Alle Chinezen

"Met alle Chinezen, maar niet met den dezen!" Dat was ongeveer de aard van onze gedachtengang toen we deze morgen op stap gingen. Op stap, ja.... We kunnen het niet laten. Ondanks de plannen om de dag in Los Arcos te blijven, zijn we toch weer wat opgeschoven richting Compostella. Anders zouden we morgen een etappe hebben van 27 kilometer naar Logroño, met als gevolg dat we er niet al te vroeg zouden aankomen en dus een slaapproblemen konden krijgen. Oplossing: we stappen naar het volgende dorp, Torres del Rio, en dan hebben we nog een kleine 20 kilometer over tot Logroño. "Strak plan", zou Jolien zeggen. We nemen rustig de tijd om te ontbijten en brengen nog een bezoekje aan de albergue 'Isaac del Camino', die door Vlamingen gerund wordt, maar gisteren dus 'plein vol completo'
Al bij al zijn we nu goed en wel gelogeerd in een gemeentelijke herberg en delen de kamer met een koppel Israëlis en een koppel Ieren.  Wedden dat Miek nu stikjaloers is (dat is ze toch al en hele poos, maar nu nog meer). Over de etappe van vandaag valt niet zo heel veel meer te vertellen. De vergezichten blijven adembenemend -heel in de verte konden we nog even de toppen van de Pyreneeën zien achter ons, het gebergte waar we nu doortrekken zijn geen Pyreneeën meer- en de stoet mensen ellenlang, alleen begint het ijs wat te breken. De vreemden worden wat minder vreemd, zelfs al hebben we ze nog nooit van ons leven ontmoet. Zo stapten we vandaag een paar kilometer op met Stephany, ook een Ierse, moeder van twee kindjes en die ieder jaar met enkele jeugdvriendinnen een stukje Camino loopt. Heerlijk om naar elkaars verhaal te luisteren en om je eigen verhaal kwijt te kunnen. Velen zijn onder de indruk van het feit dat wij uit België vertrokken zijn, want bijna iedereen op de Camino Frances start in Saint-Jean-pied-de-Port. We zagen op het einde ook Irn (niet Irwin dus, zoals ik gisteren schreef) en Emily terug. Alsof we elkaar al jaren kenden. We kwamen nog te weten dat Emily Chineese is, dat konden we al vermoeden, maar ze is er ook geboren. We wensten elkaar 'A good day, a good way and a good life'. Je gaat er immers telkens van uit dat je elkaar nooit meer terugziet... En toch voelt dat niet erg aan. Het geschenk om elkaar te kunnen ontmoeten is immers veel groter dan de pijn om elkaar niet meer te kunnen zien. Strak, nietwaar?

Voor ons uit loopt een groepje Ierse schoolvriendinnen die elk jaar een stukje Camino afwerken. Stephany is de rechtse. De middelste heet NIET Myriam!

Een akker als een Japanse tuin. Spaanse boeren hebben zin voor esthetiek!

Een laatste 'Au revoir' aan de Pyreneeën, al meer dan 100 kilometer achter ons intussen?

Wedden dat Don Quichotte zich helemaal thuis zou voelen in het moderne Spanje?