz...) ophalen in Saint-Jean-pied-de-Port. De rest zien we wel. Deze morgen stellen we de gps dus in op Saint-enzovoort en volgen gedwee de aanwijzingen. We rijden op die manier honderden pelgrims tegemoet, zwaaien naar sommigen, claxonneren naar anderen, maar er komt niet zoveel respons en dus stoppen we daar maar mee. Misschien rijden auto's gewoon te snel en hebben de pelgrims te voet niet eens de tijd om eerst te beseffen dat we hen willen aanmoedigen en daarna nog te reageren ook. Mieke doet verwoede pogingen om vanop de passagierstoel één en ander te fotograferen. Geen sinecure aan die snelheid ... en bovendien niet met het fototoestel, maar met onderhavige tablet. Het fototoestel is namelijk op het plein voor de kathedraal in Santiago aan een schokkend einde gekomen. Toen we de finale foto van onze tocht wilden maken -wij op het plein- kwamen we op het onzalige idee om het toestelletje op mijn rugzak te plaatsen. Maar de rugzak is gewoon van steun in de rug te hebben en toen ik goed en wel klaarstond om gekiekt te worden viel hij met fototoestel en al steil achterover. De lieve vrouw die het tafereeltje had gadegeslagen en aanbood om de rol van de rugzak in deze op zich te nemen, kwam tot de vaststelling dat het fototoestel de geest gegeven had. Een schokkend einde dus. Gelukkig hebben fototoestelletjes, anders dan mensen, een geheugen dat blijft werken en zullen we de foto's van de dag in Santiago hoogst waarschijnlijk kunnen redden.
We passeren vandaag dus veel plaatsen waar herinneringen aan kleven (hier hebben we gegeten... daar hebben we met Emily en Irn de taxi genomen ... ginder hadden we ruzie ... daar hebben we die kreeft over de weg zien lopen ... enz). Alles speelt zich een beetje af alsof je een oude videofilm terugspoelt: achterstevoren en versneld. In Larasoaña -waar de toffe winkelier een oude LP van Deep Purple oplegde om indruk te maken- stoppen we aan een restaurant langs de weg. We bekijken de kaart en schrikken ons een hoedje bij het zien van de prijzen: €25 voor een menu, terwijl €10 de 'normale' pelgrimsprijs is! We bestellen iets en wachten, wachten, wachten. Na bijna een uur zonder ook maar één andere klant en hooguit driemaal iemand van het personeel in de verte gezien te hebben, vertrekken we weer ... met honger en boos.
We rijden Frankrijk binnen en stoppen in Saint-jeweetwel. Het is er 31 (lees één-en-dertig!) graden. Alsjeblief! In Spanje was het nooit boven de 23 graden. We zouden eens moeten informeren of er soms iets mis is met het klimaat. Het gaat verder, we passeren Osserain, Orthez, Saint-Sever en komen uiteindelijk in Mont-de-Marsan, waar we het hotel met de vriendelijke meneer binnenlopen. Hij herkent ons en biedt ons een kamer aan, we voelen er ons haast thuis.
Morgen trekken we richting Taizé, waar we alletwee nog nooit geweest zijn en waar we beiden heel graag ooit eens zouden geraken. De kans van ons leven dus. Wellicht ook een goeie manier om deze queeste een mooi einde te geven... Met dank aan Renaat voor de tip. De weg naar binnen, zoals ik het ooit zei. We hopen er nog wat te kunnen herkauwen en dan begin volgende week thuis te komen. Terug naar het 'gewone' leven? Of naar een leven dat nooit meer gewoon zal zijn? En hoeveel leven dan wel? Vreemde vragen, waarop we niet direct een antwoord verwachten, ook niet in Taizé of na onze thuiskomst. Maar we voelen vertrouwen ... meestal!

De autosnelweg volgt in hoofdzaak het traject van de Camino en is ernaar vernoemd.

Hier in Los Arcos leerden we van Emily dat alles beter gaat met een glimlach.
Wel, we wisten dat al, maar waren het op dat moment even vergeten.