Niet jij kiest de weg, maar de weg kiest jou...

Vandaag is het een week geleden dat ik opnieuw wakker werd in mijn eigen bed na een staptocht van 18 dagen. Een pelgrimstocht van Firenze naar Assisi stond dit jaar op mijn vakantiekalender. Wat die tocht bij mij heeft wakker geschud kon ik in de verste verte niet vermoeden toen ik na lang twijfelen in oktober 2016 besliste om ook deze uitdaging aan te gaan.

Februari 2016: Sinds Pieter overleden is blijf ik de hoop koesteren om weer te kunnen gaan stappen. Maar helemaal alleen op tocht gaan durf ik (nog steeds) niet. In het februari 2016 nummer van Hola!, blog van het Vlaams Compostelagenootschap, vind ik een link naar de Assisi groepstochten georganiseerd door Tau. (http://www.franciscaansleven.be). Een ideale formule voor mij om weer op stap te kunnen gaan. Deze staptocht, in het gezelschap van 40 andere stappers en 5 begeleiders doet mij heel veel deugd. Stappen is echt wat ik nodig heb om mij helemaal los te kunnen maken van de dagelijkse sleur. In een sfeer van sober leven, met ruimte voor gebed en spiritualiteit, van Rome naar Assisi stappend in de voetsporen van Franciscus, vind ik wat ik nodig heb om mijn batterijen terug op te laden.
Op de terugkomdag in oktober 2016 overvalt mij de vraag om in juli 2017 opnieuw mee te stappen. Deze keer van Firenze naar Assisi met 11 medetochtgenoten. Een nog zwaardere tocht dan die van Rome naar Assisi. Met een klein hartje (zal ik het aankunnen?) en mezelf overtuigend dat 'Alles goed komt', beslis ik om mij in te schrijven. Met weinig goesting, veel twijfels (onvoldoende voorbereid) en nog moe van de drukte van de voorafgaande dagen sta ik op 5 juli 2017 gepakt en gezakt met 14kg bagage in Zaventem klaar om te vertrekken.

En hier zit ik nu, 30 juli 2017, ... weer alleen... maar met een overweldigend gevoel van dankbaarheid voor deze prachtige reis die ik heb mogen meemaken. 350km stappen in 18 dagen. 9380m bergop klimmen en er evenveel weer naar beneden gaan. Het heeft, nee... geen blaren, maar wel heel veel zweet gekost. Ik ben mezelf meermaals tegen het lijf gelopen en heb het soms heel moeilijk gehad. Steile klimmen, losse stenen, rollende dennenappels, wegversperrende braamtakken... maar ook het gemis van mijn liefste stapmaatje liet zich soms heel hard voelen.

"I did it" boven op de laatste berg van deze tocht. Nog vier uur dalen en ik ben (wij zijn) in Assisi.

De adembenemende wijdse vergezichten onderweg of boven op de bergen waren dan ook echte 'vitamientjes voor het hart' (zoals tochtgenoot Marc het zo mooi uitdrukt). Maar ook de warme aanwezigheid van de andere tochtgenoten hielp mij over de moeilijke momenten heen.
In elk van hen voelde ik iets van Pieters aanwezigheid. Als je 18 dagen lang met zo'n kleine groep op tocht gaat dan leer je elkaar heel wat beter kennen. Deze mensen hebben mij (soms onbewust) elk op hun manier een spiegel voorgehouden. Ze hebben mij er aan herinnerd hoe mooi het leven is, hoe goed we het hebben. Maar ook dat ik niet mag vergeten op tijd en stond die rugzak leeg te maken en dat het soms beter is om wat trager te lopen zodat ik niet op mijn stappen moet terugkeren omdat ik de juiste afslag voorbij ben gerend.

'... de weg kiest jou, maar jij bent het die bepaalt hoe je die weg wilt gaan!'

Ze hebben mij ook hoop gegeven... hoop en vertrouwen om door te kunnen gaan zonder Pieter.
Deze voormiddag, toen ik de pyxis (doosje voor hosties) ging ophalen in de kapel van het ziekenhuis (ik doe nog steeds de communiebedeling, zoals Pieter en ik vroeger samendeden)  stond vooraan in de kapel een mooie tekst van Vaclav Havel over 'Hoop'. De laatste zin spreek voor zich:

Hoop,
 is de zekerheid dat iets zinvol is

ongeacht de afloop, 
ongeacht het resultaat.

Een warme gloed.

Morgen, 12 maart, is het een jaar geleden dat Pieter afscheid nam van dit leven. Zijn lichaam kon niet meer. Maar hij leeft des te intenser met ons mee aan de overkant.
Een 10-tal jaar geleden verzamelden Pieter en ik wat geld om een ex-collega Alphone uit de landbouwschool in Rwanda (waar we gedurende de jaren '83 tot '87 les gaven) te helpen. Hij was terug in zijn geboorteland Burundi en had er een kerkkoor opgericht. Het koor wou een geluidsinstallatie aankopen maar er was geen geld. Wij hebben toen ons steentje bij gedragen om de aankoop mogelijk te maken.
Vandaag ontving ik volgende mail uit Burundi:

Chère Madame,

   En ces temps de carême, la chorale Saint François d'Assise pour laquelle votre feu mari Pieter a tant contribué pour son épanouissement a sollicité une messe de prière à son âme. La dite messe se déroulera dans la matinée de ce Samedi 11/03/2016 (de 06H15 à 07H00) en l'Eglise de notre paroisse. Nous souhaiterions que vous même la famille directe et les amis surtout ceux qui nous lisent en copie s'unissent à nous tous pour cette prière.Que DIEU ait l'âme de notre ami, qu'il donne le courage nécessaire et protège la famille restante. 

      Pour la chorale Siant François d'Assise

Even vrij vertalen:

Beste mevrouw,

In deze vastentijd heeft het kerkkoor "Franciscus van Assisi" voor wie uw overleden man Pieter geld inzamelde een mis aangevraagd ter nagedachtenis van zijn ziel. Deze gaat door morgen van 6u15 tot 7u op onze parochie. Mogen wij samen met jullie, en zij die in kopie staan, één zijn in gebed. 

Dat God die de ziel van onze vriend bij zich heeft, kracht geeft aan de familie en hen onder zijn hoede neemt.

Getekend: Het koor van de Heilige Franciscus van Assisi". 

Van dankbaarheid gesproken! Ik wist even niet of ik op een stoel zat of lag te dromen. Telkens weer als ik het moeilijk heb gebeurt er iets wat zoveel dankbaarheid oproept. Die dankbaarheid verzacht de pijn om het verlies en de leegte en heeft me weer moed om verder te gaan. Ik heb het er warm van.

Mijn lieve Pieter, je warmte blijft groeien en gloeien!

Pieter blijft bezig.

Op 18 oktober gaat een tragewegenwandeling door in de gemeenten Marke, Bissegem en Aalbeke. Deze lussentocht is een initiatief van de lokale 11.11.11. groepen. Een vereniging waarvan Pieter en ik sinds vele jaren trouwe medewerkers zijn. Dit jaar zouden we de inbreng van Pieter moeten missen .... dachten we.

Enkele maanden geleden krijgen wij, het 11.11.11.- team van Aalbeke de vraag of we willen meewerken aan deze wandeltocht ten voordele van 11.11.11. Hoewel onze ploeg een paar flinke opdoffers heeft gekregen (sterfgeval, ziekte...) besluiten we unaniem mee te stappen in het project. We zullen wel zien of deze actie aanslaat bij de mensen.

Een paar dagen later wordt mijn gevraagd of ik er mee akkoord ga om de wandeling in Aalbeke op te dragen aan Pieter. Een mooie gebaar om Pieter te bedanken voor zijn jaren lange inzet. Ik voel mij vereerd en ben trots op mijn ventje. Een postuum eerbetoon! Wanneer de 11.11.11. ploegen van Marke en Bissegem te horen krijgen wat Aalbeke van plan is aarzelen ze geen moment. De ganse wandeling, vier grote lussen en drie kleine, komt in het voetspoor van Pieter te staan.

Naarmate de voorbereidingen vorderen en er zich steeds meer mensen aanmelden om te helpen of om te wandelen, krijg ik steeds meer het gevoel dat iemand hierboven nog lang niet aan rusten toe is. Ik die dacht dat we de tocht zonder Pieter tot een goed einde zouden moeten brengen zit er ferm naast. Steeds weer stel ik vast hoe groot zijn invloed is op het hele project. De energie en het enthousiasme waarmee Pieter zich inzette is nog lang niet opgebruikt. Zovele mensen die zijn positieve ingesteldheid mochten ervaren, geven die nu op hun beurt door. Dankzij Pieters warme levenshouding is deze zevenlussentocht nu al een succesverhaal geworden. Dankzij al deze mensen die op een of andere manier hun steentje bijdrage aan deze wandeltocht blijft Pieter verder leven!

Wandelen in de voetsporen van Pieter op 18 oktober.

Een onverwacht vakantieeinde

Voor het laatste weekend van de vakantie staat er in mijn agenda: "weekend met Jopa". Een rustige week afsluiten met een gezellig samenzijn met vrienden van de parochiewerkgroep voor we een nieuw schooljaar in duiken was het plan. Ik wist nog niet of ik terug zou kunnen starten op school en ik zou zeker niet voor 1 oktober kunnen beginnen. Ik had dus ruim de tijd om de tentoonstelling van de Aalbeekse amateur kunstenaars V.A.L.K. op 18, 19 en 20 september voor te bereiden en nog een boel ander zaken in orde te brengen. Dat "rustig" bleek algauw een iets te voorbarige inschatting.

Het begon al vorige zondag toen ik het bericht kreeg dat tante Lieve gestorven is. Tante Lieve is de vrouw van mijn dooppeter. Haar afscheid begon eigenlijk jaren geleden al toen ze geconfronteerd werd met dementie.  De kracht en het positivisme waarmee zij en de familie met deze ongenode gast omgingen laten een diepe indruk na. Haar overlijden veroorzaakt dan ook nogal wat roering in mijn binnenste.

Op maandagochtend moet  ik de afspraak met vrienden afzeggen omdat ik mij niet goed voel. De nabespreking van de vergadering van de plaatselijke kunstvereniging V.A.L.K. op dinsdag duurt langer dan verwacht doordat onze secretaris forfait moet geven.

Donderdagochtend krijg ik te horen dat ik toch al op 1 september kan beginnen. Voor 4 uur weliswaar maar dat is al bij al toch goed nieuws. Dat betekent echter dat ik op vrijdagnamiddag verwacht wordt op school voor de eerste personeelsvergadering. In de namiddag laat mijn moeder weten dat de afscheidsviering voor tante Lieve zal doorgaan op zaterdag om 10u. en krijg ik telefoon van de “marmerkapper” dat de grafzerk van Pieter geplaatst is.

Wat een rustige week had moeten worden wordt zo stillaan en aaneenschakeling van ... Het rustige weekend zou niet alleen later starten vanwege de vergadering op school maar zou ook onderbroken worden door de begrafenisplechtigheid van tante Lieve. Daarbij wil ik nog voor het weekend al de steentjes die jullie mij bezorgden op Pieters grafzerk gaan leggen, wat mij ook lukt. 

Pieters laatste rustplaats

De afscheidsmis voor tante Lieve is mooi en sereen. Het is fijn om heel wat familieleden terug te zien. En alhoewel ik het met momenten heel moeilijk heb ben ik toch blij dat ik er bij ben. Ik heb het gevoel dat ik tijdens de viering opnieuw afscheid van Pieter neem. Weer een stukje loslaten. Het verdriet komt dan ook weer heel fel naar boven. Maar omringt door het verdriet van de anderen kan ik mijn verdriet delen met hen. Het geeft me kracht en ik kan het een plaats geven en loslaten. Dat dacht ik toch. Tot ik deze namiddag rond een uur of vijf alleen thuis kom van het weekend met de vrienden. De emoties van de voorbije week, waarvan ik dacht dat ik ze goed had weten te plaatsen, komen als een razende storm weer naar boven. De pijn om het gemist... die grote leegte... een tranenzee... Ik kan en mag ze niet meer tegenhouden. Als het je overvalt moet je het tijd geven om uit te razen. "Il faut donner du temps au temps" staat hier op een kaartje dat ik kreeg van een tante van Pieter. Een wijze les die ik ter harte neem. Ik laat mij in de zetel zakken en blijf uitgeteld liggen. Langzaam kom ik tot rust.

18u30. De vrolijke kreten van Cas in het zwembad trekken mij uit de zetel. Zijn uitnodiging om bij hem otenamtjes (boterhammen) te komen eten maakt alles weer goed.

Wat is goed?

Wat is goed? Een vraag die mij een dag of tien geleden werd gesteld naar aanleiding van mijn vorig blogberichtje waarin ik schreef: zo weet ik (al is het maar even) "alles is goed".

Enkele dagen daarna ging ik in een intrieste bui troost zoeken bij mijn ouders. Op dat moment was dat "alles is goed" één grote leugen. Ik huilde en snikte kwaad: Alles is niet goed. Mijn partner, mijn tochtgenoot, mijn Pieter is er niet meer. Ik moet alleen verder. Dat kun je bezwaarlijk goed noemen. 

Ik kan en wil niet altijd 'sterk' zijn. Soms moet ik triestig kunnen zijn. De pijn van het gemist moet ik toelaten. Hoe lastig en vermoeiend het ook is. Hoeveel natte zakdoeken er ook nodig zijn. Ik mag en kan en wil dat 'ongelukkig zijn' niet steeds verdringen. Gelukkig kan ik ook op zo'n momenten terecht bij mijn dochters, mijn ouders, bij vrienden... en dat is goed.

Vandaag ben ik naar de grootste rommelmarkt van 't land (Sinksenfeesten in Kortrijk) geweest samen met Saskia, Christof, Cas, Heidi, Jolien en Steven. Gezellig kuieren tussen een bonte verzameling van kraampjes, mensen, buggy's, honden, geuren en kleuren; genietend van de warme lentezon. Alles is goed. Maar straks ga ik alleen slapen en morgen sta ik weer alleen op. Is dat goed?

Ja… wat is goed en wat is niet goed? Dat is inderdaad niet zo simpel. Als ik de ene kant op kijk en de kinderen en kleinkinderen zie, mijn klein huisje, de mooie tuin die zo af en toe door kaboutertjes ;) wordt bijgewerkt (waarvoor heel erg bedankt!), de job op school ... dan is het goed. Maar als ik de andere kant op kijk en die lege plaats zie aan tafel, in de zetel, in de tuin, de onbeslapen kant van het bed, als het alleen zijn zich genadeloos opdringt dan...  ja, dan is het toch niet zo goed hé.

Ik probeer zoveel mogelijk de mooie kant op te kijken maar als je steeds dezelfde kant op kijkt dan krijg je een stijve nek en dan wordt het nog veel pijnlijker om het hoofd te draaien. Dus blijf ik naar beide kanten kijken hopend dat de pijn langzaam milder wordt. Wetend dat beide kanten samen horen.

Een pelgrimsgraf.

Hallo iedereen,
Het is ondertussen al ruim 2 maand geleden dat we afscheid namen van Pieter. Tijd om het urneveldje in orde te brengen.
Het is een gewoonte dat pelgrims soms een steentje, keitje achterlaten bij een kruis. Het kan een steentje zijn dat ze zelf voor iemand hebben meegenomen. Iemand die voor hen belangrijk is. Of een steentje dat ze van iemand meekregen. 

In die sfeer vragen wij aan iedereen die wil om op Pieters graf een steentje voor hem achter te laten. 

Je kunt er iets opschrijven, iets op schilderen of gewoon wit laten. Het kan een steentje zijn met een speciale kleur of rare vorm. Of gewoon een keitje dat je zag liggen toen je aan hem dacht.

Je mag je steentje afgeven aan mij of iemand van de familie. Wij verzamelen ze en zorgen er voor dat ze allemaal een plaatsje krijgen op de grafzerk. Wil je zelf je steentje bij Pieter leggen of vind je pas later het gepaste keitje? Geen probleem er kunnen altijd steentjes bij. Alvast bedankt.

Enkele steentjes voor Pieter.

Mieke schrijft ... dankjewel!

Dankbaarheid is een gevoel dat mij sinds het overlijden van Pieter steeds weer overvalt.
Woensdagmorgen hebben we met velen afscheid genomen van André, de zoon van een neef van mij. André was veertien. Een hersentumor werd hem fataal amper drie weken nadat de diagnose werd gesteld. Het zet een mens aan het denken. Hoe is het mogelijk, vraag je je dan af, dat iemand zo jong afscheid moet nemen van het leven hier op aarde? Mag ik dan niet dankbaar zijn voor de tijd dat Pieter en ik nog samen konden zijn? Voor het leven dat we samen hebben beleeft? Ondanks die gapende leegte.
Vorige week kreeg ik bezoek van een meisje die jaren geleden vormselcatechese kreeg van Pieter. Het trof haar dat zovele mensen op Pieters begrafenis aanwezig waren. Op haar begrafenis zou waarschijnlijk bijna niemand zijn liet ze tijdens ons gesprek doorschemeren. Moet ik dan niet dankbaar zijn omdat ik er niet alleen voor sta? Ondanks de pijn en het akelig gevoel van het alleen zijn.
In de dorpskrant van deze maand staat een mooi artikel over Pieter, op facebook lees ik hoe een collega haar dagje werken in de tuin bestempeld als Pieter-dag. Béatrice, één van de vrouwen die een tijdje met ons meestapte tijdens ons Compostella-avontuur schrijft in haar mail: Pieter sera toujours présent dans nos coeurs. Het is zonneklaar Pieter blijft verder leven bij velen. Hoe zou ik niet dankbaar kunnen zijn als ik merk hoeveel er aan Pieter wordt gedacht hoewel ik hem liever nog bij mij had gehad.
Haast elke dag krijg ik op de een of andere manier een schouderklopje. Een briefje, een bloembak met viooltjes aan de deur, een bezorgd "Hoe is 't met jou?" in de apotheek of bij de kruidenier, een mailtje, een telefoontje. Het is duidelijk: ik word niet vergeten nu Pieter er niet meer is.
Ik kan niet anders dan dankbaar zijn daarvoor. Niet zomaar "bedankt". Het is een gevoel dat veel dieper gaat waardoor ik de moed kan opbrengen om verder te gaan. Zo kan ik weer vertrouwen in die woorden" alles komt goed" nee ... zo weet ik  (al is het maar even) "alles is goed". Maar het blijft verdomd moeilijk.

Danken doet deugd! Dankjewel!

een bloembak vol gele viooltjes... 

Alles is goed.

Een 'gewone' zondag, of niet?

Na regen komt zonneschijn...  Als de nood het hoogst is, is de redding nabij... Het kan verkeren...
Ik vind het goede spreekwoord niet om te verwoorden hoe ik mij nu voel. Maar wat ik wel weet is dat de vermoeidheid die zich langzaam opstapelde, het gevoel van machteloosheid dat steeds meer de bovenhand kreeg, de spanning die mijn rug en schouders in zijn greep had weer plaats hebben gemaakt voor vertrouwen en hoop. Heel veel hoop. Een overweldigend gevoel van dankbaarheid, een energieboost... ik voel me het eerst sinds weken weer diep gelukkig en omgeven door een wolk van liefde.
8 uur deze zondagmorgen. Al tijdens het ontbijt merk ik dat Pieter zich heel wat beter voelt dan de laatste dagen. Hoewel hij het ontbijt nog grotendeels overslaat kunnen we in de loop van de voormiddag nog een paar zaken in orde maken in de woning. Terwijl ik de nieuwe stapelboxen vul met de lege diepvriesdoosje en ze in de berging een plaatsje geef, begint Pieter met het middageten. Tussendoor maakt hij nog een appelcake voor bij de koffie. Heidi komt met haar kroost eten. Het gaat goed. Een stukje rosbief van de koe van Louises 'pepe van de koetjes', prinsessenboontjes en gekookte aardappelen van eigen kweek. Aan tafel zie ik hoe mijn ventje geniet van een klein beetje van dat alles. Het blijft goed gaan. Geen pijn! Het middagdutje wordt overgeslagen, behalve door schoonzoon Tomas. Maar hij is dan ook een flink eind gaan lopen deze voormiddag.We gaan bij Saskia koffie drinken. Een piepklein stukje kokoschocoladetaart door Saskia gemaakt en een piepklein stukje appelcake spoelt mijn zoetje door met een kopje flink gesuikerde (calorieën!) koffie. Het gaat nog steeds goed. De pijn blijft weg. Ik geniet 'zorgeloos' van de kleinkinderen. We moeten niet noodgedwongen naar huis, maar kunnen samen met de anderen vertrekken. Bij het avondeten kan hij een tas champignonsoep naar binnen werken en daarnet nog een bordje spaghetti met eigen bereide tomatensaus. Pieter is nog steeds niet moe en de pijn blijft nog steeds weg.
En ik..., ik geniet met volle teugen van deze gewone zondag. Carpe diem!
Dat mooie liedjes niet lang duren daar hebben we vandaag geen boodschap aan.

Seneca en Dirk Draulans

Het is nog niet veel voorgekomen dat ik zoveel behoefte voelde om iets van me af te schrijven. Wat dat iets precies is, kan ik niet nauwkeurig omschrijven, maar een aantal omstandigheden ('toevalligheden' voor wie daarmee voldoende heeft) lopen op een vreemde manier samen. Het is begonnen vrijdag met een mailtje van onze pastoor, die de Schriftlezingen voor het weekend aanhaalde: het verhaal van Noach en zijn ark en dat van Jezus die de duivel weerstaat in de woestijn. Staande blijven in de vloedgolf ... een beeld dat me wel aanspreekt.
Toen ik zaterdag in de late uurtjes nog bezig was op de computer -het was eigenlijk net zondag geworden- liep plots een mailtje binnen van 'Een dagelijkse gedachte'. Die sturen naar ieder die dat wenst elke dag een soort kernzin. Dikwijls heel mooie bedenkingen. Deze was een citaat van de Romeinse wijsgeer-politicus Seneca (zo'n beetje de Etienne Vermeersch van de Romeinen): "Men kan het onvermijdelijke niet ontlopen, maar wel overwinnen." Dat wist ik dan ook weer. Het zette me aan het denken en het deed deugd. Niet ontlopen, dat is duidelijk, maar wel overwinnen. Ervoor zorgen dat je leven er niet door in een negatieve spiraal verzeild geraakt. Antwoorden vinden op uitdagingen.
Maandag dan was er een mail van Knack met daarin de link naar een opiniestuk van Dirk Draulans, getiteld 'Dubbele pech: is kanker toeval?'. Dat trekt natuurlijk mijn aandacht. Een citaat: '...De conclusies van de studie, die wereldwijd groot nieuws werden, waren ontnuchterend: veel kankers zijn niet de vermijden, hoe hard je ook je best doet om gezond te leven. Omgekeerd kon je er een positieve kant in zien: mensen hoeven zich niet schuldig te voelen omdat ze kanker krijgen, want ze konden er niets aan doen...' Verder in het artikel worden deze conclusies wat genuanceerd omdat een aantal frequent voorkomende kankers er werden uit gelaten, maar wat blijft is dat mijn ziekte eigenlijk onvermijdelijk is en dat ik ze dus volgens Seneca kan overwinnen. Iets wat mij van vele kanten wordt ingefluisterd... Maar hoe ???
Vandaag dan. Opnieuw een mail. Dit keer van ene Jolijn Van Manshoven. Dit is de bodytekst:

"Beste,
Ik ben de dochter van Jan en heb vernomen dat u een lotgenoot bent van papa. Ik moet u helaas melden dat papa zaterdag 21 februari overleden is. We kunnen gelukkig zeggen dat hij op een draaglijke manier is komen te gaan. Zijn hart heeft beslist dat hij genoeg geleden had.

mvg,

Jolijn"

Nieuws dat mij wel even uit mijn lood geslagen heeft. Dat is een eufemisme. Ik was er eigenlijk niet goed van. Even het geheugen opfrissen: Jan is de enige lotgenoot met NET3 of NEC die ik tot nu toe in levende lijve heb ontmoet. Zijn kanker is begonnen in de thymus, die van mij op de pancreas, maar dichter in de buurt dan iemand anders met NET3 ben ik nooit gekomen. (Zie ook blogberichten van 31 juli en van 14 november). Ik heb meteen een mail en een kaartje gestuurd om onze deelname in het verdriet te betuigen. Meer kan ik nu niet doen ... vrijdag wordt Jan begraven. Hij was een raszuivere optimist, Mieke en ik hebben veel deugd gehad van onze ontmoeting deze zomer.
Al deze losse feiten nopen mij er nog meer toe om te geloven in de toekomst en vertrouwen te hebben dat wat zal komen goed is. Vreemde gedachtenkronkel misschien, maar ik blijf erbij. En de kracht schuilt in de liefde. De liefde die van alle kanten op ons afkomt en die we moeten delen en blijven delen. Dat wou ik toch nog kwijt. Vandaag!