Een ontgoocheling

Het venijn zit vandaag in de staart. We hebben 25 kilometer te stappen, een middelmatige etappe dus, met geheimzinnig op te halen pakketje op vier kilometer van de eindstreep. Dat is eventjes spannend, maar we mogen niet vooruitlopen... De nacht is wat minder rustgevend dan de vorige, maar de start van de etappe met de brug over Gave de Pau legt zo'n mooie beelden op het netvlies, dat dit al vlug vergeten is. Het wordt eventjes anders om de weg te vinden, gezien we nu een wegbeschrijving op papier volgen in plaats van de gps. Dat levert in het begin een aantal nutteloze hectometers op en bederft de pret in zekere mate, maar de pracht van natuur en landschap maken veel, zo niet alles goed.
De Pyreneeën, die eerst nog een stille aanwezige waren, overheersen en domineren zelfs bij wijle het landschap. Dat zien we niet alleen, maar voelen het nog veel beter. De vlakke stukken traject zijn ruimschoots in de minderheid en de hellingen worden brutaler, maar de sfeer is goed en we kunnen veel aan. Onderweg wordt opnieuw uit volle borst gezongen, nu ook het forellenlied van het Aalbeeks Gemengd Koor. Met dank aan dirigent Stefaan voor het opsturen van een aantal filmpjes uit de maandagse repetities om de toon te zetten.
Na de middag trekken wolken de hemel dicht, maar de bergen blijven te allen tijde zichtbaar. Soms kunnen we al wat detaillering op de bergflanken waarnemen. Het stukje pad naast de Gave d'Oloron is een postkaart waar we helemaal weg van zijn. De nervositeit is navenant als we aan de receptie van de Camping du Gave komen, waar naar alle verwachting een pakje op ons ligt te wachten. Echter, op de deur hangt een blad met de melding dat het gesloten is tot 16.30 u, maar er staat wel een telefoonnummer. Eventjes bellen dus. De meneer aan de andere kant van de lijn beweert dat hij helemaal geen pakje liggen heeft voor ons. Oei. Een tegenslag. Wat nu? Mieke komt op het idee om even na te vragen in het postkantoor. Daar zegt men dat ze het nummer van het pakje nodig hebben om het te kunnen traceren... Tja. We spelen de gegevens door naar Saskia, die wat als spilfiguur fungeert in deze (en maar niet wil verklappen wie de geheimzinnigaard is). Wordt dus (misschien nog) vervolgd, maar voorlopig eerder een ontgoocheling, wellicht ook voor onze geheime weldoeners. Sorry, maar toch bedankt!
Intussen zijn we geland in het onooglijke dorpje Osserain, een viertal kilometer over Sauveterre de Béarn. We slapen er bij particulieren, samen met een ander Frans koppel. De volgende drie nachten zijn ook al gereserveerd. Geen refuges of gîtes meer, maar eerder  commerciële uitbatingen. Dat is te merken aan de prijzen en de voorwaarden. Voor de overnachting van zondag in Orisson moest zelfs een voorschot gestort worden. Waar blijven de goodwill en het vertrouwen, die we de laatste weken zo sterk ervoeren?

Een brugje over een beekje voor het vee bij hoge waterstand. Zo klein maken ze ze niet meer!

Eventjes poseren bij een schitterend zicht met de bergen... alleen, de foto geeft de magie van de werkelijkheid niet echt weer.

Even in de buurt van Huguette en Marie-Béatrice. Alleen rijst de vraag of wij hen net hebben voorbijgestoken of zij ons op de hielen zitten... Wij kennen het antwoord! Maar een pelgrimstocht is geen koers, dus is dat antwoord van geen enkel belang.

Een nieuwe ontmoeting ...