Dag na dag na dag.

Het belangrijkste wapenfeit van de dag is niet dat we over een hoogte van bijna 1000 m getrokken zijn, noch dat we bijna 25 kilometer met strakke tegenwind en soms een regenbui gestapt hebben. Ook niet dat we dan toch Burgos 'binnen' hebben of dat we in dit verlaten gat een slaapplaats hebben kunnen bemachtigen. Niets van dat alles. Het allerbelangrijkste wapenfeit is dat we vanmorgen te voet vertrokken zijn naar het westen en niet per auto naar het oosten.
Ik verklaar me nader...
Het weerzien met Toon en Katrien is heel erg leuk en bemoedigend. De sinterklaasbom bestaat niet alleen uit een pak geschenkjes en tonnen emotie, maar brengt ook wat werk mee. Alles kan niet in de rugzak, we moeten selecteren. We lezen de brieven, kaartjes, intenties en verpakken ze om in de auto achter te laten. Wat 'papieren' betreft, gaan alleen een piepklein boekje met een selectie van psalmen en een bundeltje dagintenties (elke dag ééntje openen om te lezen) mee. Verder ook enkele steentjes om onderweg achter te laten, wat versnaperingen, wat vitaminepreparaten, enkele persoonlijke verzorgingsproducten, een piepklein flesjes whisky (elke dag even de tong mee strelen), een bokaal appelmoes van ma en enkele appels voor onderweg.
Na een avondmaal in het restaurant van de camping ('para mi, solo agua por favor'), gaan we naar de bungalow om een zo lang mogelijke nacht onder de dekens door te brengen. Het is dan negen uur, Luka en Twan zijn ook van de kaart, Toon en Katrien hebben hun nachtelijke rit van twee dagen geleden nog goed te maken. Omstreeks half tien ben ik onder zeil, maar om tien uur maakt pijn in de darmstreek mij opnieuw wakker. Om half elf heb ik er genoeg van en ga een wandeling rond de camping maken. Ik word een beetje wanhopig en probeer mezelf te overtuigen dat alles goed komt. Ik maak me boos, begin mijn buik te kneden, ik bid, ik roep (sorry, Finse mensen uit de camper die ik dan toevallig passeer). Ik kom thuis en ga naar bed. De slaap komt niet. De pijn wel.
Ik ga rechtop zitten en begin aan een blogbericht dat bedoeld is om wat uitleg te geven waarom de Camino voor ons in Burgos is geëindigd, want nu ben  ik daarvan overtuigd. Dit was het. Punt uit. Schlüss. Sorry mensen, het gaat niet meer... Mieke is dan wakker en steunt me, pakt me vast en probeert troost te bieden. Om middernacht beginnen de klokken van een nabijgelegen kerk nadrukkelijk te luiden (?!). Dan val ik in een diepe bodemloze slaap, wordt verdwaasd wakker, mij van uur nog plaats bewust. De pijn is volledig weg. Ik val opnieuw in slaap en het doet deugd. Veel deugd. Om kwart na zeven worden we beiden wakker en het eerste wat ik zeg tegen mijn vrouw is: "Gaan we een wandelingske maken vandaag?" "OK", is het antwoord. Is ze geen schat?
Dus zijn we nu in Hornillos del Camino. Een gat. Er zijn nog steeds veel meer pelgrims dan beschikbare bedden... Maar de mensen hier doen zo hun best om iedereen onderdak te bieden. Chapeau! We ontmoeten hier veel mensen van de eerste dagen in Spanje, blijkbaar waren we hen een dag voor en hebben zij ons nu bijgebeend. Ik neem me voor om 's nachts geen beslissingen meer te nemen, enkel 's morgens zien of het zal gaan. Dag na dag na dag tot in Santiago. Tot in Santiago? Tot in Santiago!

We volgen de Rio Arlanzon door Burgos om weer aan te sluiten op de Camino. Plots bevinden we ons midden een wereldrecordpoging voor de langste bloedworst.

Al eens een kreeft de straat zien oversteken? Wij wel!

Strakke westenwind hebben ze hier. De wandelstok waar ik vanaf nu mee loop, kreeg ik van een Rwandese boer, hij vormt als het ware een band tussen de start van onze levensweg samen en deze Camino.

We zijn nu wel degelijk in de Meseta, een droog stuk Spanje waar we tussen Burgos en Leon door trekken: