Steeds op zoek

We hebben zojuist ons middagmaal gehad in de albergue 'Cuatros Cantones' in Belorado. We hebben allebei zitten wenen en zitten lachen en dat heeft niet zozeer met de Camino te maken, maar eerder met de setting. We zijn er ons van bewust dat dit hier wel eens ons laatste grote reis samen zou kunnen zijn, want wat er boven ons hoofd hangt is natuurlijk niet direct om vrolijk van te worden. Het zal je niet verwonderen dat de gedachte aan sterven, afscheid nemen, begrafenis dan door je hoofd speelt. Ik heb voor mezelf een verzoeknummertje voor als het zover komt en willen ze nu net dat nummer spelen terwijl we rustig zitten te eten. Mieke weet ervan en dat brengt natuurlijk een boel emotie met zich mee...
Het is eigenlijk het verlengstuk van een dag met een lange, saaie wandeling, hoofdzakelijk langs de nationale weg N120 naar Burgos. Er is weinig te zien langs de weg: uitgestrekte stoppelvelden, hier en daar reeds lang geleden uitgebloeide zonnebloemen en enkele dorpjes die niet echt veel meer te bieden hebben dan een gesloten kerk die dringend een opknapbeurt nodig heeft, een waterpunt en een bar die op een schreeuwerige manier de pelgrims probeert te lokken met Coca cola, San Miguelbier of free Wifi. Bovendien zit het landschap bijna de ganse voormiddag voor een deel verborgen in nevel, mist en wolken. Deze omstandigheden leiden er enerzijds toe dat je hoofd wat leeg geraakt, maar anderzijds ook dat er tijd is om na te denken over wat geweest is, waar we mee bezig zijn en wat komen zal. Dat dit laatste zorgen baart, zal duidelijk zijn, hoewel we willen en moeten geloven dat alles uiteindelijk goed zal komen. Daar hebben we geloof en vertrouwen in. Daar willen we geloof en vertrouwen in hebben. Het tweede -waar we mee bezig zijn- baart ons ook wat zorgen. Precies of we onze draai niet echt vinden, sedert we Spanje zijn binnengestapt. We kwamen deze voormiddag nog eens Inge tegen en hadden het er met haar over. Ze vertelde over haar voorbije nacht: een albergue in een voormalige kerk, waar er een soort wake was waarbij alle gasten in hun eigen taal iets zegden. Een intiem moment en een mogelijkheid om mensen te ontmoeten. Dat was een unieke maar jammer genoeg ook een zeldzame ervaring. Mensen ontmoeten ... het gebeurt te weinig en we hebben het gevoel dat het te maken heeft met de grote hoeveelheid pelgrims op de Camino. Maar we moeten niet wanhopen. Naarmate we verder trekken worden de gezichten vertrouwder en de drempel om een gesprek aan te knopen kleiner, behalve misschien tegenover de mensen die in groep optrekken, die 'ploeteren' verder in hun eigen kleine kringetje en voor hen lijken de andere pelgrims soms niet meer dan een vervelende bijkomstigheid op hun eigen heroïsche tocht naar Compostella...

Lange rechte wegen langs de N120. Saai voor ons, ook saai voor jullie wellicht. Het is niet anders...