Onder een goed gesternte

Fourth day and kicking... Het plaatje dat we deze avond maken is lichtjes in tegenspraak met dat van de rest van de dag. Die is nochtans goed begonnen: een rustig ontbijt met pastoor Christophe en zijn Centraal-Afrkaanse confrater Armand-Flavien. Misschien is deze voornaam een hint voor een aanstaande papa en mama uit de Sterrestraat. Na het ontbijt pakken we onze GSM-perikelen aan in een krantenwinkel-annex-café-annex-telefoonwinkel. We gaan zichtbaar opgelucht naar de kerk om de dienst met onze gastheren mee te maken. Die is verassend aangenaam. Alle stoelen staan rond het altaar, er zijn toch maar een vijftiental aanwezigen. Het sermoen is vervangen door een babbel over de voorgelezen bijbelteksten en onze pelgrimage wordt voorgesteld aan de andere aanwezigen.
Om kwart voor tien staan we dan klaar om te vertrekken, maar niet zonder eerst nog een bidprentje van 'La Sainte Vierge' in onze handen geduwd te krijgen van één der parochianen. Een schitterend idee, volgens een andere dame, want zij is pas zwanger geworden nadat ze tot Maria gebedenk had. Of zoiets. Het komt er dus op neer dat we onder een goed gesternte uit Condé-sur-l'Escaut vertrokken zijn. Dat dit niet weerspiegeld wordt in de eerste paar kilometers, zal wel een aanvaardbare uitleg hebben, alleen kennen we die nog niet. Ik heb het over de regen, de verkeerde weg, de uiteindelijk juiste maar verre van aangename weg en de weerspannige voeten. Van dit alles is echter na en paar kilometer al geen sprake meer. De weg gaat over in landweg, ver van lawaai en bewoning. De voeten raken het wandelen beetje bij beetje gewoon en de regen blijft in de wolken hangen. Zingend trekken we door bos en dal, enkel wat minder als het bergop gaat. We lopen immers niet meer langs de Schelde en het landschap gaat wat meer glooien. Rond de middag zijn we in het dorp Quarouble en op zoek naar een bakker om bij te tanken. Plots worden we aangesproken door een dame die vraagt of we iets zoeken. We antwoorden met ons intussen standaard geworden zinnetje: 'Nous sommes des pélérins pour Compostelle', dat lijkt goodwill bij de mensen los te maken, en leggen uit dat we een bakker zoeken voor onze lunch. De dame in kwestie wil weten waar we uit komen gekropen en als ze door heeft dat we Vlamingen zijn gaat het zowaar verder in het Nederlands. Toevallig een mevrouw die een aantal jaren in Nederland gewoond heeft! Enfin, er blijkt geen bakker te zijn, maar binnen een half uurtje passeert de bakker van het naburige dorp op zijn ronde en ze zal hem naar ons sturen, we kunnen hem opwachten aan het volgende kruispunt. Nog geen kwartier later komt onze lunch naar ons toe.
Om half vier zijn we al op het eindpunt van de dag, maar onversaagd als we zijn, doen we er nog een vijftal kilometertjes bij. We eindigen in Wargnies-le-Grand in een volgeboekte gite. Alleen: de verwachte gasten van een verafgelegen bedrijf sturen hun kat. We mogen ons tentje opzetten op het gazon en krijgen er gratis alle faciliteiten bovenop, inclusief een stralende zon. Weeral met het g*t in de boter dus! Morgen verwachten we Tuur en Kaat, onze eerste 'meestappers', we kijken ernaar uit.

Plompverloren langs de weg ... een watermolen

Trekezel en pelgrim

En daar is de zon. Kamperen op het gazon