Ierland-Israël 1-0

Een wat vreemde wandeling vandaag. Net nu we het beginnen gewoon te raken om horden andere pelgrims te ontmoeten, was dat vandaag niet eens een tiental... Waar zijn ze plots allemaal heen? Houden ze de zondag in ere? Zijn wij te laat vertrokken uit Viana en zijn ze ons allemaal voor? Hebben we een verkeerde weg genomen? Of zijn ze misschien allemaal naar huis? Het zijn allemaal vragen waar ik met behoorlijke stelligheid "neen" kan op antwoorden, zij het voor de laatste vraag dan niet helemaal volmondig. We hoorden van enkele mensen dat hun tocht dit jaar ophoudt in Logroño en van anderen dat dit in Burgos het geval zal zijn. De Camino lijkt stilletjes aan leeg te lopen...
Natuurlijk zijn er nog andere mensen die doorgaan tot in Compostella: de twee Koreaanse meisjes bijvoorbeeld. (Dat denk ik toch, want van communicatie met hen komt niet veel in huis aangezien ze geen enkele Europeese taal lijken te spreken, ze kunnen wel mooi glimlachen.) Je komt immers niet van de andere kant van de wereld om slechts een stukje Camino te stappen! Of de Israëlis en het Poolse meisje, die deze nacht op dezelfde kamer lagen, van hen weet ik het zeker, want zij spreken Engels. De Ieren spreken ook Engels, zij het soms heel moeilijk om te begrijpen, maar we menen toch zeker te weten dat ze deze avond nog op een vlucht naar Dublin zitten en morgen in de Ierse regen naar hun werk gaan.
Tussen de Ieren en de Israëlis was het deze nacht wat hommeles overigens. Probleempje van willen slapen, maar niet kunnen door aanhoudend gesnurk. De mannelijke helft van het Ierse paar kon daar goed weg mee... Hij is een zeer aimabel man, maar je slaapt beter in een andere kamer. Mijn oordoppen hadden hetzelfde effect op het gesnurk als dat van een vliegenmepper op een neushoorn. Op zeker moment van de nacht roept de Israëli luid "How will I ever be able to sleep?" In de stille vijf daar opvolgende minuten wellicht val ikzelf in slaap... En verdwijnen de Israëlis naar de keuken voor een tweetal slapeloze uren. Dat laatste hebben ze me deze morgen verteld.
Geen wonder dat de 22 eerder vlakke kilometers van deze voormiddag toch lastig lijken. Zoals in het laatst gewijzigde plan stappen we deze morgen door de stad Logroño, die midden in de fiësta zit. We lopen door straten, bezaaid met plastieken bekers en half lege plastieken flessen, stinkend naar verschraalde wijn en urine. Stadswerkers gaan de troep te lijf met stevige waterkanonnen. Wij laveren er tussendoor, minutieus de gele pijlen van de Camino volgend. En passant even de "Santiago de Compostella"- kerk binnen, waar een bord koekjes en een kroes wijn de pelgrim een symbolische versterking willen bieden. Mooi.
We eindigen in het stadje Navarrete, waar we in een private albergue voor acht extra eurootjes een eigen kamer krijgen en meteen ook de zekerheid om geen snurkende Ieren in de buurt te hebben vannacht.

Op stap gaan met een opkomende zon is bijzonder charmant. Gelukkig zijn we september en kan dit op een aanvaardbaar tijdstip van de dag.

De Camino kan ook zomaar, zonder voorbereiding, gewoon genieten zijn.

Toch even kijken bij thuiskomst of we een flesje Don Jacobo op de kop kunnen tikken. Let ook even op de afstand naar Santiago ... we komen beetje bij beetje toch in de buurt!

De altaarstukken lijken pestigewerken waarmee kerken elkaar willen overtroeven. Hier in de kerk van 'Santiago el Real' staat Sint-Jacob de Meerdere centraal als pelgrim.